War, what is it good for?

‘De vergeten vrouwen’ van Kristin Hannah is het verhaal van een jonge vrouw in de Verenigde Staten die als verpleegkundige zich aanmeldt in het leger om in Vietnam de gewonden als gevolg van de oorlog te verzorgen.
Het boek is vertaald door Marike Groot en Sander Brink.

Kristin Hannah kreeg het idee voor dit boek nadat ze als tiener de vele demonstraties tegen de Vietnamoorlog meekreeg. Op het journaal hoorde ze van de vele jongens die omkwamen en hoe de veteranen bij terugkeer behandeld werden. Aan zo’n tienduizend vrouwen die dienst hadden gedaan in deze oorlog werd weinig of geen aandacht besteed. Om deze vrouwen te eren schreef Kristin op basis van waargebeurde verhalen dit boek.

De Vietnamoorlog was een langdurige strijd tussen de nationalisten die het land probeerden te verenigen. Noord-Vietnam was communistisch en Zuid-Vietnam anti-communistisch. Met het doel het oprukkend communisme tegen te gaan nam de betrokkenheid van de Amerikanen in Vietnam toe.

Frances (Frankie) Grace McGrath is een meisje van twintig die zeer beschermd is opgevoed. Het zijn de jaren zestig en van haar wordt verwacht dat ze trouwt met een goede partij, kinderen krijgt en het huishouden verzorgt. Als ze bij het afscheidsfeest van haar broer Finley die bij de marine gaat dienen in Vietnam zijn vriend Rye leert kennen maakt deze de opmerking dat niet alleen mannen maar ook vrouwen helden kunnen zijn. Dit zet haar aan het denken. Ze heeft een opleiding tot verpleegkundige gedaan en ze meldt zich bij de landmacht om te dienen in Vietnam.

Frankie wordt uitgezonden en gaat werken in een evacuatiehospitaal niet ver van Saigon. Het leven daar is vreselijk zwaar, ze maakt lange uren en ze ziet de meest vreselijke verwondingen. Vanaf dag één heeft ze gelukkig twee goede vriendinnen gekregen, Barb en Ethel die haar grote steun zijn. Samen sleuren ze elkaar er doorheen en regelmatig maken ze ook plezier als er even tijd voor is. Ook wordt Frankie voor het eerst verliefd.

Na een diensttijd van twee jaar is Frankie terug in haar geboorteplaats, Coronado.
Ze merkt meteen dat de sfeer ver te zoeken is en dat de mensen verdeeld zijn over de deelname van de VS aan Vietnam. Ze kan met haar gevoelens nergens terecht, ook niet bij haar ouders. Frankie tegen haar vader: ‘Jij denkt dat het niets betekent wanneer een vrouw, een verpleegkundige, de oorlog in gaat. Je vindt het eervol dat je zoon de oorlog in gaat en beschamend wanneer je dochter het doet’.
Ze geraakt in een neerwaartse spiraal. Haar vriendinnen steunen haar, ook zij weten dat ze genegeerd worden. Ze worden zelfs niet erkend als veteranen want ‘er waren toch geen vrouwen in Vietnam’?

Wat voor mij als tiener toentertijd het boek nog meer bijzonder maakt zijn de titelsongs die regelmatig voorkomen in het verhaal. Zo komen ook de herinneringen naar boven van deze roerige periode.

Kristin Hannah heeft een boek geschreven dat je laat stilstaan bij de gevolgen van een zinloze oorlog. Zij beschrijft wat het met mensen doet die er bij betrokken zijn op een meeslepende wijze.