Droomvakantie: Alaska in het boek en in werkelijkheid
Vorige week stelde iemand mij de vraag op basis van welke criteria ik mijn volgende boek uitkies. Dit is erg verschillend, maar één van deze redenen is de setting van het verhaal. Speelt een verhaal zich af in een land of stad waar ik ooit geweest ben of droom ik ervan om er naartoe te gaan? Bingo! Grote kans dat ik het boek wil lezen.
Zo las ik afgelopen dagen Droomvakantie van Sarah Morgenthaler, een feelgood-boek dat zich in Alaska afspeelt. Ik ben er in 2004 op vakantie geweest. Zijn de indrukken van de hoofdpersoon te vergelijken met mijn ervaringen? In deze blog probeer ik het Alaska uit het boek te vergelijken met mijn Alaska.
Waar gaat het boek over?
Zoey heeft jaren gespaard om haar droomreis naar Alaska te maken. Op haar eerste avond komt ze terecht in de Tourist Trap, het fastfood restaurant van de knorrige Graham. Hij heeft een hekel aan toeristen, maar valt als een blok voor de charmes van Zoey. Zij wil alles halen uit haar vakantie, wil alles uitproberen en wil aan alle excursies meenemen. Ze komt continue in de problemen, maar Graham staat klaar om haar eruit te redden. Het is een voorspelbaar liefdesverhaal, maar de humor en de pittige dialogen maken het een heerlijk boek om te lezen. En dat alles speelt zich af tegen de achtergrond van het ruige Alaska.
Moose Springs of Chicken?
Veel plaatsnamen in Alaska zijn vernoemd naar dieren of kenmerken in het landschap. Zo bestaan Bear Creek, Mosquito Lake, Beaver en Eagle village echt. Sarah Morgenthaler situeert haar roman in het fictieve stadje Moose Springs. Je hebt kans om daar eland Ulysses tegen het lijf te lopen. Hij is dol op vers brood en ziet auto’s aan voor vrouwelijke soortgenoten. Graham verklaart de naam van het stadje tegen Zoey, als hij haar waarschuwt voor het gelige drinkwater:
“Ooit gezien wat een eland van zevenhonderd kilo met een volle blaas in een natuurbron kan aanrichten.”
Drinken op eigen risico!
Het meest bijzondere gehucht van mijn reis was Chicken, 17 inwoners waaronder één Nederlandse benzinepomphouder. De goudzoekers, die het plaatsje stichtten, zagen veel sneeuwhoenen in de nabije bossen. Ptarmigan, de Engelse naam voor sneeuwhoen, was veel te moeilijk om te spellen. Laten we het dan maar Chicken noemen. Geweldig toch?
Growly Bear of Sourtoe Cocktail?
In de Tourist Trap kun je een “Growly Bear” bestellen. Graham maakte het meest vieze drankje dat hij kon bedenken. Gek genoeg zijn de toeristen er dol op. Het is een felblauwe cocktail met vrolijk ronddrijvende gummibeertjes erin. Het spul is zo sterk dat je er maar één per avond mag bestellen. Graham heeft namelijk ook een hekel aan vuile toiletten.
Ik kwam een heel ander drankje tegen net over de grens in Canada. In Dawson City kun je een Sourtoe cocktail bestellen: whiskey met als luguber ingrediënt een uitgedroogde, menselijke teen. Het is de bedoeling de whiskey op te drinken en je lippen te laten aanraken door de teen. Ik moet er niet aan denken. Blijkbaar zijn er in de loop van de tijd al 15 tenen verdwenen in de magen van gasten. Bizar! Een Sourtoe liet ik aan me voorbij gaan. Geef mij dan maar een Growly bear. Droomvakantie wint het ruim op het gebied van drankjes.
Springende orka of bultrug?
Zoey maakt verschillende excursies in de omgeving van Moose Springs. In Seward gaat ze walvissen spotten. De zee is onrustig, de lunch matig, bijna iedereen wordt zeeziek, maar uiteindelijk wordt het geduld beloond en heeft ze een onvergetelijke ervaring.
“Het ene moment stond hij te kijken naar de dolfijnen die de gezamenlijke lunch van een rondvaartboot tot zich namen. Het volgende moment rees de grootste orka die hij ooit had gezien uit het water vlak naast hun boot en viel met een enorme klap weer neer, waardoor hun boot even kapseisde.”
Ik maakte ook een boottocht vanaf Seward. Een stuk minder rampzalig dan die van Zoey. Een rimpelloze oceaan zonder zeeziekte, maar met zeeotters, dolfijnen, papegaaiduikers, zeehonden, gletsjers met als hoogtepunt een springende bultrug. Geslaagde excursies voor Zoey en voor mij.
Easton of Vader Abraham?
Moose Springs staat erom bekend dat het het toerisme niet omarmt. Er is een Moose Springs voor toeristen en een Moose Springs voor de bewoners. Strikt gescheiden, er wordt niet gemengd. De locals zijn eigenheimers. Easton is een gevaarlijk uitziende man met baard en mannenknot. Zijn foto wordt regelmatig op social media gedeeld. Zoey beschrijft als hem Bigfoot op een quad. Restauranthouder Graham heeft een interessante hobby. Hij bewerkt boomstammen met een kettingzaag tot kunstwerken. Hoe Alaska wil je het hebben?
Natuurlijk heb ik ook locals leren kennen, maar na zeventien jaar ben ik de meeste vergeten. In Chicken woonde een oudere man met een baard en een bolhoed als vader Abraham. Nadat hij een nieuwe heup had gekregen, gebruikte hij zijn eigen bot als knop op zijn wandelstok. Het plan was om van zijn andere heup een telefoonhoorn te maken. Helaas had zijn driepotige hond andere plannen met dit bot. Hij heeft het nooit meer teruggevonden. Sterk verhaal, maar wel een goed verhaal.
Zoals je hebt kunnen lezen zie ik wel wat overeenkomsten tussen het boek en de werkelijkheid. Sarah Morgenthaler heeft Alaska treffend beschreven met al zijn eigenaardigheden en schoonheid. Door het boek te lezen, was ik weer even in een andere wereld. Een koud land met ongerepte natuur en bijzondere inwoners. Ik verheug me al op de volgende twee virtuele trips naar Alaska die ik later dit jaar ga maken. Droomman en Droomuitzicht komen binnenkort uit en ze staan bovenaan mijn WIL-lijst.
