Lezersrecensie
Grijze zielen
Philippe Claudel is een Franse schrijver, scenarioschrijver en filmregisseur. Hij werd geboren op 2 februari 1962 in Dombasle-sur-Meurthe, Frankrijk. Philippe is zowel in Frankrijk als in het daarbuiten bekend vanwege zijn literaire werken en zijn films.
Philippe Claudel heeft verschillende romans, verhalen en essays geschreven. Een van zijn meest bekende werken is het boek dat ik heb gelezen “Les Âmes grises" (Grijze Zielen) dat in 2003 voor het eerst werd gepubliceerd en het boek kreeg heel veel erkenning gekregen binnen het Franse literair maar ook door het succes van het boek heeft dit ook geleid tot internationale vertalingen en erkenning. Het werd ook later verfilmd. Grijze zielen heeft een spectaculaire prijs gewonnen en dat was de Prix Renaudot in 2003. Het boek vertelt het verhaal van een klein Frans stadje tijdens de Eerste Wereldoorlog en de mysterieuze dood van een klein meisje (Belle de jour) en hoe dit voor jarenlang het leven van een politieagent heeft veranderd. Te verteller (de politieagent) verteld over het onderzoek en de geschiedenis van de inwoners van het standje. Hij verteld ook zijn eigen ervaringen en emoties.
Nog een aantal boeken dat Philippe heeft geschreven zijn: La Petite Fille de monsieur Lihh (2005), Le Rapport de Brodeck (2007), L'Enquête (2010), Parfums (2012), L'Arbre du pays Toraja (2016) en nog veel meer.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. De verteller is een lokale politieagent die betrokken is bij het onderzoek naar de moord op een meisje. Door zijn ogen lees je het boek en dit zorgt ervoor dat je al zijn gedachtes en emoties meekrijgt. Het boek heeft een niet- lineaire structuur. Omdat er constant gebeurtenissen uit het verleden naar boven komen. Het lijkt wel of hij de hele tijd afdwaalt in zijn gedachten naar het verleden maar naarmate je verder leest begin je te snappen dat al die gebeurtenissen van het verleden een grootte rol meespelen in het heden. Deze constante verspringing van het heden en het verleden vond ik moeilijk. Ik wist wel dat die zaken die hij vertelde over het verleden belangrijk zouden zijn. Want anders zou hij die niet vertellen maar soms werd ik een beetje geïrriteerd omdat die niet gewoon bij het verhaal bleef. Na zoon stukje in het verleden moest ik altijd weer denken van waar zaten we nu weer in het heden. Dat maakte het niet eenvoudig om te lezen. Wat ik persoonlijk wel heel goed vond aan het boek was zijn schrijf stijl. Hij schreef alles in zoon detail, hierdoor kon ik terwijl ik las alles perfect inbeelden. Hij gebruikte veel beschrijvende taal om het landschap en de omgeving te beschrijven maar ook de mensen en hun emoties. Zijn taal gebruik is ook heel poëtisch wat het dan wel weer wat uitdagender maakt.
Hoe ik het boek heb ervaren is dat hij informeert over verschillende emoties van schuld, verlies, trauma en ook beschrijvend hoen grote impact een oorlog heeft op de mens. Ook al is de oorlog al jaren gedaan de impact op de mens is blijvend. Ook beschrijft hij hoe personages niet goed of slecht zijn. De acties en de motieven van de personages zijn niet bestempeld als goed of slecht, dus niet zwart- wit maar er is iets daartussen de grijze zone. Dit verklaart dan ook weer de titel van het boek, Grijzer zielen. Hierdoor krijg je wel een dieper beeld van elke personage dat hij beschrijft.
Het boek Grijze zielen was niet gemakkelijk om te lezen door de verspringing tussen verleden en tijd. Ook vond ik de delen in het verleden best langdradig. Ik had soms de neiging om verder te bladeren tot je weer in het heden zat. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan want dat zou het boek hebben verpest. Ik was ook niet echt mee in het begin. Ik was best verward met wat nu heden was en wat niet en al de informatie van al die verschillende mensen dat werd op een moment best veel. Dat zorgde ervoor dat ik niet meer goed wist wat nu bij wie hoorde en hoe de verschillende relaties was tussen de inwoners. Dus het heeft moeite gekost om het eerste helft van het boek te lezen maar dat heb ik toch gedaan en dat beloont wel naarmate je leest. Want alles komt wel samen. Wat ik dan weer heel goed vond was hoe hij alles beschreef. Ja dat kan het soms wat langdradig maken maar aan de andere kant is het ook een heel andere leeservaring. Je kan je alles inbeelden en precies voelen hoe de personen zich voelen.
Bibliografie
Claudel, P. (2010). Grijze Zielen. Bezige Bij b.v., Uitgeverij De.
