Bijzondere compositie, veel personages

Van deze Oostenrijkse schrijver las ik eerder al 'De Weense sigarenboer', 'Het laatste deel' en 'Een heel leven'. Ik was erg benieuwd naar 'Het veld' vanwege de bijzondere compositie. Seethaler laat 29 doden op het oudste deel van het kerkhof ('het veld' in de volksmond) van het plaatsje Paulstadt aan het woord, elk in een eigen hoofdstuk, variërend in lengte van 1 tot 16 pagina's. Zij vertellen over hun leven, of een deel daarvan, en soms ook over hoe ze kwamen te overlijden. Sommigen delen mooie levenswijsheden en Seethaler verwoordt ze prachtig.

'De mens stelt niets voor zonder waardigheid. Zo lang als het kan zou je daar moeite voor moeten doen. Maar zodra je het einde nadert, kan waardigheid je alleen nog maar worden verleend. Die ligt in de blik van anderen.'

'Ik ging op een steen zitten om op adem te komen. Mijn leven na dat korte moment op die steen bij de grens, was één lang op adem komen.'

Uiteraard kennen enkele overledenen elkaar en zodoende komen sommige personages terug in meerdere verhalen. Zo worden van bepaalde voorvallen meerdere kanten belicht en wordt een mooi beeld geschetst van het stadje en haar diverse bewoners. Er ontwikkelt zich een plot rondom een recreatiecentrum maar dit plot wordt niet helemaal uitgewerkt, wat ik erg jammer vond. Daardoor had ik moeite om me te motiveren voor de laatste hoofdstukken, daarvan heb ik dan ook pagina's overgeslagen. Dat Seethaler elk personage een eigen stem geeft door elk verhaal in een andere stijl te schrijven is interessant en knap, maar voor mij werkte het op den duur niet meer, ik moest te veel schakelen. Van de meeste hoofdstukken heb ik absoluut genoten, maar door de grote hoeveelheid personages nam mijn leesplezier helaas steeds verder af.