Hier en daar ongeloofwaardig

In 'Ik hoor er niet meer bij' stuurt Leila aan Amina een briefje met een foto. 'Ik hoor er niet meer bij' staat op de brief. Meer niet, geen afzender, geen uitleg. Amina neemt gelijk contact op met Sam en Wahid (en zijn jongere zusje Hawa. Met elkaar hebben ze enige tijd in een AZC gewoond. Daar is een vriendschap ontstaan die zij met elkaar bezegeld hebben door in een doos een dierbaar bezit en een foto te stoppen. Amina, Sam en Wahid gaan uitzoeken wat er aan de hand is. Uiteindelijk vinden ze Leila en komen erachter dat zij een ander vluchtverhaal heeft waardoor ze constant in angst leeft.
Het boek verloopt rommelig; de lezer moet té lang wachten op het uitrollen van de waarheid rondom Leila. En als deze dan boven water komt, wordt het snel besproken en hup het leven gaat weer door. Kinderen van foute ouders hebben echter een zwaar juk te dragen en zullen dit nooit helemaal een plek kunnen geven.
Het taalgebruik is populair, echter het vloeken wordt op den duur storend.
Het is geen boek waar ik nu snel van onder de indruk ben geraakt en dat is eigenlijk heel jammer want het onderwerp kan juist begrip geven voor vluchtelingenkinderen, hun leven in het AZC, de familiesituatie.