Lauwe pizza met dan ook nog te luidsprekende tafelburen.

Het verhaal van Ernest begon veelbelovend. Tof kereltje, dramatische gebeurtenis. Veel moeilijker is het niet om sympathie te winnen. Verdriet en humor zo laten samengaan dat het werkt lijkt me moeilijker. In het begin was dat blijkbaar geen probleem. Had ik het boek voor de Romereis weggelegd, was ik meer tevreden geweest dan na het te hebben uitgelezen.
Na het vertrek wordt het verhaaltje magerder en de humor was duidelijk in de fietswinkel gebleven. Maar wat de vaart en het leesplezier er voor mij telkens helemaal uithaalt, zijn de erg saaie gesprekken tussen Liv en P. Het enige wat ik uit die conversaties onthouden heb, is dat P. zichzelf minstens zeer geweldig vindt. Aan dat laatste twijfel ik dan weer sterk want als P. echt zo geweldig is, had hij zelf wel ingezien dat zijn misplaatste toontje in het Liv - P. gedeelte achterwege had mogen blijven.