vol avontuur, acceptatie, en diepe emoties

Er zit ontzettend veel verhaal in dit boek. Ieder personage bewandelt zijn eigen pad en maakt grote groei door. Ieders ontwikkeling toont aan hoe mooi en krachtig acceptatie is. Een paar voorbeelden:
- Yasir beseft dat hij gay is en komt uit de kast. Hij vond het spannend, maar zijn familie en vrienden wisten het al. Met hun uitgesproken steun valt er een last van zijn schouders. Heerlijk dat iedereen die hem kent, hem écht kent. Een van de fijne dingen van Karins schrijfstijl is dat ze niet wacht om grote onthullingen te maken. Dit gesprek vindt plaats aan het begin van het boek, waardoor het meteen genieten is.
Ook is Yasir geraakt door de zwarte vonk, waardoor zijn enziekrachten verminderen. Hij kan daar niets tegen doen en uiteindelijk moet hij het proces accepteren, om over zijn eigen frustratie heen te komen. Hij gaat door een zwaar proces waarin hij een deel van zichzelf verliest, en hij draagt het met gratie. Het toont aan wat de waarde is van goede steun.
- Morris heeft jarenlang mot met zijn enzie Fanox. Fanox dringt continu aan om een samenwerking aan te gaan. Morris heeft altijd geprobeerd om zijn enzie te onderdrukken, maar Fanox weigert om weggeduwd te worden. Met grote moeite leren ze elkaar te tolereren en op elkaar te vertrouwen. Hun band en groei grijpt mij aan, die twee zijn diep met elkaar verbonden en ik gun het hen zo erg om dichter naar elkaar te komen. Twee moeilijke persoonlijkheden die elkaar echt nodig hebben.

Waar in het eerste boek de vijand makkelijk aan te wijzen was, is die in dit boek ongrijpbaarder. Het is geen man, maar het zijn zwarte vegen in de lucht, aangestuurd door de zwarte vonk. Die vonk wurmt zich naar binnen in haar slachtoffers en vreet hen vanbinnenuit op. Ongezien totdat het te laat is. Het wakkert angst en twijfel aan: hoe kunnen ze iets bevechten wat niet aan te raken is?
Die angst en twijfel naar de enge vijand is aangrijpend geschreven. Het tast iedereen op een andere manier aan, en ze moeten elkaar zien te steunen terwijl ze zich geen raad weten met zichzelf. Iedere keer dat ze ertegen vechten, vrees ik met hen mee. Er is een mooi contrast geschreven tussen bijvoorbeeld Saol die hard tegen de zwarte vonk op durft te treden, en Layan die ervan wil vluchten.

Er wordt veel geschreven over LHBTIQ+ en toch voelt het op geen enkel moment als proppen. Compleet natuurlijk, iedereen is zoals die is en ze kijken er allemaal op hun eigen manier naar. Yasir komt binnen de kortste keren uit de kast, en Saol is zoekende. In Cormacs thuisland wonen regenbogers die geen man/vrouw geslacht kennen. In plaats van hij/zij gebruiken ze hen/die. Daarnaast kent Cormac een transgender.
Binnen het boek wordt er nauwelijks uitleg gegeven over waarom sexualiteiten en genderidentiteiten zijn zoals ze zijn. Alleen de nodige informatie. Als lezer word ik daar blij van. Net zoals het geen uitleg behoeft waarom iemand hetero is, hoeft iemand anders zich ook niet te verklaren. Het merendeel van de personages accepteert iedereen zoals die is, een paar hebben er commentaar op. Dit voegt realiteit toe. Zoveel meningen komen aan bod. Ieder personage heeft echt zijn eigen visie en stem.

Er zit te veel in dit boek om allemaal te beschrijven. Toch blijft alles te volgen door hoe het boek is ingedeeld. Per hoofdstuk is er één personage aan het woord. Soms splitst de groep op, waardoor het makkelijker is om bij te houden wat er tussen dat tweetal gebeurt.

Terugdenkend op het boek, kan ik niet zeggen wie dé vijand is. Er zijn meerdere antwoorden mogelijk, waardoor het een verhaal blijft om over weg te dromen. Het is een mooi boek vol avontuur, persoonlijke ontwikkeling, en diepe emoties. Dit alles gecombineerd met een eigen magiesysteem dat op zichzelf al het lezen waard is, en verder wordt uitgediept door hoe iedereen ermee omgaat. Ik weet zeker dat ik met iedere keer lezen meer lagen ontdek.