Christina de Witte is Vlaamse die in Amerika bekend is van haar stripfiguurtje 'Chrostin', haar alter ego. Na haar eigen soms turbulent verlopen puberteit, heeft ze Sommige meisjes houden niet van roze' geschreven: een zelfhulpboek voor de pubermeiden van nu.  Met actuele onderwerpen als 'social media', seksuele geaardheid en daarvoor uit kunnen komen. Maar ze behandelt ook dingen die altijd al in een meidenboek staan: liefdesverdriet, vriendschappen en wat je moet doen als je je 'maandstonden' hebt. Naast tekst zijn er natuurlijk veel strips van Chrostin.

Door Marjoke, Selene en Annemieke.

Wat waren jullie verwachtingen van het boek?

Annemieke: Mijn verwachtingen lagen denk ik een beetje in de stijl van de 'Hoe overleef ik'-reeks. Boeken voor pubers over onderwerpen die ze bezig houden. Maar dan op een leuke, ongedwongen manier die deze leeftijdsgroep aanspreekt.

Marjoke: Ik vond het leuk dat iemand die zelf net geen puber meer is een boek voor pubers schrijft. Dus ik verwachtte een makkelijk te lezen boek vol praktische tips en ervaringen van iemand die goed aanvoelt waar je als puber in deze tijd mee te maken krijgt. Ik dacht dat de doelgroep van het boek meisjes van een jaar of 12, 13 zou zijn.

Selene: Het leek me namelijk niet het meest standaard boek voor pubers en ik was ook wel benieuwd naar de tips die de auteur zou geven.

Kunnen jullie het boek in één zin omschrijven? Zo ja welke zin?

Marjoke: Dat vind ik lastig, de hoofdstukken zijn heel verschillend: van praktische zaken als 'Welke voorbehoedmiddelen zijn er allemaal?' en 'Hoe werkt persoonlijke hygiëne?' tot een behoorlijk psychologisch hoofdstuk dat toepasselijk 'Mental Stuff'heet.

Selene: Het is een boek dat probeert om de lezer meer zelfvertrouwen te geven om het leven te leven dat ze wil.

Annemieke: Een boek dat zelfvertrouwen en groei stimuleert, maar soms de plank misslaat voor de beoogde doelgroep.

Wat vonden jullie van de schrijfstijl?

Marjoke: Voor mij was het soms moeilijk te volgen. Als Hollandse die een Vlaamse schrijfster leest, heb ik vaker dat ik bij typisch Vlaamse uitdrukkingen of woorden na moet denken. Daar komt nu bij dat het boek eerst in Amerika is verschenen, in het Amerikaans Engels dus en de schrijfster heeft bij de Vlaamse versie veel Amerikaanse woorden laten staan. Het klinkt allemaal heel hip, maar het leest niet heel makkelijk. Aan de andere kant voelt het wel als een stijl die bij de jongerencultuur past. Je moet wel thuis zijn in 9Gag om te weten wat een 'meme' is bijvoorbeeld.

Selene: Dit boek is eerst in het Engels geschreven en daarna vertaald door de auteur zelf. Dat merk je wel, want sommige uitroepen zijn niet vertaald ("No way!") en het Nederlands doet ook wat 'Engels' aan, bijvoorbeeld "Als ik de acht uur slaap niet haal, voel ik me automatisch meer gestrest doorheen de dag." (Engels: during the day, Nederlands: gedurende de dag").
Ook is het taalgebruik best wel Vlaams, wat je terugziet in bijvoorbeeld de zin "(...) allergisch bent aan de inkt (praat hierover met je arts en artiest als je gekende allergieën hebt).

Annemieke: Aan de ene kant las het boek makkelijk weg. Aan de andere kant kan ik me ook vinden in wat Selene en Marjoke aangeven. Het hippe taalgebruik vond ik soms prima, maar met momenten ook wat storend. Het leek soms een te letterlijke vertaling en daar werd ik niet echt gelukkig van. Zeker ook omdat ik iemand ben die ook veel boeken in het Engels leest. Tegelijkertijd is de grote vraag of de jongeren voor wie het boek bedoeld is, dit ook zullen opmerken.

Wat vinden jullie van de onderwerpen en de wijze waarop die behandeld worden?

Annemieke: Ik vind het een beetje een lastig boek als ik eerlijk ben. Sommige onderwerpen passen echt bij beginnende pubers, anderen weer helemaal niet. Die zijn meer afgestemd op jongeren die gaan studeren. Het stukje mediawijsheid is positief voor juist de jongere doelgroep - en kan zelfs interessant zijn voor de oudere lezer. Maar andere onderwerpen passen meer bij jongeren die studeren. Helaas is het taalgebruik en de simpelheid dan weer veel minder passend bij die doelgroep. Het zorgt ervoor dat ik mixed feelings krijg bij de besproken onderwerpen in het boek.

