Pijnlijk mooi

Niet eerder ben ik zo geraakt door een boek. Het is zo pijnlijk mooi. Geen gemakkelijk boek: zowel qua inhoud, als qua vorm. Maar het raakt enorm en is zo knap gedaan! Naja Marie Aidt schrijft dit boek midden vanuit de rouw: haar 25-jarige zoon Carl is tijdens een ‘bad trip’ na het gebruik van paddo’s in een psychose geraakt en vanaf 5 hoog uit het raam gesprongen. Twee dagen later overleed hij in het ziekenhuis. Het boek van Carl is de spiegel van de psychische toestand van de schrijfster: gefragmenteerd, onlogisch, alle richtingen opgaand, tijd verspringend, luidruchtig en stil, chaotisch, uiteenspattend…. Het zit vol intertekstualiteit waarbij ontroerende passages uit literatuur over rouw zijn aangehaald. Dit wordt afgewisseld met het cursief gedrukte ‘paniekschrift’ (dat het verslag is vanaf het desastreuze telefoontje tot de begrafenis van Carl), dagboekfragmenten, toespraken van dierbaren en met gedichten die Carl zelf bleek te schrijven. “Als je je kind verliest, verlies je je toekomst”, er ontstaat een tijdsvacuüm, aldus Naja Marie. Haar taal was gebroken. Toch herontdekt ze haar kind juist via taal. En haar taal is ongelooflijk mooi: rauw en poëtisch, heel poëtisch, repetitief. Erg mooi. Erg indrukwekkend.