Lezersrecensie
Het beste boek van 2015.
Ayelet Gunder-Goshen schreef een meesterwerk. Voldoende reden om een brief te schrijven aan haar (een dankuwel is hier immers op zijn plaats, dacht ik zo). Uittreksels uit de brief:
...
U schreef het beste boek. Ik schreef de kortste brief. Want bovenstaande zou kunnen volstaan. U kreeg een mooi compliment. Dat zou meer dan voldoende moeten zijn. Maar we moeten opletten met superlatieven. Superlatieven moeten beargumenteerd worden. Kunnen niet zomaar vrijblijvend zijn. Noodgedwongen zal mijn kortste brief wat langer worden. In de hoop zo te kunnen overtuigen. Want deze brief zal niet enkel door u gelezen worden. In de eerste plaats wel. Omdat hij aan u geadresseerd is. Maar u zal hem ook aan anderen laten lezen. Heel waarschijnlijk ook aan mensen, die uw boek nog niet lazen. Dan kan het best wel handig zijn dat zij in deze brief voldoende argumenten vinden om dat foutje in de heel nabije toekomst te herstellen.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik het ontelbare keren zei. Luidop. Tegen mezelf. Tegen mijn vriendin. Tegen een onbekende in mijn onmiddellijke nabijheid. Telkens ik het boek dichtklapte, zei ik het luidop en met overtuiging. Het lijkt vreemd. Maar dat is wat een mens doet als hij wordt geconfronteerd met pure schoonheid. Hij lijkt zichzelf te moeten overtuigen. Een mens lijkt niet te snappen waarom juist hem dergelijke schoonheid in de schoot geworpen wordt. Een mens lijkt maar niet te vatten waarom hij zo bevoorrecht is. Daarom spreek ik die enkele woorden uit. Telkenmale. Om mij zo te overtuigen dat die schoonheid reëel is. Echt en tastbaar. Enkel zo kan ik mij overtuigen dat het geen droom is. Dat ik in het werkelijke leven sta. Dat ik in dat werkelijke leven dat ene prachtboek aan het lezen ben. Als een bezweringsformule spreek ik die woorden. Om te vermijden dat die schoonheid mij zou ontsnappen.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik elk moment aangreep in uw wereld te stappen. In uw boek te lezen. Het overkomt mij niet vaak maar met tegenzin volbracht ik mijn dagelijkse plichten. Met tegenzin ging ik werken. Met tegenzin at ik mijn drie maaltijden. Ontbijt, lunch, diner. Met tegenzin ging ik slapen. Met tegenzin stilde ik de honger in het sociale dier, dat ik ben. Niet omdat die taken mij zwaar vallen. Dat is het zeer zeker niet. Wel omdat al die dingen verhinderden dat ik verder kon lezen. Dat ik aan uw hand kon lopen. Uw boek werd een verslaving. Geen levensverwoestende verslaving. U hoeft niet te vrezen. Uw boek heeft mij niet in de riool doen belanden. Heeft mij niet tot de bedelstaf veroordeeld. Zo een verslaving was het niet. Integendeel. Het was een heerlijke verslaving. Een verrukkelijke verslaving. Bijna zou ik zeggen dat het een levensversterkende verslaving is. Dat laatste zou een tikkeltje overdreven zijn. Voor overdrijving dien ik mij te behoeden. Dat hoort thuis in een roman. Niet in een brief.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik bijna weigerde de laatste bladzijde te lezen. Niet omdat ik twijfelde aan de literaire kwaliteiten van die laatste pagina. Wel omdat het lezen van de allerlaatste bladzijde mij zou veroordelen tot verbanning uit uw boek. Uit uw wondere wereld. Ik zou het boek moeten dichtklappen. Definitief. Terugkeren zou niet meer mogelijk zijn. Ik zou afscheid moeten nemen van Jacob, de onbeduidendheid in persoon. Ik zou afscheid moeten nemen van Zeëv, de besnorde verhalenverteller. Ik zou afscheid moeten nemen van Sonja, de vrouw die naar sinaasappels ruikt. Ik zou afscheid moeten nemen van Bella, de mooiste vrouw op aarde. Dat wilde ik niet. Zij waren mij dierbaar. Ik wilde hen niet verlaten. Die ene pagina verbond mij nog met hen. Maar die ene pagina niet lezen, zou uw boek onaf maken. Onaf houden. Elk liefdesverhaal heeft een einde nodig. Elk liefdesverhaal moet volledig zijn. Ook het uwe. Ik las dus verder. Klapte het boek dicht. Met spijt. Veel spijt.
U schreef het beste boek? Zijn er dan nog redenen? Jawel. U schrijft over de liefde. Kritische geesten zullen zich opnieuw in dit debat mengen en zeggen dat elk verhaal wel over de liefde handelt. In meer of mindere mate. Dat kan best zijn. Maar de manier waarop u het doet, is onnavolgbaar. Niet te evenaren. Op een manier, waarin een heerlijke verbeeldingskracht wordt gekoppeld aan een historische werkelijkheid, toont u alle kanten van de liefde. U toont de helende kracht van de liefde. U toont de vernietigende kracht. U toont een liefde, die gelukkig maakt. Net zoals een liefde, die ongelukkig maakt. U toont ons dat vasthouden aan de liefde soms noodzakelijk kan zijn. Net zoals de liefde loslaten vaak even noodzakelijk kan zijn. Liefde is twijfelen. Is een constante zoektocht. Liefde is werken. Is vasthouden. Niet opgeven.
...
