Niet zo goed als het eerste deel

De oorlog is uitgebroken en na de aanval op Zelfverloochening, blijft Tris haar dierbaren en zichzelf beschermen. Maar ondertussen vecht ze tegen brandende vragen van rouw en vergeving, identiteit en loyaliteit, politiek en liefde.

De dag dat Tris Onverschrokken werd, zou gevierd moeten worden, maar in plaats daarvan eindigde het in één grote ramp. Oorlog ligt om de hoek nu de conflicten tussen de facties en hun ideologen groeien. In tijd van oorlog moeten er kanten worden gekozen, geheimen worden gedeeld en keuzes worden belangrijker, krachtiger. Tris wordt gedreven door haar eigen keuzes, maar ook achtervolgd door verdriet en schuld, radicale nieuwe veranderingen en veranderende relaties. Ze moet haar Divergent volledig omarmen, wat ze ook zal verliezen als ze dat doet.

Het eerste deel van deze serie heeft me laten smachten naar meer en ik was dus ook enorm blij met de aanschaf van Insurgent. Vastberaden begon ik eraan, maar dit hield ik niet erg lang vol. Dit boek is eigenlijk een beetje teleurstellend in vergelijking met de eerste. Het begint langzaam, terwijl juist de actie zo spannend was in het voorgaande deel.

Ja, het Insurgent richt zich op compleet verschillende dingen in vergelijking met het voorgaande deel. In plaats van vechten, gaan ze vluchten, Tris is bang en gaat op in haar angsten van de oorlog. Gelukkig komt er halverwege het boek een wending, dit zorgt ervoor dat het allemaal weer rechtgetrokken wordt. Jammer van het slome begin, maar langzaam komt het wel weer op gang.

Het gaat nu meer om de plannen, het achterhalen wat er aan de hand is, hoe Tris hier iets aan kan doen. Maar ook wat Tris aan zichzelf kan doen, kan leven met de schuldgevoelens en de angsten die haar teisteren. Waar het eerste deel vooral om de fysieke actie ging, is dit boek veel meer psychisch (vergelijkbaar met de fases van de inwijding van Onverschrokkenheid?).

tumblr_mrz1j3Bbe71sa0508o2_400

In dit boek krijg je nog wat meer te zien van de facties die we nog niet kenden: Oprechtheid en Vriendschap, ook Eruditie krijgt nog wat extra aandacht. Tris gaat met de mensen om, leert tussen hen te leven en zo leer je als lezer de facties op de meest subtiele manieren kennen.

Maar waar in het eerste boek de nadruk vooral bij de verschillen lag, verandert er in dit boek iets. Langzaam ga je steeds meer inzien wat ze gemeen hebben en hoe slimme samenwerkingen kunnen ontstaan. Zo krijg je ook een kijkje bij de factielozen, een groep die al snel vergeten wordt, maar zelf ook een hele gemeenschap hebben.

Na het einde van het boek toe, komt het pas echt tot leven, het tempo wordt opgevoerd en voordat je het weet zit je van de ene in de andere actiescene. Het voelt heerlijk om die vlotheid weer in het verhaal te hebben en vanaf dat moment zal het je, in tegenstelling tot het begin, weer vasthouden. En man, wat een goed einde! Dit had ik nooit kunnen verwachten. Het was dan wel een vraag die me bezighield, maar ik had nooit verwacht dat dit er achter zat! En zo weet Veronica Roth me weer ontzettend benieuwd te maken naar het volgende deel.

Cijfer: 7.5