Lezersrecensie
Dromerige schrijfstijl, met een sterk observerende blik
In de debuutroman van Sofie Smit gebeurt ogenschijnlijk weinig; een man en vrouw ontmoeten elkaar zonder woorden op een oud-Victoriaans perron in het Engeland van de jaren vijftig. Toch weet Smit haar lezer te verleiden om door te lezen en ontvouwt er zich een bijzonder verhaal.
De woordeloze ontmoeting zet iets in beweging bij beiden. En die beweging is voor de oplettende lezer zichtbaar in alle symbolische details die beeldend zijn verweven in het verhaal. De stoomtrein brengt mensen van A naar B, de brug over het perron staat symbool voor nieuwe keuzes, het water dat in alle hoedanigheden aanwezig is, van vloeibaar tot stoom, symboliseert de beweging en ontwikkeling van de twee hoofdpersonages.
Smit heeft zich bovendien duidelijk verdiept in het Engelse leven van de jaren vijftig, want als lezer stap je moeiteloos terug in de tijd. De opbouw van het verhaal is bijzonder. We kijken mee vanuit zowel het perspectief van de man als van de vrouw en elk hoofdstuk krijgen we iets meer mee van hun daginvulling. De moeizame relatie van de man met zijn moeder wordt overtuigend en menselijk beschreven. En in de gesprekken die de vrouw voert met haar therapeut leren we haar beetje bij beetje beter kennen en kun je niet anders dan van haar gaan houden.
Smit weet niet alleen deze hoofdpersonages levensecht te schetsen, ook objecten komen tot leven door haar speelse personificaties. De schrijfster heeft een dromerige schrijfstijl, met een sterk observerende blik. Een voorbeeld hiervan en tevens een van mijn favoriete passages is:
“Dan was er de jonge vrouw die in een te ruim mantelpak onrustig voorbij het perron keek alsof daar iets was wat haar lokte. Ze was meer in haar omgeving aanwezig dan in het omhulsel van haar tengere lichaam. Als een pas afgestudeerde advocate droomde ze stiekem over paardrijden zonder zadel over onbegrensde vlakten, maar elke dag ging ze toch naar kantoor om geprezen te worden voor daden die ze zelf geen waarde toedichtte. In het geheim had ze natuurlijk een affaire met een visboer van de markt, niet omdat ze hem zo woest aantrekkelijk vond of haar leven met hem wilde delen, maar omdat de vislucht haar liet voelen wat ze nooit mocht. Ongemanierd zijn.”
Noemenswaardig is de bijzondere vormgeving van het boek. Donker en licht vormen een belangrijk thema in het boek en dat komt terug in de zwart-witcover en de originele bindwijze: een genaaide open rug, waarin je een spoorlijn zou kunnen herkennen. De kaft heeft bovendien dezelfde zwaarte als de inhoud en is daardoor kwetsbaar, net zoals de diepmenselijke personages uit het boek.
De woordeloze ontmoeting zet iets in beweging bij beiden. En die beweging is voor de oplettende lezer zichtbaar in alle symbolische details die beeldend zijn verweven in het verhaal. De stoomtrein brengt mensen van A naar B, de brug over het perron staat symbool voor nieuwe keuzes, het water dat in alle hoedanigheden aanwezig is, van vloeibaar tot stoom, symboliseert de beweging en ontwikkeling van de twee hoofdpersonages.
Smit heeft zich bovendien duidelijk verdiept in het Engelse leven van de jaren vijftig, want als lezer stap je moeiteloos terug in de tijd. De opbouw van het verhaal is bijzonder. We kijken mee vanuit zowel het perspectief van de man als van de vrouw en elk hoofdstuk krijgen we iets meer mee van hun daginvulling. De moeizame relatie van de man met zijn moeder wordt overtuigend en menselijk beschreven. En in de gesprekken die de vrouw voert met haar therapeut leren we haar beetje bij beetje beter kennen en kun je niet anders dan van haar gaan houden.
Smit weet niet alleen deze hoofdpersonages levensecht te schetsen, ook objecten komen tot leven door haar speelse personificaties. De schrijfster heeft een dromerige schrijfstijl, met een sterk observerende blik. Een voorbeeld hiervan en tevens een van mijn favoriete passages is:
“Dan was er de jonge vrouw die in een te ruim mantelpak onrustig voorbij het perron keek alsof daar iets was wat haar lokte. Ze was meer in haar omgeving aanwezig dan in het omhulsel van haar tengere lichaam. Als een pas afgestudeerde advocate droomde ze stiekem over paardrijden zonder zadel over onbegrensde vlakten, maar elke dag ging ze toch naar kantoor om geprezen te worden voor daden die ze zelf geen waarde toedichtte. In het geheim had ze natuurlijk een affaire met een visboer van de markt, niet omdat ze hem zo woest aantrekkelijk vond of haar leven met hem wilde delen, maar omdat de vislucht haar liet voelen wat ze nooit mocht. Ongemanierd zijn.”
Noemenswaardig is de bijzondere vormgeving van het boek. Donker en licht vormen een belangrijk thema in het boek en dat komt terug in de zwart-witcover en de originele bindwijze: een genaaide open rug, waarin je een spoorlijn zou kunnen herkennen. De kaft heeft bovendien dezelfde zwaarte als de inhoud en is daardoor kwetsbaar, net zoals de diepmenselijke personages uit het boek.
1
Reageer op deze recensie
