Wat een verschrikkelijk boek

Op basis van de achterkant verwachtte ik een avonturenroman zonder weerga, met bovendien een actueel maatschappelijk thema dat me na aan het hart ligt, namelijk de vluchtelingenproblematiek. Lees dit:

"Een gebroken huwelijk voor in de auto, een stel wijsneuzen op de achterbank, en continu David Bowies 'Spade Oddity' op de speakers. In Archief van verloren kinderen reist een Mexicaans-Amerikaans gezin van New York naar Arizona, op zoek naar oude verhalen, vergeten geruchten en de laatste geluiden van de Apachen. Maar dit is niet zomaar een roadnovel. Want terwijl het gezin naar het zuiden reist, trekken vanuit Centraal-Amerika tienduizenden kinderen zonder ouders richting de Amerikaanse grens, op zoek naar een beter leven. Wanneer de kinderen van het gezin verdwijnen, komen de twee verhaallijnen angstaanjagend dicht bij elkaar en lijken ze met elkaar verstrengeld te raken. Het is aan de lezer een uitgang uit dit spiegelpaleis te vinden. Archief van verloren kinderen is een avonturenroman, een felrealistisch sprookje en een aanklacht ineen; een must-read voor iedereen die ook maar iets meer van deze tijd probeert te begrijpen."

Wat ik in werkelijkheid kreeg voorgeschoteld was een oervervelend, traag voortkabbelend, slecht geschreven, quasi-intellectueel verhaal met personages die nauwelijks tot leven komen. Ja, de vluchtelingencrisis speelt een rol, maar die rol is niet uitgesproken en de vluchtelingen krijgen naam noch gezicht. Van een avonturenroman is al helemaal geen sprake. Bah, wat een rotboek.