Feelgood in Hugh Grant-stijl

Met haar debuut Dear Mrs Bird schrijft A.J. Pearce een atypsich boek over de Tweede Wereldoorlog. Ze gebruikt niet enkel het perspectief van een jonge vrouw om de oorlogstijd tot leven te brengen, maar schrijft ook op een optimistische, vrolijke toon over het dagdagelijks bestaan in een Londen dat voortdurend gebombardeerd wordt. Hoewel de auteur af en toe de balans dreigt te verliezen weet ze een krachtig slot te schrijven dat maar weinig lezers onberoerd zal laten.

Dat veel jonge mannen vechten aan het front betekent dat de vrouwen alleen achterblijven, maar dat biedt hen ook nieuwe professionele kansen. Vrouwen kunnen nu werk uitvoeren waar ze voordien enkel over konden dromen. Dat is precies de situatie waarin Emmy zich bevindt. De brieven van haar verloofde komen met steeds grotere tussenpozen, maar ze houdt de moed erin. Samen met haar beste vriendin Bunty deelt ze een appartementje en huppelt ze doorheen de dagen.

De jeugdige schrijfstijl past helemaal bij de naïviteit van het hoofdpersonage, maar is niet altijd even overtuigend en maakt Emmy behoorlijk kinderachtig:

“I was jolly grateful for the job at Strawman’s, but I was desperate to learn how to be a reporter. The sort of person who always had a notebook in hand, ready to sniff out Political Intrigue, launch Difficult Questions at Governmental Representatives, or best of all, leap onto the last plane to a far-off country in order to send back Vital Reports of resistance and war.”

Haar droom om oorlogsjournalist te worden is moeilijk ernstig te nemen. Dat haar eerste poging mislukt verbaast dan ook niet. De chaotische sollicitatie voor haar droomjob is de eerste in een reeks misverstanden die zo aandoenlijk geschreven zijn dat je ondanks de voorspelbaarheid toch moet glimlachen en Emmy steeds leuker gaat vinden.

In de plaats van heldhaftige reportages te maken, wordt ze achter een typemachine bij een vrouwenmagazine geplaatst. Daar moet ze de lezersbrieven selecteren die opgenomen kunnen worden in een ‘Tante Kaat Weet Raad’-rubriek. Zelf schrijven zit er amper in, want de antwoorden worden enkel en alleen opgesteld door Mrs Bird – antwoorden die zich grotendeels beperken tot “buck up and get on with things.”. 

Door Mrs Bird tegenover Emmy te plaatsen toont de auteur de veranderende moraal van de jaren veertig. Vrouwen laten steeds meer hun stem horen en komen openlijk naar voren met hun vragen en problemen. Mrs Bird vindt die houding schandelijk en onfatsoenlijk. Om de lezers te behoeden van het kwaad van het moderne denken stelt ze een eindeloze lijst met foute onderwerpen op. Enkel brieven met een correcte inhoud worden toegelaten. Emmy’s onverschrokken kant komt naar boven en ze beantwoordt in het geniep toch een aantal ‘foute’ brieven.

Door vele herhalingen en het ouderwetse taalgebruik komt het boek traag op gang. De grappige beschrijvingen van de personages houden het verhaal wel interessant. Pearce brengt de stereotype Britse onhandigheid op een perfecte manier; deels charmant, deels gênant – denk aan de typische Hugh Grant-personages en je begrijpt meteen de sfeer van het boek. Net wanneer die lichtheid bijna te grotesk wordt, sluipt er een zwaarte in het boek die de balans herstelt.

Terwijl Emmy steeds roekelozer te werk gaat, wordt de situatie in Londen ernstiger en veranderen zowel de stijl als het ritme van de roman. De onschuldige plotlijn over het damestijdschrift wordt overschaduwd door de maatschappelijke situatie die in het eerste deel van het boek louter dienst deed als achtergrond. Het verhaal krijgt authenticiteit en diepgang zonder de optimistische toon te verliezen.

Dear Mrs Bird is een roman die een ruim lezerspubliek zal aanspreken. A.J. Pearce doet duidelijk haar best om een gezellig, warm verhaal te schrijven, maar is nog overtuigender wanneer ze ironie en ernst in het verhaal toelaat. Hou je van een boek dat je zowel een glimlach als een krop in de keel bezorgt, dan is Dear Mrs Bird zeker iets voor jou.