Marjoke: ik sluit me aan bij Annemieke. Ik zie het boek dan ook maar als een naslagwerk: je begint te lezen vanaf een jaar of twaalf, als je ouder bent pak je het nog eens tevoorschijn en dan zul je er nog steeds nieuwe en nuttige dingen in lezen. 

Selene: De hoofdstukken gaan over alles waar je als opgroeiende (vrouwelijke) tiener mee te maken kan krijgen, over jezelf maar ook over je plaats in de maatschappij (en alles wat daartussen zit). Er is goed nagedacht over de opbouw van het boek en de onderwerpen die behandeld worden. Eigenlijk mis ik niet echt iets tijdens het lezen van het boek.
Veel onderwerpen worden op een neutrale manier of vanuit de eigen ervaring van de auteur verteld. Ze behandelt ook haar mening (gepresenteerd samen met feiten die haar mening ondersteunen) over onderwerpen waar tegenwoordig veel discussie over is, zoals vegetarisch eten, genderidentiteit en het gebruik van sociale media (ook vergezeld van een aantal nuttige tips om er gezond mee om te gaan). Dat maakt het ook een heel 'eigentijds' boek, aangezien de auteur de opkomst van social media bijvoorbeeld heel bewust heeft meegemaakt.
Behalve over school wordt ook solliciteren en werken behandeld, waardoor dit boek na je schooltijd nog nuttig is. Aan de andere kant is daardoor niet elk hoofdstuk nuttig in de puberteit.

Wat vinden jullie van de illustraties?

Marjoke: ik vind de illustraties wel grappig. Ze verduidelijken ook een moeilijk onderwerp wel goed. Mijn favoriete illustratie is 'Wat ik eigenlijk doe terwijl ik zou moeten werken': een heerlijke scheve verdeling, waardoor je ook meteen snapt waarom al die verleidingen zo leuk zijn. 

Selene: Er staan niet overdreven veel tekeningen in het boek, maar de tekeningen die er zijn, staan wel op precies de goede plaatsen in het boek. Af en toe zijn het stripjes zoals ook op de site van de auteur te vinden zijn, andere keren een schema of uitleg, weer andere keren gewoon een bijpassend tekeningetje.
De stijl waarin de auteur tekent, past goed bij de manier van schrijven: allebei duidelijk en 'to the point'. De tekeningen zijn zwart-wit met alleen lijnen en ingekleurde zwarte vlakken. De tekeningen zijn niet erg gedetailleerd en zeker niet realistisch (de ogen zijn bijvoorbeeld perfect rond), maar het is wel altijd duidelijk wat er getekend is.

Annemieke: De illustraties zijn simpel en in stijl van Chrostin. Een goede onderbreking voor de lezer. Bovendien had het merendeel echt wel een duidelijke functie. Ook de lijstjes in geschreven stijl vond ik een mooie toevoeging aan het boek. Ik verwacht dat de illustraties jongeren zeker zullen aanspreken. 

Hoe vinden jullie het boek? (sterwaardering etc.)

Marjoke: ik geef het boek drie sterren, maar dan wel een krappe drie sterren. Het is mij iets teveel rijp en groen door elkaar. Achteraf beschouwd is Christina de Witte misschien wel net te jong om terug te kunnen kijken naar haar eigen puber-tijd en een evenwichtig boek voor deze leeftijdsgroep te schrijven, al zitten er hele leuke en goede dingen in. Ik weet zeker dat er meiden zullen zijn, die veel zullen hebben aan Sommige meisjes houden niet van roze.

Selene: Ik geef het boek vier sterren. Ook al ben je je tienerjaren al voorbij, nog steeds staan er zoveel tips in dit boek, dat iedereen er wel iets nuttigs uit kan halen. Maar zoals al eerder gezegd, zijn echt niet alle hoofdstukken nuttig voor de beoogde doelgroep!

Annemieke: Ik geef het boek drie sterren. Het boek slaat voor mij een beetje de plank mis, in die zin dat het bedoeld is voor de beginnende puber. Er komen onderwerpen aan boek die niet passen bij die groep jongeren. Wanneer die onderwerpen bedoeld zijn voor oudere lezers die het boek toch toevallig in de kast hebben staan, dan is het taalgebruik weer veel te simpel en eenvoudig. Hierdoor is het het eigenlijk allemaal net niet.

Kortom Sommige meisjes houden niet van roze is een informatief boek, heel compleet in de onderwerpen, maar het taalgebruik (soms erg wijs, soms kinderachtig en te letterlijk vertaald) doet wel wat afbreuk aan de inhoud.