Een verhaal dat onder je huid kruipt

Woeste Kust speelt zich af op een afgelegen eiland in de buurt van Antarctica, waar Dominic Salt met zijn drie kinderen woont. Zij zijn de laatste bewoners; de rest van de mensen heeft het eiland verlaten. Hun geïsoleerde bestaan wordt verstoord wanneer Rowan, een onbekende vrouw, zwaargewond aanspoelt op het strand. Terwijl ze langzaam herstelt, wordt duidelijk dat iedereen op het eiland iets met zich meedraagt: verlies, schuld en geheimen. De vraag is niet alleen wie Rowan is, maar ook wat het betekent om vast te houden aan elkaar in een wereld die letterlijk aan het veranderen is.

Charlotte McConaghy weet in Woeste Kust veel grote thema’s samen te brengen zonder dat het zwaar of belerend wordt. Klimaatverandering is voortdurend aanwezig, maar nooit expliciet uitgesproken. Je voelt het in de steeds heftigere stormen, in het verlaten eiland en in de kwetsbaarheid van het leven daar. Juist doordat het zo verweven is met het dagelijks bestaan van de personages, komt de urgentie ervan sterk binnen.

Wat ik ook heel mooi vond, is hoe rouw en familiebanden zijn uitgewerkt. Het gezin Salt wordt gevormd door iemand die er niet meer is, en dat voel je in alles: in stiltes, in kleine gebaren en in de manier waarop de kinderen en hun vader met elkaar omgaan. McConaghy laat mooi zien hoe een overlijden niet alleen iets afsluit, maar ook blijvend invloed heeft op wie je wordt en hoe je liefhebt.

Daarnaast zijn de natuurbeschrijvingen ronduit prachtig. De zee, de wind en het ruige landschap zijn zo beeldend geschreven dat het voelt alsof je naar een film kijkt. De natuur is niet alleen een decor, maar een actieve kracht die zowel bescherming als dreiging biedt. Dat geeft het verhaal een intense, soms beklemmende sfeer.

Het tempo is rustig en dat zal niet voor iedereen werken, maar voor mij paste het goed bij de setting en de emotionele lading. De spanning zit niet alleen in wat er gebeurt, maar vooral in wat verzwegen wordt. Ik had het boek in een ruk uit!