Wanneer vluchten een tweestrijd is

Anne leeft een rustig bestaan. Ze heeft een goede job, een leuke vriend en een tuin waarin ze haar creativiteit kwijt kan. Daar komt een einde aan wanneer ze nieuwe buren krijgt. Een jong stel met een dochtertje van vijf, Charlie. Al bij de eerste ontmoeting tussen Anne en Charlie blijkt dat er iets mis is met het kind. Ze staat vol blauwe plekken, op haar dijbeen heeft ze een menselijke beet en ze krimpt in elkaar wanneer er naar haar geroepen wordt. Al snel is het voor Anne duidelijk dat Charlie mishandeld wordt, maar door wie? Door haar stiefvader, door haar moeder of door allebei? Nadat Anne een aantal keren de politie en kindbescherming gebeld heeft, besluit ze het heft in eigen handen te nemen. Ze neemt Charlie mee naar wat ze hoopt dat voor haar een veiligere wereld zou zijn.
Gaat Anne door deze ontvoering een stap te ver? Welke straf zou ze krijgen als ze gevat wordt? Maar vooral, wordt het leven van Charlie beter?

Sarah Armstrong kaart hiermee een moeilijk thema aan: mishandeling bij kinderen. Met dit verhaal zorgt ze ervoor dat je voor jezelf de vraag stelt: wat zou ik doen als ik hiermee in aanraking kom? Sarah Armstrong beschrijft de beslissingen van de personages op een heel rationele manier. Ze laat zich niet leiden door emotionele gevoelens. Dit zorgt er niet voor dat het een heel droog verhaal is. Je voelt mee met Charlie, je volgt haar manier van denken maar je krijgt ook een glimlach op je gezicht als je leest wat ze allemaal beleven.

De auteur heeft zich goed verdiept in het thema. Het verhaal is psychologisch onderbouwd en ze gaat geen uitdaging uit de weg. Ze beschrijft de personages op een geloofwaardige en aangrijpende manier. Daarnaast beschrijft ze ook de wilde natuur in Australië alsof ze daar zelf een aantal maanden vertoefd heeft. Armstrong hanteert een duidelijke schrijfstijl waardoor het verhaal vlot leest. De auteur laat je ook nadenken over bepaalde acties. Wat zou je zelf doen? Hoeveel keer moet je de instanties bellen vooraleer er iets wordt gedaan? Ze zorgt er ook voor dat je wil weten hoe het verhaal verder gaat, dat je geneigd bent om te blijven lezen.

De titel “Laat me niet alleen” beschrijft niet helemaal de draagwijdte van het verhaal. Het is niet sterk genoeg om het verhaal te duiden. Maar buiten dit blijft het een verhaal dat de moeite waard is om te lezen.