Prachtig en ontroerend

Wat een ontroerend verhaal. Willen we niet allemaal onze voetsporen achterlaten op de wereld. En de woorden van Arthur: “De details vervagen gewoon, zoals dingen nu eenmaal vervagen, langzamerhand verdoezeld worden omdat de geest zijn greep op het verleden kwijtraakt om plek te kunnen maken voor de toekomst.
Maar hij wil haar niet loslaten.
Hij probeert haar niet los te laten.”
Ik heb zitten huilen, omdat dit zo goed een fase omschrijft als je een dierbare bent verloren.