Ontnuchterend hard.

Tomas Gonzalez schreef een ontnuchterend, hard en toch ontroerend boek. Voldoende reden om een brief te schrijven aan hem (een dankuwel is hier immers op zijn plaats, dacht ik zo). Uittreksels uit de brief:

'... U schrijft in een sobere stijl. Dat is een bewuste keuze. Althans, dat vermoed ik. Ondergang vraagt geen literaire opsmuk. Geen literaire hoogdravendheid. Ondergang vraagt soberheid. Dat weet u. Dat beseft u. Heel nuchter brengt u het verhaal. In eenvoudige bewoordingen. In korte zinnen. Alsof u een verslaggever bent van iemands ondergang. Alsof u wil vermijden een roman te schrijven. Een getuigenis, dat is wat u schrijft. Een getuigenis van iemand, die tevergeefs een droom najaagt. Die een droom najaagt maar jammerlijk mislukt ...'

'... De meeste dromen zijn bedrog. U schreef geen liedje. U schreef een roman. Sober en toch mooi. Hard en toch prachtig. Samen met J. nemen wij de boot. Naar dat eiland. J. gaat ten onder. Wij blijven verweesd achter. Met die ene vraag. Waarom keert J. niet op zijn stappen terug? Waarom gaat hij telkens verder de dieperik in? Te koppig? Te fier? Heel misschien ervaart J. de dingen op een andere manier. Heel misschien lijkt J. toch te voelen zijn dromen te kunnen realiseren. Heel misschien lijken wij, al te nuchtere realisten, niet te begrijpen wat dromen eigenlijk is. Ik weet het niet. Nog altijd niet.

Beste Tomás, u schonk mij een boek. Een klein boek. Een fijn boek. Een ontnuchterend boek. Dromen zal ik nog doen. Maar ik zal uw boek in mijn achterhoofd houden. Als een licht knipperend alarm. Ik zal nog dromen. Om vrij snel te landen. Met mijn beide voetjes op de grond. Want per slot van rekening is een verwittigd man er twee waard. Die verwittiging gaf J. mij. Die verwittiging zal ik niet licht vergeten ...'

De volledige brief kan u nalezen op: http://www.wimbackx.blogspot.be/2015/12/uitgelezen-eerst-was-er-de-zee-brief.html