Grijze Zielen van Philippe Claudel. (z.d.). Hebban. https://www.hebban.nl/boek/grijze-zielen-philippe-claudel#reviews
Wikipedia-bijdragers. (2023). Philippe Claudel. Wikipedia. https://nl.wikipedia.org/wiki/Philippe_Claudel
Grijze Zielen. (z.d.). Philippe Claudel | Vlaamse catalogus. https://bibliotheek.be/catalogus/philippe-claudel/grijze-zielen/boek/wise_4731996
JannieTR. (z.d.). Philippe Claudel - Grijze Zielen. https://mijnboekenkast.blogspot.com/2014/09/philippe-claudel-grijze-zielen.html
That, S. (2023). Parallelle plot en niet-lineaire verhaallijn. Storyboard That. https://www.storyboardthat.com/nl/articles/e/lineaire-plots
Philippe Claudel heeft verschillende romans, verhalen en essays geschreven. Een van zijn meest bekende werken is het boek dat ik heb gelezen “Les Âmes grises" (Grijze Zielen) dat in 2003 voor het eerst werd gepubliceerd en het boek kreeg heel veel erkenning gekregen binnen het Franse literair maar ook door het succes van het boek heeft dit ook geleid tot internationale vertalingen en erkenning. Het werd ook later verfilmd. Grijze zielen heeft een spectaculaire prijs gewonnen en dat was de Prix Renaudot in 2003. Het boek vertelt het verhaal van een klein Frans stadje tijdens de Eerste Wereldoorlog en de mysterieuze dood van een klein meisje (Belle de jour) en hoe dit voor jarenlang het leven van een politieagent heeft veranderd. Te verteller (de politieagent) verteld over het onderzoek en de geschiedenis van de inwoners van het standje. Hij verteld ook zijn eigen ervaringen en emoties.
Nog een aantal boeken dat Philippe heeft geschreven zijn: La Petite Fille de monsieur Lihh (2005), Le Rapport de Brodeck (2007), L'Enquête (2010), Parfums (2012), L'Arbre du pays Toraja (2016) en nog veel meer.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. De verteller is een lokale politieagent die betrokken is bij het onderzoek naar de moord op een meisje. Door zijn ogen lees je het boek en dit zorgt ervoor dat je al zijn gedachtes en emoties meekrijgt. Het boek heeft een niet- lineaire structuur. Omdat er constant gebeurtenissen uit het verleden naar boven komen. Het lijkt wel of hij de hele tijd afdwaalt in zijn gedachten naar het verleden maar naarmate je verder leest begin je te snappen dat al die gebeurtenissen van het verleden een grootte rol meespelen in het heden. Deze constante verspringing van het heden en het verleden vond ik moeilijk. Ik wist wel dat die zaken die hij vertelde over het verleden belangrijk zouden zijn. Want anders zou hij die niet vertellen maar soms werd ik een beetje geïrriteerd omdat die niet gewoon bij het verhaal bleef. Na zoon stukje in het verleden moest ik altijd weer denken van waar zaten we nu weer in het heden. Dat maakte het niet eenvoudig om te lezen. Wat ik persoonlijk wel heel goed vond aan het boek was zijn schrijf stijl. Hij schreef alles in zoon detail, hierdoor kon ik terwijl ik las alles perfect inbeelden. Hij gebruikte veel beschrijvende taal om het landschap en de omgeving te beschrijven maar ook de mensen en hun emoties. Zijn taal gebruik is ook heel poëtisch wat het dan wel weer wat uitdagender maakt.
Hoe ik het boek heb ervaren is dat hij informeert over verschillende emoties van schuld, verlies, trauma en ook beschrijvend hoen grote impact een oorlog heeft op de mens. Ook al is de oorlog al jaren gedaan de impact op de mens is blijvend. Ook beschrijft hij hoe personages niet goed of slecht zijn. De acties en de motieven van de personages zijn niet bestempeld als goed of slecht, dus niet zwart- wit maar er is iets daartussen de grijze zone. Dit verklaart dan ook weer de titel van het boek, Grijzer zielen. Hierdoor krijg je wel een dieper beeld van elke personage dat hij beschrijft.
Het boek Grijze zielen was niet gemakkelijk om te lezen door de verspringing tussen verleden en tijd. Ook vond ik de delen in het verleden best langdradig. Ik had soms de neiging om verder te bladeren tot je weer in het heden zat. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan want dat zou het boek hebben verpest. Ik was ook niet echt mee in het begin. Ik was best verward met wat nu heden was en wat niet en al de informatie van al die verschillende mensen dat werd op een moment best veel. Dat zorgde ervoor dat ik niet meer goed wist wat nu bij wie hoorde en hoe de verschillende relaties was tussen de inwoners. Dus het heeft moeite gekost om het eerste helft van het boek te lezen maar dat heb ik toch gedaan en dat beloont wel naarmate je leest. Want alles komt wel samen. Wat ik dan weer heel goed vond was hoe hij alles beschreef. Ja dat kan het soms wat langdradig maken maar aan de andere kant is het ook een heel andere leeservaring. Je kan je alles inbeelden en precies voelen hoe de personen zich voelen.
Bibliografie
Claudel, P. (2010). Grijze Zielen. Bezige Bij b.v., Uitgeverij De.
Grijze Zielen van Philippe Claudel. (z.d.). Hebban. https://www.hebban.nl/boek/grijze-zielen-philippe-claudel#reviews
Wikipedia-bijdragers. (2023). Philippe Claudel. Wikipedia. https://nl.wikipedia.org/wiki/Philippe_Claudel
Grijze Zielen. (z.d.). Philippe Claudel | Vlaamse catalogus. https://bibliotheek.be/catalogus/philippe-claudel/grijze-zielen/boek/wise_4731996
JannieTR. (z.d.). Philippe Claudel - Grijze Zielen. https://mijnboekenkast.blogspot.com/2014/09/philippe-claudel-grijze-zielen.html
That, S. (2023). Parallelle plot en niet-lineaire verhaallijn. Storyboard That. https://www.storyboardthat.com/nl/articles/e/lineaire-plots
1
2
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Als rechercheur Emmy Clifton de verdwijning van twee tienermeisjes onderzoekt, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
