Prachtige roman die getuigt van groot psychologisch inzicht

Pas op voor spoilers!
In aanvulling op de recensies hierboven:

Deze roman is met groot psychologisch inzicht geschreven. Het is alsof ik een heel leven heb mogen meekijken over de schouder van babyboomer Roland Baines, van kleine jongen tot bejaarde 70 plusser.
McEwan plaatst belangrijke, vormende gebeurtenissen in het leven van Roland duidelijk tegen de achtergrond van de geschiedenis, zoals de Cubacrisis, de neergang van Labour, de opkomst van het Thatcherisme, de val van de Berlijnse muur, de ramp bij Chernobyl tot aan de Corona lockdowns.

Soms gaat het boek iets te diep in op historische gebeurtenissen naar mijn smaak, maar dat overheerst niet. Ik vind de scenes met zijn pianolerares ontzettend goed beschreven, eerst vanuit het perspectief van een tiener, later als volwassen man, en hoe zijn terugblik op dit misbruik zich ontwikkelt. Verder vond ik de relatie tussen Roland en zijn zoon Lawrence sprekend en invoelbaar beschreven, evenals de band die hij met Daphne en haar kinderen opbouwt door de jaren heen.

Ook Alyssa en haar moeder Jane zijn boeiende persoonlijkheden. McEwan schuwt het pijnlijke daarbij niet en maakt het nergens te gemakkelijk, sentimenteel of te mooi.

Wat ik ook heel interessant vind is hoe je als lezer bijna als vanzelf Alyssa veroordeelt omdat ze Roland en hun jonge baby verlaat, zonder enige aankondiging. Roland geeft haar zelfs als vermist op. Alyssa houdt ook later op radicale, botte wijze elk contact met haar zoon af.
Maar hoe vaak komt het niet andersom voor? En staan wij als samenleving niet veel vergeeflijker tegenover mannelijke kunstenaars die zich onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor hun kinderen, vanuit de heilige roeping voor de kunst?

Dat zijn vragen die het boek ook oproept.

Ik heb eerst het audioboek beluisterd en verschillende scenes nog eens en nog eens. Daarna heb ik het boek uit de bieb gehaald en heb ik het met veel genoegen nog eens helemaal gelezen. Een prachtige roman!