Een trieste boodschap

In Omdat ik je mis van Kate Eberlen leren we Tess en Gus kennen – of eigenlijk niet, en dat brengt ons meteen bij de kern van deze recensie, waarover straks meer – die op een bepalend punt in hun leven staan. Ze gaan beide studeren en hun nieuwe levens strekken zich voor hen uit. Tijdens de zomer overlijdt Tess’ moeder, waardoor haar nieuwe avontuur niet door kan gaan. Ze moet de zorg voor haar zusje dragen. Gus gaat wel studeren, maar ook voor hem gaat niet alles van een leien dakje. Zijn broer is eerder omgekomen bij een skiongeluk en dat heeft hij duidelijk nog niet verwerkt. So far lijkt het alsof we twee losse verhalen bij de kop hebben, maar Tess en Gus ontmoeten elkaar aan het begin van het boek tijdens een vakantie in Italië. Gedurende het verhaal kruisen hun levens elkaar, zonder dat ze dat zelf doorhebben.

Op zich is er niets mis met de plot van het boek. De gegevens zouden een heel boeiend verhaal kunnen opleveren. Dit is echter niet het geval. Eberlen wordt onder andere vergeleken met David Nicholls, een vergelijking die ik onterecht en onverdiend vind. Waar Nicholls het klein en puur weet te houden en op die manier een groots verhaal neer kan zetten, slaat Eberlen de plank mis door er veel te veel bij te halen. Zo wijdt ze op momenten uit over de culturele attracties in Italië, over het autisme van Tess’ zusje, de exacte ingrediënten van een Italiaans gerecht en over de details van een geheime nachtclub. Het gaat niet om authentieke details die het verhaal of de personages karakter geven. Door deze irrelevante uitstapjes wordt je alleen maar uit het verhaal getrokken. Bovendien ontneemt de schrijver zichzelf de ruimte om de personages meer te laten ontwikkelen, die blijven vrij plat. De gevoelens worden niet goed verwoord, waardoor je je niet goed kunt inleven, ondanks dat er een realistische situatie wordt geschetst. Bovendien lijken Tess en Gus beide wel erg tam en gelaten; ze laten zich leven. Ten slotte bevatte het boek erg veel storende type- en taalfouten.

Het boek werkt natuurlijk toe naar een confrontatie tussen de twee karakters, die zich tot dan toe los van elkaar hebben ‘ontwikkeld’. Aangezien het lot schijnbaar bepaalt dat ze elkaar tóch tegenkomen, lijkt het boek ons mee te geven dat geluk niet maakbaar is, dat Tess en Gus ondanks hun passieve instelling en enigszins ellendige leven toch goed terechtkomen. Een trieste boodschap, als je het mij vraagt.