Had er iets anders van verwacht.

In de autobiografische roman Sproetenkoppen ontrafelt Hugo Hamilton de bizarre familiegeschiedenis van een Iers-Duitse familie. Hoofdpersoon is het kleine jongetje Johannes. Zijn moeder is van Duitse afkomst en gaat gebukt onder een afschuwelijk oorlogsverleden. Zijn vader is een Ierse nationalist die het zijn eigen vader zelfs kwalijk neemt dat hij Brits is.

Dat hij af en toe ook klappen uitdeelt om zijn kinderen de juistheid van zijn woorden bij te brengen dat hoort bij de opvoeding.

Hij wil dat zijn kinderen Iers spreken, terwijl hun moeder Duits met hen praat. Zelf wil Johannes gewoon Engels praten, net als de kinderen die hem door de straten achternazitten. Hij wordt uitgemaakt voor nazi en Johannes wordt Eichman genoemd en ze zullen hem wel eens executeren!

In het verhaal dat geschreven is in de tegenwoordige tijd en verleden tijd, komt de lezer ook van alles te weten over het verleden van de ouders, gezien vanuit het perspectief van een opgroeiend kind: als de vader een eigen zaak wil beginnen, moet het stil zijn in huis omdat 'hij moest proberen te achterhalen waar de mensen in Ierland op dat moment het meest behoefte aan hadden'.

Persoonlijk had ik het wat lastig met de schrijfstijl. Maar toch een fascinerend en onrustbarend boek.
De worsteling van deze familie met verdriet en onmacht worden goed omschreven.