Over dit boek wordt naar mijn mening toch iets te lyrisch gedaan. De plot is nogal vrij magertjes, de dader is al snel gekend en de link tussen zijn moorden en het lijden van Joenta kan men al snel maken. Bovendien wordt de echte reden van z'n moorden maar magertjes uitgelegd, het blijft allemaal vrij vaag. (Of ben ik een slechte verstaander?). Ook vond ik de voortdurend terugkomende 'hij-vorm' vrij irritant. Soms de ene zin na de andere die geschreven wordt in de vorm van : 'Hij ...." Het gaf mij een gevoel dat ik een gedicht aan het lezen was, poëzie... Daar zat ik nu niet op te wachten.

Tuurlijk klinkt dit nu allemaal erg negatief, wat niet de bedoeling mag zijn want dat verdient het boek alleszins niet. Zonder even rekening te houden met die iets té vaak terugkerende "hij-vorm", is Wagner een echt schrijftalent. De lezer krijgt vele prachtige zinnen voorgeschoteld. De schrijver besteedt veel aandacht aan beschrijven van emoties en verdriet en dit op een heel eigen manier. Een emo-roman en een detectiveverhaal worden één boek in IJsmaan, wat het vrij uniek maakt.
Ik hou het op net geen vier sterren.