Vermakelijk boek vol stereotypes

Posey, die eigenlijk Cordelia heet, is als baby geadopteerd door een koppel dat het Duitse restaurant Guten Tag runt. Zelf heeft ze niet zo veel met koken, maar juist wel met oude spullen. Ze heeft een eigen brocanterie en woont met haar katten en hond in een oude kerk. In haar pubertijd was ze niet populair, zo was haar bijnaam 'Anne Frank', maar ze was wel verliefd op de hunk van haar school. Posey maakte geen kans bij de stoere Liam Murphy, al waren ze wel een soort van vrienden tot hij haar hart brak. Jaren later heeft Posey haar eigen bedrijf, een beetje vreemde familie en vrienden. Ze heeft niets te klagen, maar dan staat Liam opeens weer voor haar neus.  

Posey is een personage waar je snel iets om gaat geven. Ze heeft het namelijk niet makkelijk gehad op de middelbare school, ze is geen vrouw die door de gemiddelde man wordt nagekeken en ze werd geadopteerd door de Osterhagens. Deze adoptieouders zweren het bij Duitse maaltijden en kleden zich in typisch Duitse klederdracht. Als dat al niet beschamend genoeg is, lijkt Posey ook nog eens in de schaduw van haar broer en haar nicht te leven. Haar broer Henri is geadopteerd uit Azië, is zeer intelligent, werkt als chirurg én heeft in tegenstelling tot Posey wel de liefde van zijn leven gevonden: Jon. Daarnaast keert haar nicht Gretchen terug om het restaurant over te nemen. Ze is erg knap en ook nog eens beroemd. Als Liam weer in beeld komt heeft Posey de hoop al opgegeven, maar auteur Kristan Higgins weet ervoor te zorgen dat de lezer wel hoop heeft.  

Iets te veel hoop om precies te zijn, want eigenlijk weet je na de terugkeer van Liam al precies hoe dit verhaal af gaat lopen. Het lukt de schrijfster ook niet om je op een verkeerd spoor te zetten omdat er geen personages of situaties heftig genoeg zijn om dit boek anders te laten eindigen dan dat je vermoedt. Daarnaast zit Net even anders vol clichés en stereotypes. Zo is Jon een stereotype homoseksuele man die kookcursussen organiseert, een goed uiterlijk heeft en graag helpt om Posey aan een man te koppelen. Verder zijn er Posey's ouders die voldoen aan het clichébeeld van Duitsers en ook haar broer voldoet aan de vooroordelen die vaak heersen over adoptiekinderen.  

‘Dat zou leuk zijn geweest. Veel leuker moest Posey Osterhagen erkennen, dan gekleed zijn in het serveertenue van Guten Tag, het restaurant van haar ouders - dirndl, strokenrok, en gilet met geborduurde dwergen (ja, dwergen), om nog maar te zwijgen over de groene maillot en de roodgeverfde klompen.’  

Ook Liam is een cliché personage. Hij is de knappe, ooit zo stoere man, die jaren later nog steeds knap is, maar wel dingen heeft meegemaakt waardoor hij is veranderd. Hij heeft een zachte kant gekregen die hij niet snel aan anderen zal tonen. Doordat je deze kant als lezer wel krijgt te zien begrijp je Liam, maar het draagt ook bij aan de voorspelbaarheid van het verhaal.  

Er zijn dus veel clichés en stereotypes in Net even anders terug te vinden, maar door de vreemde combinatie van deze personages wordt het boek wel vermakelijk. En dat is eigenlijk wat heel dit boek is: een vermakelijk verhaal met een hoofdpersonage waar je jezelf aan hecht.