Klassieke King

Ik hou van de boeken van Stephen King, altijd al gedaan. Toch bleef ik op mijn honger zitten de laatste veertien jaar, al bleef hij de boeken aan een snel tempo uitbrengen.

Ik stoorde me aan de personages, het plot, de settings, alles leek samen te smelten, niets stak er nog bovenuit. Alsof hij alles met een cookie cutter creëerde, zodat in elk verhaal een gevoel van herkenning bovenkwam dat niet bevorderlijk was voor het leesplezier. Gecombineerd met een voorkeur voor irritante personages (meestal jeugdig en uitermate cliché) en een obsessie voor kinderlijke woordjes die hij te pas en te onpas doorheen het verhaal herhaalde.

Revival is anders. En toch ook niet.

Het plot is simpel, je weet redelijk snel waar King naartoe wil gaan. Geen complexe twists of diepgaande filosofie, op zich heeft King daar nooit aan gedaan. Dat het einde voorspelbaar is, zal voor mij het grootste minpunt van het boek zijn. Het is niet helemaal origineel, daar heeft King ook nooit echt aan gedaan, maar dat stoort niet. Wel de voorspelbaarheid en uiteindelijk toch ook de lichte ontgoocheling, is dat het uiteindelijk maar?

De personages, daar heeft hij deze keer de nagel op de kop geslagen. Dit verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Jamie Morton. We zien doorheen het boek zijn levensverhaal. Een leven dat verbonden is met het andere hoofdpersonage, Charles Jacobs. Jamie is een interessant personage, niet noodzakelijk door zijn leven zelf (wat uiteindelijk toch een King cliché is: de verslaafde kunstenaar.), maar wel door de details die King zo goed weergeeft. Als lezer word je een deel van zijn familie, later blijf je geïnteresseerd in wat met hem gebeurt. Het is lang geleden dat ik dit gevoel nog had bij een King boek.

Dit verhaal drijft niet noodzakelijk op de twists en het einde, het is een verhaal dat gedragen wordt door de twee hoofdpersonages, Jamie en Charles. Zo ervoer ik het toch. De twee mannen zijn aan elkaar gelinkt door iets wat misschien lot kan genoemd worden, of ook gewoon stomme toeval, hoe dan ook, het blijft interessant en nodigt uit tot verder lezen.

Wat zeker uitnodigde tot verder lezen, is de manier hoe King langzaam de tijd neemt om zijn omgeving op te bouwen, om de familie Morton weer te geven. Jamie voelt aan als een echte persoon, met een echte familie en tragedies. King is voor mij altijd ongelooflijk sterk geweest in het opbouwen van zijn werelden. 'De beproeving', 'Dolores Claiborne', 'Het tweede zicht', ..., hij jaagt zichzelf niet op. Iets wat ik mistte in de meeste uitgaves de laatste veertien jaar of zo. Het einde van een verhaal is belangrijk, natuurlijk wel, maar voor mij ligt het plezier van een King boek in het begin van zijn verhaal. En met Revival is hij er weer in geslaagd om mij mee te lokken in zijn wereld.

Als geheel is het een goed boek, al blijft het einde toch iets te licht, te voorspelbaar om echt een King classic te zijn.