Prachtig tijdsdocument

Wat een goed geschreven en meeslepend boek, eigenlijk tijdsdocument, is dit. Door een dagboek te gaan bijhouden, geeft de hoofdpersoon Valeria een mooi beeld van de naoorlogse situatie in Italië en dan met name van de positie van vrouwen. Valeria is getrouwd met Michele en hun twee kinderen staan op de rand van volwassenheid. Ze begint het dagboek omdat ze het gevoel heeft dat ze de balans van haar leven moet opmaken:

"Maar nu ik getuige ben van hun eerste botsingen met de problemen van het leven, nu ik ze zie weifelen over welk pad ze moeten kiezen, vraag ik me af of het pad dat ik gekozen heb wel het juiste is." (p.81)

Al schrijvende, wat heel stiekem moet gebeuren, komt ze tot vele inzichten over haar huwelijk, over haar rol als moeder en dochter en over haar positie als werkende vrouw. Ze is zich bewust van standsverschillen en vergelijkt haar leven met dat van haar vriendinnen (die niet hoeven te werken), en de generaties voor en na haar. Ze heeft moeite met het gemak waarmee haar dochter keuzes maakt, en kan maken. Met mooie zinnen geeft ze haar twijfels en haar ontwikkeling weer. Hierbij laat ze ook minder mooie kanten van zichzelf zien:

"Misschien denk ik zo omdat ik jaloers ben. Dat zou ik tenminste willen geloven. Maar ik heb het idee dat er iets meer meespeelt dan vrouwelijke rivaliteit, want daarvoor moet je elkaar toch op zijn minst als gelijke zien." (p.180)

Alba de Céspedes laat Valeria rake observaties doen en jou als lezer meeslepen in haar ontwikkeling, zeker tegen het einde van het boek als ze worstelt met het ontstane dilemma. Er zit vaart in, er zitten mooie overpeinzingen in en er zit spanning in doordat ze voor een keuze komt te staan. Een boek om af en toe weer op te pakken en opnieuw te genieten van de fraaie passages. Ik heb genoten van dit boek en dat heeft gemaakt dat ik haar andere, veel dikkere, boek 'Zoals zij het ziet' ook ga lezen, ondanks mijn lichte aversie tegen dikke boeken.