Lezersrecensie
Twee vrouwen en één man
Wat ik ervan vond
Ik moet bekennen dat ik geen enkel boek van hem heb gelezen. Dus ik was erg benieuwd naar zijn boek.
Voor in die tijd, vind ik heel wat dat hij heeft geschreven over homoseksualiteit. In die tijd was het nog een taboe. Helaas ondanks het feit dat er nu steeds meer erkenning komt voor homoseksualiteit is het nog in vele landen een taboe.
Harry Mulisch kan heel beeldend dingen beschrijven.
‘Onder de schaduw van de bomen zitten zij te vereeuwigen in het ruisen van de fonteinen, overal op het gras en de paden, in elkaar gezakt, al veel te veel aangetrokken door de aarde, in ijzeren stoeltjes van de gemeente of in linnen klapstoelen, soms naast een bank, waarop een verpleegster een boek leest.’ (blz. 11)
‘In de gang hing de gebeitste huid van een krokodil; in het achterhuis, een paar treden af, rookte een dikke man met alleen een broek en een onderhemd aan een sigaar, in een kamertje dat volgepropt was met meubeltjes en snuisterijen, alles in het rood en beige en van kristal: het boudoir van een duitse film over het drama van Mayerling, gezien door het verkeerde eind van een verrekijker.’ (blz. 95)
Wel heeft mij vanaf het begin gestoord dat Laura en Sylvia meteen gingen samenwonen. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar gaandeweg besef je dat ze allebei op zoek zijn naar liefde. En hopen liefde bij elkaar te kunnen vinden.
Af en toe vond ik die flashbacks wel verwarrend. Voor je wist zat je opeens weer in het verleden van Laura, terwijl zij onderweg is naar haar moeder die is overleden.
In het begin dacht ik, het gaat wel. Ik vond het niet zo denderend verhaal maar gaandeweg werd ik toch nieuwsgierig, vooral toen Sylvia haar verliet voor een ander. Het werd intrigerend met verrassend einde.
Tot slot
Wat ik heel sterk vond waren de beeldende beschrijvingen, elke keer weer genoot ik daarvan. Alleen daarom bleef ik eigenlijk doorlezen. Het verhaal zelf ging wel. Maar ik werd wel fijn verrast door het einde. Ik dacht, gosh, dat had ik nou nooit verwacht. Maar ik vind wel goed dat hij in de jaren 70 over het onderwerp homoseksualiteit schreef.
Ik heb dit boek gelezen in de kader van Augustus: Klassiek literatuur maand.
Ik moet bekennen dat ik geen enkel boek van hem heb gelezen. Dus ik was erg benieuwd naar zijn boek.
Voor in die tijd, vind ik heel wat dat hij heeft geschreven over homoseksualiteit. In die tijd was het nog een taboe. Helaas ondanks het feit dat er nu steeds meer erkenning komt voor homoseksualiteit is het nog in vele landen een taboe.
Harry Mulisch kan heel beeldend dingen beschrijven.
‘Onder de schaduw van de bomen zitten zij te vereeuwigen in het ruisen van de fonteinen, overal op het gras en de paden, in elkaar gezakt, al veel te veel aangetrokken door de aarde, in ijzeren stoeltjes van de gemeente of in linnen klapstoelen, soms naast een bank, waarop een verpleegster een boek leest.’ (blz. 11)
‘In de gang hing de gebeitste huid van een krokodil; in het achterhuis, een paar treden af, rookte een dikke man met alleen een broek en een onderhemd aan een sigaar, in een kamertje dat volgepropt was met meubeltjes en snuisterijen, alles in het rood en beige en van kristal: het boudoir van een duitse film over het drama van Mayerling, gezien door het verkeerde eind van een verrekijker.’ (blz. 95)
Wel heeft mij vanaf het begin gestoord dat Laura en Sylvia meteen gingen samenwonen. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar gaandeweg besef je dat ze allebei op zoek zijn naar liefde. En hopen liefde bij elkaar te kunnen vinden.
Af en toe vond ik die flashbacks wel verwarrend. Voor je wist zat je opeens weer in het verleden van Laura, terwijl zij onderweg is naar haar moeder die is overleden.
In het begin dacht ik, het gaat wel. Ik vond het niet zo denderend verhaal maar gaandeweg werd ik toch nieuwsgierig, vooral toen Sylvia haar verliet voor een ander. Het werd intrigerend met verrassend einde.
Tot slot
Wat ik heel sterk vond waren de beeldende beschrijvingen, elke keer weer genoot ik daarvan. Alleen daarom bleef ik eigenlijk doorlezen. Het verhaal zelf ging wel. Maar ik werd wel fijn verrast door het einde. Ik dacht, gosh, dat had ik nou nooit verwacht. Maar ik vind wel goed dat hij in de jaren 70 over het onderwerp homoseksualiteit schreef.
Ik heb dit boek gelezen in de kader van Augustus: Klassiek literatuur maand.
1
Reageer op deze recensie
