Lezersrecensie
Ik vind dit boek een gevaar voor een vredelievende maatschappij.
Nadat ik persoonlijk via sociale media op een vervelende manier werd geconfronteerd met Chanel Matil Lodik en ik dit o.a. had besproken met een zwarte vriendin (de huidskleur benoem ik expliciet) kreeg ik van die vriendin dit boek. Zij zei dat het boek verklaart waarom Chanel Lodik mij (ongefundeerd) beschuldigt van racisme.
Ik ben geschrokken van de boosheid en frustratie wat uit dit boek naar voren komt. En die boosheid richt zich voornamelijk op de witte vrouw.
Kanttekening daarbij is dat Chanel Lodik niet haar eigen onderzoeken gedaan heeft voor dit boek maar onderzoeksresultaten gebruikt heeft van ook witte vrouwen en dat lijkt mij dan ook niet helemaal fair. Had dan onderzoeksresultaten gebruikt van alleen zwarte vrouwen als witte vrouwen zo erg zijn.
Daarnaast komt het boek op mij over alsof het een misdaad is dat je wit bent en dat je dan sowieso fout bent. Je mag als witte vrouw ook geen slachtoffer zijn want dat recht heeft alleen de zwarte vrouw volgens de schrijfster. En daarmee polariseert de schrijfster.
Chanel Lodik gaat er volledig aan voorbij dat het gros van zwarte, gekleurde en witte mensen volstrekt normale en goedwillende mensen zijn die gewoon met elkaar (willen) omgaan en vrienden (willen) zijn.
De schrijfster speelt goed in op wat een geselecteerde doelgroep graag wil horen en dat is natuurlijk haar goed recht. Maar waarom dat ten kostte moet gaan van witte vrouwen is mij een raadsel.
Het onderwerp an sich is en blijft zeer belangrijk. Maar er zijn meer boeken en andere schrijfsters die dit wel op een verbindende manier bespreekbaar maken en wel openstaan voor andere inzichten óók van niet zwarte vrouwen.
Ben je op zoek naar tips om nader tot elkaar te komen, dan kom je met dit boek bedrogen uit. Het boek komt op mij over om verdeeldheid te zaaien ipv verbinding te zoeken. En daarmee vind ik dit boek een gevaar voor een vredelievende maatschappij. En daarmee verklaart dit boek ook waarom Chanel Lodik niet openstaat voor dialoog met vrouwen zoals ik om wederzijds begrip te kweken.
Ik ben geschrokken van de boosheid en frustratie wat uit dit boek naar voren komt. En die boosheid richt zich voornamelijk op de witte vrouw.
Kanttekening daarbij is dat Chanel Lodik niet haar eigen onderzoeken gedaan heeft voor dit boek maar onderzoeksresultaten gebruikt heeft van ook witte vrouwen en dat lijkt mij dan ook niet helemaal fair. Had dan onderzoeksresultaten gebruikt van alleen zwarte vrouwen als witte vrouwen zo erg zijn.
Daarnaast komt het boek op mij over alsof het een misdaad is dat je wit bent en dat je dan sowieso fout bent. Je mag als witte vrouw ook geen slachtoffer zijn want dat recht heeft alleen de zwarte vrouw volgens de schrijfster. En daarmee polariseert de schrijfster.
Chanel Lodik gaat er volledig aan voorbij dat het gros van zwarte, gekleurde en witte mensen volstrekt normale en goedwillende mensen zijn die gewoon met elkaar (willen) omgaan en vrienden (willen) zijn.
De schrijfster speelt goed in op wat een geselecteerde doelgroep graag wil horen en dat is natuurlijk haar goed recht. Maar waarom dat ten kostte moet gaan van witte vrouwen is mij een raadsel.
Het onderwerp an sich is en blijft zeer belangrijk. Maar er zijn meer boeken en andere schrijfsters die dit wel op een verbindende manier bespreekbaar maken en wel openstaan voor andere inzichten óók van niet zwarte vrouwen.
Ben je op zoek naar tips om nader tot elkaar te komen, dan kom je met dit boek bedrogen uit. Het boek komt op mij over om verdeeldheid te zaaien ipv verbinding te zoeken. En daarmee vind ik dit boek een gevaar voor een vredelievende maatschappij. En daarmee verklaart dit boek ook waarom Chanel Lodik niet openstaat voor dialoog met vrouwen zoals ik om wederzijds begrip te kweken.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Annette
Gesponsord
Wanneer een bekende influencer wordt ontvoerd is het aan herstellend criminoloog Jackie Laurijssen de taak om haar veilig terug te halen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
