Mijn papa heeft een baard bevat 5 verhaaltjes. Het titelverhaal komt als eerste aan bod, daarin vertelt een meisje over hoe het is als haar papa zich scheert. In het tweede verhaal is de hoofdrol weggelegd voor een kind en haar lievelingsknuffel ‘Kroelkonijn’. Daarna gaat een jongen op bezoek bij de allergaafste opa en is er een korte vertelling over Karlein die liever als Maarten door het leven gaat. Als afsluiter is er nog een verhaal dat wat betreft setting een beetje uit de toon valt, omdat het over dieren gaat in plaats van kinderen, over een olifant die niet gelukkig is met zichzelf.

Op de achterflap staat vermeldt dat er verhaaltjes met moraaltjes in het boek staan, die komen echter niet expliciet aan bod. Er zitten geen boodschappen in over goed of slecht, maar het zijn gewoon lieve en herkenbare verhalen voor de kleinsten (3+). Dat Natasha van den Brand Horninge de verhalen met veel toewijding heeft geschreven is overduidelijk. Het zijn bovendien uiteenlopende thema’s en de variatie is mooi meegenomen. De auteur maakt gebruik van rijm. In bepaalde strofen pakt dat erg goed uit en in andere strofen zit de balans tussen de lengte van de zinnen niet helemaal goed. Ze gaat er echter redelijk vrij mee om en wanneer het eindrijm niet helemaal past, is dat geen ramp, want het klinkt best aardig. Wat betreft vorm is de tekst niet perfect, toch levert het geheel een mooi plaatje op. De verhaaltjes laten zich gemakkelijk voorlezen en zijn super als verhaaltje voor het slapengaan.

Stefani Buijsman maakte fijne illustraties bij elk onderdeel van het boek. Ze creëren mee de sfeer en ogen prettig. De zachte tinten zijn een streling voor het oog en met wat fellere accenten trekt ze de aandacht van de lezer. In de meeste gevallen gebruikt ze een dubbele spread om de tekening tot z’n recht te laten komen. De opgewekte en tegelijkertijd dromerige stijl maakt het plezierig om te boek te doorbladeren. Buijsman tilt het boek een trapje hoger.

Mijn papa heeft een baard is een leuk kinderboek dat speelt met humor. Met ‘Karlein wil een jongetje zijn’ wordt genderidentiteit op een luchtige manier bespreekbaar gemaakt. De verhalen leggen geen wijsheden op en zijn subtiel als het op boodschappen aankomt, zoals (zelf)acceptatie in ‘Harrie de ontevreden olifant’. Genietbaar en vooral vol genegenheid.

Eindoordeel: 3,5 sterren