Emotioneel, indringend en een beetje plat

54 minuten: dat is hoe veel tijd er zit tussen het moment dat er iemand in de aula op school begint te schieten en het moment dat de schietpartij weer voorbij is.
In die 54 minuten volg je een aantal van de leerlingen en kom je er achter wie er schiet en waarom.

54 minuten van Marieke Nijkamp begon als een heel indringend, spannend en emotioneel boek over vriendschap, liefde en opoffering. Vooral de eerste tweehonderd bladzijden was het boek moeilijk weg te leggen. Bladzijde na bladzijde wilde moest ik weten wat er zou gebeuren. Maar na een tijdje kwamen de minpunten aan bod.

Hoewel het verhaal in principe goed in elkaar zit, is het niet helemaal uitgewerkt. Ook de personages leken af en toe meer op kartonnen figuren dan op echte mensen. Sowieso was er wel iets ‘speciaal’ aan elk personages. De personages representeerden alle soorten tieners, behalve de ‘gewone’ ‘ik heb geen leven tiener’. Daarbij zaten er hier en daar berichtjes tussen waarvan ik geen idee heb waarom die er tussen zaten. Dus hoewel het verhaal goed was, kwam het af en toe een beetje plat en onuitgewerkt over, helaas.

Toch moet ik bekennen dat ik aan het einde van het verhaal een traantje of twee heb moeten wegpinken omdat ook ik gegrepen ben door het indringende verhaal en ook ik emotioneel werd van alle doden. Ik geef het boek drie sterren en raad het toch zeker aan om te lezen!