Aangrijpend en herkenbaar

Het boek begint ogenschijnlijk luchtig en zorgeloos, maar al gauw wordt de sfeer beklemmend vanwege het verdriet om een heftige gebeurtenis dat voelbaar is. Daarna wordt door toedoen van de narcistische vader de indruk gewekt dat het allemaal wel meevalt en moet iedereen in het gezin mee in illusie dat het leven één groot vrolijk toneelstuk is waarbij hij vooral moet schitteren, de rest een bijrol heeft en je op het juiste moment op het podium moet verschijnen en verdwijnen. Je kun je niet anders dan lachen om de absurditeit van de gebeurtenissen karikatuur die hij van zichzelf neerzet.

Hoe verder je leest, hoe stiller je wordt, maar er is geen ruimte voor verdriet, alleen moedeloosheid. Er lijkt een definitieve oplossing te komen, maar de narcist heeft zijn kinderen de erfenis van zijn destructieve gedrag nagelaten: een grote leegte zonder enige hoop. Tóch weet de schrijfster zich getroost door de onvoorwaardelijke liefde van God haar Vader in de hemel. Niet ‘eind goed al goed’, maar een liefdevol antwoord op grote nood, eenzaamheid, grenzeloosheid en minderwaardigheidsgevoelens. Zo kan de schrijfster verder met haar leven.

De eigen identiteit van de schrijfster komt in aanwezigheid van haar vader sterk in het gedrang, of wordt juist gebruikt om mee te pronken. Maar heel wonderlijk komt in haar boek juist een duidelijk beeld van een sterke persoonlijkheid naar voren; haar humor, nuchterheid en wilskracht. En haar fijngevoelige liefde voor de natuur, bloemen, tuinieren, kleuren in allerlei nuances, haar talent voor schilderen, ook met taal. Het boek is opgebouwd uit losse autobiografische verhalen, waarbij wel wordt toegewerkt naar een climax. Het is spannend van begin tot eind. Elk hoofdstuk begint met een treffende Bijbeltekst of quote en eindigt met een zelfgeschreven gedicht waarin de liefde voor God en Zijn schepping heel mooi tot uiting komt.