Menselijkheid in de oorlog

De laatste missie is, zoals de titel het al weggeeft, het laatste deel van de ‘Front Lines’-trilogie van Michael Grant. De jonge vrouwen, Rio, Frangie en Rainy, strijden verder en komen zo terecht op Omaha Beach. D-Day, de dag waarop de Verenigde Staten Frankrijk binnendringt en de Duitsers terugdrijft. Een dag waarop duizenden het leven laten.  

Met De laatste missie sluit Michael Grant zijn trilogie nog beter af dan dat ze begon. De intensiteit van zijn boeken gaat sinds pagina één van boek één in stijgende lijn omhoog. Met zijn twee eerste boeken creëerde hij hoge verwachtingen en hij stelt in het einde van de trilogie niet teleur. Vanaf de eerste pagina duik je weer mee het oorlogsgeweld in.  

De personages blijven groeien en ontwikkelen en worden alleen maar meer beproefd. Iedereen breekt tijdens de oorlog, de ene persoon al sneller dan de andere, wanneer zij? Met De laatste missie beschrijft Grant de hel die een oorlog is. Dat is de kracht van dit boek, Grant maakt het vechten niet mooier of heroïscher dan het is. Het is afzien, het is lelijk, het is vuil, het is onmenselijk.  

Hoe bewaar je jouw menselijkheid in de oorlog? De personages moeten zich afsluiten om te kunnen dragen wat ze zien en meemaken. Waar stopt de soldaat en komt je persoonlijkheid naar boven? Wie ben je als het voorbij is? Kan je terugkeren naar een gewoon leven?  

De gruwelijkheden die je samen met de hoofdpersonages beleeft leggen je maag in de knoop. Het is onvoorstelbaar wat er gebeurt, maar het is even ongelofelijk hoe de personages hiermee omgaan. In die wreedheid is weinig schoonheid te vinden, maar af en toe komt de mens naar boven tussen al die kwaadheid en dat is ontroerend.  

Michael Grant schept een beeld van de oorlog zoals ze is: nutteloos, wreed en gevuld met haat. Door vrouwelijke soldaten op te voeren, roept hij vragen op die relevant zijn in de moderne tijd en geeft een nieuwe wending aan gebeurtenissen die nooit vergeten mogen worden. Het zorgt voor vernieuwende en originele boeken, maar uiteindelijk gaat het om een stuk geschiedenis. Hij vertaalt dat door de ogen van de gewone mens, gewone burgers die ongewild in het oorlogsgeweld terecht zijn gekomen en die vechten om te overleven.  

Deze serie zou verplichte lectuur moeten zijn tijdens de lessen geschiedenis op school. Tijdens de les worden de feiten verteld, die indrukwekkend en choquerend zijn, maar in deze boeken wordt verteld hoe het écht was. Het is knap hoe deze schrijver een stuk geschiedenis zo goed tot leven kan wekken. Het is belangrijk dat dit gebeurt. Deze boeken mogen niet op je ‘Te lezen’-lijstje ontbreken.  

De ‘Front Lines’-trilogie is een must-read. Eén boodschap: lees deze reeks.