Lezersrecensie
Identiteitscrisis in een boek
*Review bevat spoilers, lezen op eigen risico*
‘Ik ben Pelgrim’ was oprecht een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen dus ik keek dan ook heel hard uit naar Terry Hayes tweede boek.
Ik blijf jammer genoeg achter met een zeer zure smaak, dit was een van de meest teleurstellende verhalen die ik ooit heb gelezen. Niet per se slecht geschreven of een slecht plot (vandaar ook de drie sterren) maar dit boek weet gewoon niet wat het wilt zijn.
Het begint nochtans veelbelovend, een van de betere spionageverhalen. Eerste ‘whiplash’ gebeurt wanneer Kane gevangengenomen wordt. Het genre verschuift een beetje maar last wel in de logische flow van het verhaal. Tweede ‘whiplash’ volgt als Kane en Lelah ontsnappen: geen spionageverhaal meer: vanaf nu zijn we een supergeheime militaire operatie aan het plannen. Eens dat die afgerond is, voelt het boek wat stuurloos aan. Er wordt een supergeheime Russische ruimtebasis geïntroduceerd, een nieuwe case en je vraagt je af wat er in godsnaam nog staat te gebeuren de komende 300 pagina’s.
En dan is het daar opeens: we zitten middenin een sci-fi verhaal, zijn we opeens 25 jaar in de toekomst gereizd en gebruiken we ook opeens alle clichés die daar bij horen. De mensheid is zo goed als overgenomen door een buitenaardse spore, Kane’s ongeboren kinderen zijn plots de hoeksteen van het laatst overgebleven verzet, net zoals zijn vriendin. Plots blijkt hij ook voorspellende dromen te hebben gehad waardoor hij een aanval kan voorspellen.
Jammer maar helaas komt zijn vriendin hierblij om het leven zodat hij beslist om terug naar het verleden te gaan om ervoor te zorgen dat het buitenaards materiaal zich niet kan verspreiden over de wereld. Natuurlijk lukt dit en alles is goed, zonder consequenties voor iemand die er dicht bij betrokken was.
Het voelt daarom zo ongeloofwaardig aan dat dit allemaal gebeurd met dezelfde personages. Er is in de rest van het boek ook zeer weinig tot niets dat het sci-fi aspect in deze wereld introduceert. ‘Het jaar van de sprinkhaan’ zouden eigenlijk twee boeken moeten zijn, met twee verschillende genres en twee verschillende casts. Ik zou ze beiden met veel plezier gelezen hebben maar de combinatie van de twee kan ik niet in goed geweten écht aanraden.
‘Ik ben Pelgrim’ was oprecht een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen dus ik keek dan ook heel hard uit naar Terry Hayes tweede boek.
Ik blijf jammer genoeg achter met een zeer zure smaak, dit was een van de meest teleurstellende verhalen die ik ooit heb gelezen. Niet per se slecht geschreven of een slecht plot (vandaar ook de drie sterren) maar dit boek weet gewoon niet wat het wilt zijn.
Het begint nochtans veelbelovend, een van de betere spionageverhalen. Eerste ‘whiplash’ gebeurt wanneer Kane gevangengenomen wordt. Het genre verschuift een beetje maar last wel in de logische flow van het verhaal. Tweede ‘whiplash’ volgt als Kane en Lelah ontsnappen: geen spionageverhaal meer: vanaf nu zijn we een supergeheime militaire operatie aan het plannen. Eens dat die afgerond is, voelt het boek wat stuurloos aan. Er wordt een supergeheime Russische ruimtebasis geïntroduceerd, een nieuwe case en je vraagt je af wat er in godsnaam nog staat te gebeuren de komende 300 pagina’s.
En dan is het daar opeens: we zitten middenin een sci-fi verhaal, zijn we opeens 25 jaar in de toekomst gereizd en gebruiken we ook opeens alle clichés die daar bij horen. De mensheid is zo goed als overgenomen door een buitenaardse spore, Kane’s ongeboren kinderen zijn plots de hoeksteen van het laatst overgebleven verzet, net zoals zijn vriendin. Plots blijkt hij ook voorspellende dromen te hebben gehad waardoor hij een aanval kan voorspellen.
Jammer maar helaas komt zijn vriendin hierblij om het leven zodat hij beslist om terug naar het verleden te gaan om ervoor te zorgen dat het buitenaards materiaal zich niet kan verspreiden over de wereld. Natuurlijk lukt dit en alles is goed, zonder consequenties voor iemand die er dicht bij betrokken was.
Het voelt daarom zo ongeloofwaardig aan dat dit allemaal gebeurd met dezelfde personages. Er is in de rest van het boek ook zeer weinig tot niets dat het sci-fi aspect in deze wereld introduceert. ‘Het jaar van de sprinkhaan’ zouden eigenlijk twee boeken moeten zijn, met twee verschillende genres en twee verschillende casts. Ik zou ze beiden met veel plezier gelezen hebben maar de combinatie van de twee kan ik niet in goed geweten écht aanraden.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van DaanR
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