U kan de volledige brief nalezen op: http://www.wimbackx.blogspot.be/2015/10/uitgelezen-een-nacht-markovitsj-brief.html
...
U schreef het beste boek. Ik schreef de kortste brief. Want bovenstaande zou kunnen volstaan. U kreeg een mooi compliment. Dat zou meer dan voldoende moeten zijn. Maar we moeten opletten met superlatieven. Superlatieven moeten beargumenteerd worden. Kunnen niet zomaar vrijblijvend zijn. Noodgedwongen zal mijn kortste brief wat langer worden. In de hoop zo te kunnen overtuigen. Want deze brief zal niet enkel door u gelezen worden. In de eerste plaats wel. Omdat hij aan u geadresseerd is. Maar u zal hem ook aan anderen laten lezen. Heel waarschijnlijk ook aan mensen, die uw boek nog niet lazen. Dan kan het best wel handig zijn dat zij in deze brief voldoende argumenten vinden om dat foutje in de heel nabije toekomst te herstellen.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik het ontelbare keren zei. Luidop. Tegen mezelf. Tegen mijn vriendin. Tegen een onbekende in mijn onmiddellijke nabijheid. Telkens ik het boek dichtklapte, zei ik het luidop en met overtuiging. Het lijkt vreemd. Maar dat is wat een mens doet als hij wordt geconfronteerd met pure schoonheid. Hij lijkt zichzelf te moeten overtuigen. Een mens lijkt niet te snappen waarom juist hem dergelijke schoonheid in de schoot geworpen wordt. Een mens lijkt maar niet te vatten waarom hij zo bevoorrecht is. Daarom spreek ik die enkele woorden uit. Telkenmale. Om mij zo te overtuigen dat die schoonheid reëel is. Echt en tastbaar. Enkel zo kan ik mij overtuigen dat het geen droom is. Dat ik in het werkelijke leven sta. Dat ik in dat werkelijke leven dat ene prachtboek aan het lezen ben. Als een bezweringsformule spreek ik die woorden. Om te vermijden dat die schoonheid mij zou ontsnappen.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik elk moment aangreep in uw wereld te stappen. In uw boek te lezen. Het overkomt mij niet vaak maar met tegenzin volbracht ik mijn dagelijkse plichten. Met tegenzin ging ik werken. Met tegenzin at ik mijn drie maaltijden. Ontbijt, lunch, diner. Met tegenzin ging ik slapen. Met tegenzin stilde ik de honger in het sociale dier, dat ik ben. Niet omdat die taken mij zwaar vallen. Dat is het zeer zeker niet. Wel omdat al die dingen verhinderden dat ik verder kon lezen. Dat ik aan uw hand kon lopen. Uw boek werd een verslaving. Geen levensverwoestende verslaving. U hoeft niet te vrezen. Uw boek heeft mij niet in de riool doen belanden. Heeft mij niet tot de bedelstaf veroordeeld. Zo een verslaving was het niet. Integendeel. Het was een heerlijke verslaving. Een verrukkelijke verslaving. Bijna zou ik zeggen dat het een levensversterkende verslaving is. Dat laatste zou een tikkeltje overdreven zijn. Voor overdrijving dien ik mij te behoeden. Dat hoort thuis in een roman. Niet in een brief.
U schreef het beste boek. Waarom? Omdat ik bijna weigerde de laatste bladzijde te lezen. Niet omdat ik twijfelde aan de literaire kwaliteiten van die laatste pagina. Wel omdat het lezen van de allerlaatste bladzijde mij zou veroordelen tot verbanning uit uw boek. Uit uw wondere wereld. Ik zou het boek moeten dichtklappen. Definitief. Terugkeren zou niet meer mogelijk zijn. Ik zou afscheid moeten nemen van Jacob, de onbeduidendheid in persoon. Ik zou afscheid moeten nemen van Zeëv, de besnorde verhalenverteller. Ik zou afscheid moeten nemen van Sonja, de vrouw die naar sinaasappels ruikt. Ik zou afscheid moeten nemen van Bella, de mooiste vrouw op aarde. Dat wilde ik niet. Zij waren mij dierbaar. Ik wilde hen niet verlaten. Die ene pagina verbond mij nog met hen. Maar die ene pagina niet lezen, zou uw boek onaf maken. Onaf houden. Elk liefdesverhaal heeft een einde nodig. Elk liefdesverhaal moet volledig zijn. Ook het uwe. Ik las dus verder. Klapte het boek dicht. Met spijt. Veel spijt.
U schreef het beste boek? Zijn er dan nog redenen? Jawel. U schrijft over de liefde. Kritische geesten zullen zich opnieuw in dit debat mengen en zeggen dat elk verhaal wel over de liefde handelt. In meer of mindere mate. Dat kan best zijn. Maar de manier waarop u het doet, is onnavolgbaar. Niet te evenaren. Op een manier, waarin een heerlijke verbeeldingskracht wordt gekoppeld aan een historische werkelijkheid, toont u alle kanten van de liefde. U toont de helende kracht van de liefde. U toont de vernietigende kracht. U toont een liefde, die gelukkig maakt. Net zoals een liefde, die ongelukkig maakt. U toont ons dat vasthouden aan de liefde soms noodzakelijk kan zijn. Net zoals de liefde loslaten vaak even noodzakelijk kan zijn. Liefde is twijfelen. Is een constante zoektocht. Liefde is werken. Is vasthouden. Niet opgeven.
...
U kan de volledige brief nalezen op: http://www.wimbackx.blogspot.be/2015/10/uitgelezen-een-nacht-markovitsj-brief.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van wimbackx
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
