'Een kleinigheidje houde toch.'

Van de ‘After Eight-generatie’ is ze: Aaf Brandt Corstius. Tenminste, dat vertelt ze de lezer zelf in een van de columns die gaat over het veertigersbestaan. Nu ze de mijlpaal van 40 jaar bereikt heeft, is het tijd voor een bundeling columns van haar hand die verhalen over ‘de ideale leeftijd’. Echt volwassen zijn, maar toch nog niet bij de senioren gerekend worden, dat maakt 40 misschien wel het nieuwe 20, of 30…

Het halen van een pittige schotel bij de shoarmazaak op de hoek, is een van de beste adviezen die ze ooit heeft meegekregen. ‘In tijden van verdriet is scherp, warm eten heel goed.’ Een diepere waarde in het leven, zo schrijft ze, is afhaaleten en de bijbehorende stukken keukenpapier maken het geheel af. Want als dit alles er precies op hetzelfde moment is en het wordt je door een welwillende , meedenkende persoon aangeraden of zelfs aangereikt, dan halen deze zaken de scherpe (rouw)kantjes er wel van af.

De beschrijving die Brandt Corstius geeft over tal van veertigerstypes is hilarisch. Een enkele keer schuurt en schrijnt het ook. Wel eens gehoord van de yuccie, ORC, de slashie of de proto-hipster? Precies! De schrijfster heeft ook tips voor de veertiger; hoe ga je om met je tijd? ‘De ochtend is goud’, of ‘dutjes zijn zilver’, of wat te denken van ‘sleur is fijn’? In heldere taal deelt ze mee, typeert en raakt ze soms de vrouwelijke (en evenzogoed de mannelijke) lezer. Haar observaties zijn soms lekker ‘over the top’, maar nuchterheid is haar ook niet vreemd.

Een zeer belangrijke tip, die columniste Brandt Corstius alle, met name vrouwelijke, lezers meegeeft is: kijk ’s avonds na elf uur niet meer op Funda. Pak liever een goed boek, want ‘dan vallen je ogen na een halve minuut als vanzelf dicht. Want zo flauw is je brein dan ook wel weer.’ In de verzameling columns die gaan over dingen die ze van veertigers heeft geleerd, beschouwt en reflecteert Brandt Corstius er lustig op los. Gekscherend, soms cynisch, dan weer gevoelig en kwetsbaar durft ze haar leven en dat van haar man en (stief)kinderen onder de loep te nemen.

Een van de beste serie columns handelt over het huishouden van de auteur. Ze raakt in de ban van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo en haar opruimobsessie. Werkelijk meesterlijk vertelt ze over ‘de tunnel waarin je alleen nog maar opruimt’. Tal van kleine dingetjes vergroot Brandt Corstius eens lekker uit. Dat is haar kracht als columniste. Ze houdt ervan nooit eerder gehoorde uitdrukkingen te proeven en haar verbeeldingskracht erover heen te laten gaan, zoals de schitterende Brabantse uitdrukking: 'Een kleinigheidje houde toch’. Een zegswijze die iets huiselijks heeft, iets berustends. Het is zo intiem, kleinschalig ook.

Met deze uitdrukking is haar bundel columns heel goed te typeren. De wonderlijke mix tussen ernst en luim, gevoel en verstand, kleinschaligheid en grootsheid, zorgt ervoor dat je zichtbaar en herkenbaar geniet van Eindelijk 40.