Gorski leest als een lastige bergrit.

Vesna Goldsworthy schreef een mooi boek. Voldoende reden om een brief te schrijven aan haar (een dankuwel is hier immers op zijn plaats, dacht ik zo). Uittreksels uit de brief:

'... Plots voel ik mij thuis in het boek. Om een onverklaarbare reden. Of neen, toch niet. De liefde doet mij thuiskomen. Op het moment dat het verhaal zich ontwikkelt tot een liefdesverhaal ben ik alert. Terwijl de wereld van het grote geld mij totaal onbekend is, is de wereld van de grote liefde mij welbekend. De liefde weet mij nog dagelijks te ontroeren. Weet mij nog dagelijks te verrassen. Weg valt alle voorbehoud. Weg valt alle zin voor kritiek. Ik kijk niet meer toe vanop afstand. U flitst mij naar Londen. Vanaf nu geen barrières meer. Ik stap in het verhaal. Laat mij op sleeptouw nemen. Door uw verhalende kunsten. Door uw beeldrijke taal.

In de finale van het boek maakt u nog dat ene gekke sprongetje. Dat ene sprongetje dat mij nog sneller doet voortrazen doorheen het boek. Love Kills, dat zong Queen. U zingt niet. U schrijft. Maar ook bij u is liefde dodelijk. In de finale wordt uw boek zo veel meer. Niet enkel een liefdesroman. Niet enkel een stadsroman. Aan het eind wordt het boek nog een detectiveroman. Een whodunit. Nu hebt u mijn volle aandacht. Want ik wil het weten. Die ontknoping, dat einde. Ik wil het weten.

Ik ben aan het eind van het boek. Aan het eind van de bergrit. Ik kijk achterom. De pijn van het klimmen ben ik vergeten. Ik kan mij die eerste moeilijke hoofdstukken bijna niet meer herinneren. Ik kijk achterom en wat overblijft, is dat plezier van het afdalen. Wat overblijft zijn die aangrijpende, ontroerende hoofdstukken. Die hoofdstukken waarin ik hoop dat de liefde zal overwinnen. Dat de liefde het zal halen. Ik kijk achterom en het enige wat ik nu nog zie, is een mooi boek. Een prachtig boek ...'

De volledige brief kan u lezen op: http://www.wimbackx.blogspot.be/2015/06/uitgelezen-gorski-brief-aan-vesna.html