De oorlog krijgt een gezicht

1940. Otto en Anna Quangel zijn gewone mensen uit Berlijn, die zo goed ze kunnen hun leven leiden in een land in oorlog. Otto werkt in een meubelfabriek, Anna bij de Vrouwenbond. Als ze bericht krijgen dat hun zoon gesneuveld is, barst er iets. Wat is dat met die zinloze oorlog? Waarom zien de mensen niet dat hen vanalles wordt wijsgemaakt ?
Otto besluit tot een daad van verzet. Samen met Anna schrijft hij kaarten met politieke leuzen, tegen Hitler en het regime, in de hoop iets teweeg te brengen. Maar de mensen zijn bang, en leveren de kaarten meteen in. De klopjacht begint.
Hans Fallada brengt het verhaal van de lijdensweg van gewone mensen in oorlogsgebied. Niet alleen de Quangels, maar ook de postbode en haar nietsnut van een man, de oude bange Jodin op de bovenste verdieping, de SS-ers op het tweede, ...
Hij laat ons meekijken, als waarnemer. Veel blijft onuitgesproken, en door de afstandelijkheid blijft het verhaal verteerbaar, ondanks het zware thema. Wat niet wegneemt dat het raakt. Fallada slaagt erin de oorlog een gezicht, vele gezichten te geven, inclusief dat van de commissaris van de Gestapo die zwaar onder druk gezet wordt om deze verrader te vinden.
Zeer mooi boek, een aanrader.