Een zware teleurstelling (spoilers)

Na meer dan tien jaar stilte in de wereld van de vampieren, kwam Anne Rice sterk terug met 'Prince Lestat'. Een boek dat, na de ontgoochelende 'Blackwood Farm' en 'Blood Canticle', mijn interesse in de Vampierenkronieken weer kon aanwakkeren.

Het rechtstreekse vervolg op dat boek, 'Prince Lestat and the Realms of Atlantis' had ik me dan ook heel snel aangeschaft. En het begin was uitnodigend. Een nieuwe dreiging die alle vampieren aanbelangt. Een onbekend wezen dat gevangen gehouden wordt en heel speciale eigenschappen heeft.

Helaas verdween mijn interesse al even snel weer. In 'The Prince Lestat' had Anne Rice ook scènes die te lang duurden, te veel gefocust waren op de emoties van de vampieren, emoties die je als lezer al lang kent. En herhaalt ze die telkens opnieuw. In dat boek viel het nog mee, het verhaal ging snel en was interessant.

In dit boek heeft de lezer dat geluk niet. Ellenlange scènes die zo goed als niets bijdragen tot het verhaal, altijd opnieuw weer dezelfde gevoelens die breed over de pagina's uitgesmeerd worden, tot ik als lezer simpelweg niet meer geïnteresseerd ben.

Het boek heeft geen spanning, de dreiging die in het begin naar boven komt wordt nooit goed uitgewerkt. Het blijft het ganse verhaal wel ietwat aanwezig, maar na nog eens een scène over hoe Lestat omgaat met zijn medevampiers, wat zijn gevoelens zijn, verdwijnt alle spanning die al nooit echt aanwezig was. Als er dan eens een scène komt die misschien iets van spanning kan brengen, word je er als lezer doorgejaagd. Een gevecht tussen oeroude vampieren zou spectaculair moeten zijn, maar is voorbij na een paar regels. Heel teleurstellend, allemaal.

Het boek telt meer dan vierhonderd pagina's, maar het plot is flinterdun en ongeloofwaardig (Kwaadaardige aliens, werkelijk? Amel is plots een oeroud en uitermate goedaardig wezen die gewoon zijn verleden vergeten was? En dan ook nog eens onnodig voor het voortbestaan van de vampieren zelf? Om nog maar niet te spreken van de nogal onnozele manier waarop de vampieren op het einde de oplossing vinden.) Anne Rice had op voorhand gesteld dat de gebeurtenissen in dit boek als een bom zouden inslaan bij de vampiergemeenschap, helaas komt dat totaal niet naar boven in dit boek. Uiteindelijk verandert er heel weinig voor hen. En als er iets veranderd is, interesseert het me simpelweg niet meer.

De personages blijven allemaal zoals ze jaren geleden al op papier gezet zijn. Geen evolutie. Ze komen nooit tot leven, hebben nauwelijks nog een eigen identiteit. Behalve misschien Roshamandus, maar die vampier blijft nog altijd de eeuwige twijfelaar en zijn acties zijn volstrekt onbelangrijk. Haal driekwart van de personages uit dit boek en er verandert niets aan het verhaal.

Het continue focussen op de emoties van de personages zorgt ervoor dat dit voor mij geen effect meer heeft. Op zich zijn er scènes in dit boek die een mokerslag konden geweest zijn voor de lezer. Oude vampieren die met de gevolgen van handelingen van honderden jaren geleden geconfronteerd worden, maar, net zoals de weinige actie in dit boek, komt het allemaal platjes over.

Het verhaal biedt veel te weinig, zeker voor die vierhonderd plus pagina's. Er komt nog een vervolg, al boeit het me totaal niet meer. En dat is jammer.