Scrooge leest Haig

Eerlijk is eerlijk; eigenlijk heb ik een haat/liefde-verhouding met Kerstmis. Niet dat ik het niet leuk vind… ik vind het eigenlijk juist té leuk. Ieder jaar weer droom ik van een witte kerst, met kerstliedjes, de geur van dennentakken, cadeaus en magie. Vooral veel magie. En ieder jaar weer is het een teleurstelling, en blijkt Kerstmis gewoon een grijze regenachtige dag als vele andere.
Of, zoals in Matt Haig’s ‘Het meisje dat Kerstmis redde’ te lezen staat;

Kerstmis is de beste tijd van het jaar. En het slechtste.

En de allerallerslechtste Kerstmis ooit, die vond plaats een jaar nadat Vader Kerstmis voor het eerst cadeautjes rondbracht. Een jaar nadat Amelia Wishart zo rotsvast in magie en wonderen geloofde, dat zij Vader Kerstmis letterlijk vleugels gaf.
Maar nu gelooft ze niet meer in wonderen. Of in magie. Of in Vader Kerstmis. Haar Kerstmis is net als haar leven; triest, grijs en somber. En ook in Elfhelm, waar de elven en Vader Kerstmis wonen, is de kerststemming ver, heel ver te zoeken. Want waar zijn de elven Noosh en Kleine Mim gebleven? Ze zijn toch niet zelf aan het proberen het Grote Trollenprobleem op te lossen? Alleen hoop en vertrouwen, en wat goede moed, kunnen nog voor een goed einde zorgen. Maar gaat dat wel lukken? Het lijkt onmogelijk, maar “onmogelijk”… dat woord wil Vader Kerstmis echt nooit horen!

Mijn eerste indruk van ‘Het meisje dat Kerstmis redde’ was bijna hetzelfde als mijn gevoel over Kerstmis. Hooggespannen verwachtingen die een beetje stukliepen op de kaft. De titel staat in sierlijke, feestelijke letters boven een meelijwekkende tekening van Amelia, die met een trieste oogopslag dapper lijkt te willen glimlachen. Geen boek dat je meteen in kerstsferen brengt. De vele illustraties van Haig’s vaste illustrator Chris Mould zijn sowieso nogal zwart en soms vind ik ze zelfs grimmig, maar toch… toch weten ze me te raken en passen ze helemaal bij het verhaal. Een verhaal dat soms zelf ook nogal zwart en grimmig is, maar tegelijkertijd van de bladzijdes afspat.
Het taalgebruik is eveneens bijzonder. Het is simpel en makkelijk voor te lezen, met korte hoofdstukken, maar toch staan er parels van zinnen in, en hilarische woordvondsten. Ook kinderen zullen de vele taalgrapjes, die subtiel door te tekst vervlochten zijn, kunnen waarderen.
Het verhaal is tragisch en wonderbaarlijk tegelijkertijd. Dat het een tweede deel uit een serie is, maakt helemaal niets uit. Het is los te lezen van deel 1.
Kortom, dit boek hangt van tegenstrijdigheden aan elkaar…. En toch werkt het. Het resultaat is een heerlijk boek, vol prachtige personages die je doen lachen en soms ook een beetje laten slikken.

Al met al deed dit boek mij geen dennentakken ruiken of kerstklokjes horen, en het was buiten ook niet ineens heel zachtjes aan het sneeuwen. Het bleef grijs en regenachtig. Maar waar ik Kerstmis zelf dus vaak een teleurstelling vind, is dit boek dat zeker niet. Het liet me achter met een glimpje magie, en heel veel hoop. En bovenal met de sterke behoefte om deel 1 en 3 onder de kerstboom te leggen. Zo komt Kerst toch goed dit jaar.
“Het meisje dat Kerstmis redde” krijgt van mij 4,5 glanzende kerststerren!

(deze recensie staat ook op mijn blog Boekenvonk)