Eigentijdse tragedie, prachtig verhaald

"Tussen de waarheid en het schrijven botert het niet" - Connie Palmen

Dit citaat, helemaal voorin het boek, is de opmaat naar het fascinerende spel met feit en fictie van Eva Posthuma de Boer in de roman Ica. Naar het voorbeeld van een Griekse tragedie (en ook als zodanig in een jasje gestoken, met vijf bedrijven en een koor), ontvouwt zich een intrigerend, hedendaags verhaal dat uitnodigt om het boek in één ruk uit te lezen. Na haar debuutroman Eindeloze dagen (2007), Lichthart (2009) en De Comedy Club (2012), allen met lovende kritieken ontvangen, levert Eva Posthuma de Boer (1971) opnieuw een prachtige roman af.

Nadine Sprenger, zelf debutante, is geen fan van de grote schrijfster Ica Metz. Fans zijn namelijk burgerlijk in haar ogen. Fans zijn provinciale mensen die posters aan de muur hangen en zelf zo weinig van het leven weten te maken dat parasiteren op een onbereikbaar, beroemd persoon het hoogst haalbare is. Nee, Nadine is een groot bewonderaar van Ica Metz, ze vereert zowel haar werk als haar leven. Als ze eindelijk in persoonlijk contact komt met Ica op het Boekenbal, voelt het vertrouwd tussen beide schrijfsters en er ontwikkelt zich een aparte relatie tussen de vrouwen. Door de toegankelijkheid die Ica toont, heeft Nadine steeds meer het gevoel dat ze zich moet ontfermen over de kleine, fragiele Ica, die net haar tweede echtgenoot verloren heeft. Woest wordt ze als andere mensen iets negatiefs zeggen over Ica. Ze neemt Ica mee naar het familiehuis op het platteland van Frankrijk, om haar beter te leren kennen en haar te observeren voor haar eigen nieuwe roman waarin ze Ica in gedachten de hoofdrol heeft toebedeeld. Bovendien hoopt ze dat Ica daar, dankzij háár inspanningen, geïnspireerd raakt om weer te gaan schrijven. Nadine laat hiervoor voor onbepaalde tijd haar man en twee kinderen achter.

Je kunt er niet omheen als lezer: personage Ica Metz is in alles gebaseerd op Connie Palmen. Het is een ode van Eva Posthuma de Boer aan haar grote voorbeeld. Ica Metz is eveneens een gevestigde schrijfster, klein van stuk met piekerig haar en twee overleden echtgenoten die zij op haar beurt weer enorm bewonderde. Als onderwerp van aanbidding, speelt Ica eigenlijk een vrij passieve rol. Het is hoofdpersoon Nadine, die subtiele, maar steeds meer verregaande gedragsveranderingen vertoont, hetgeen bewijst dat er slechts een hele dunne lijn ligt tussen bewondering en obsessie. Eva Posthuma de Boer neemt je mee in de kronkels van Nadines brein, die allesbehalve gek of dom is, maar zich totaal verliest in haar eigen hoofd totdat iemand haar een halt toeroept. Nadine functioneert redelijk normaal zolang ze haar nuchtere man en kinderen om zich heen heeft. Zodra ze echter alleen is met Ica en haar gevoel toelaat, wordt ze geleid door bewijsdrang en behaagzucht en krijgt angst voor afwijzing de overhand. Beschadigingen die voortkomen uit de afwijzing door haar moeder die aan vroege dementie leed en daardoor veranderde van een geweldige, liefdevolle moeder die prachtige verhalen kon vertellen tot een verzuurde, nare vrouw tussen Nadines 12de en 22ste jaar.

Opgezet als sleutelroman speelt het boek soms een quizje met je als lezer, maar je hoeft geen echte ingewijde te zijn om de gefictionaliseerde karakters te herkennen. Ica leest gemakkelijk door de krachtige zinnen en compacte hoofdstukken. De opzet van het boek doet je realiseren dat verering en obsessie iets van alle tijden is. Ica is een eigentijdse tragedie, prachtig verhaald door Eva Posthuma de Boer en gevat in modern, helder taalgebruik. Zoals eerder gezegd, nodigt Ica uit om in één ruk uitgelezen te worden!