Auteur

Jamal  Ouariachi is in 1978 in Amsterdam geboren, werd van school gestuurd en studeerde nadien psychologie. Die psycholgie is terug te vinden in zijn boeken. Zeker in Een honger omdat Aurélie zelf psychologie studeerde. 

Vertedering was zijn tweede boek en dat heb ik gelezen toen ik in de lezersjury van de Gouden boekenuil zat. Dat boek vond ik goed maar niet super en wat me vooral bijgebleven is, is de spuuglelijke kaft.

Jamal  Ouariachi kwam deze week in het nieuws omdat hij het niet eens is met de keuze van de jury van de Libris Literatuurprijs, Wees onzichtbaar van Murat Isik. In zijn blog kleedt hij dan ook enkele zinnen van dit boek uit. 

http://www.jamalouariachi.nl/blog/

Samenvatting

Aurélie werkt achter de schermen bij een tv-programma. Omdat er een pedofiliezaak in het nieuws is, het gaat over een jongeman die in een peuterverblijf werkte en daar peuters heeft misbruikt, wil men een rondetafelgesprek over het onderwerp. Ze belt Alexander Laszlo op, een man met een besmeurde reputatie, die van redder van kindjes van de hongernood afgegleden is naar niets meer na een rechtszaak over pedofilie waarin hij trouwens schuld bekende. De man hoeft uiteindelijk niet op te draven, maar Aurélie spreekt wel met hem af. Ze kent hem namelijk van vroeger, toen ze jonger was, rond de twintig, heeft ze een jaar een relatie met hem gehad, een relatie die begonnen is in Ethiopië. Toen de man werd opgepakt op verdenking van pedofilie, kwam ze uit de lucht gevallen. Ze is ondertussen getrouwd, heeft een dochtertje en heeft haar man nooit verteld over de relatie. Nu vraagt Alexander haar of ze een boek over hem wil schrijven. Dat ligt uiteraard lastig want daar gaat ze zelf ook in komen en wat zal men wel niet denken van haar, een jong meisje met een man van toen vijftig. 

De hongersnood in Ethiopië, hoe de wereld op een gegeven moment toch in actie kwam onder impuls van Bob Geldof, wat er achter de schermen allemaal gebeurt, de ellende die hulpverleners alle dagen opnieuw zien, de keuzes die ze moeten maken, het zit er allemaal in. 

Daarnaast is er ook een heel stuk gewijd aan een poging om pedofilie uit te leggen, waarom we het niet zo moeten afwijzen. 

Oordeel 

Net zoals in Vertedering waar het gaat over een man, op het zicht een nerd, zacht karakter, die vrouwen mishandelt, gaat ook dit boek over een een onderwerp waar nog een taboe op ligt. Het gaat om het goedpraten van pedofilie, over beredeneren waarom het niet altijd slecht is. Ik denk dat ieder weldenkend mens bij pedofilie afschuw voelt. Dit boek laat enkele denkpistes op de lezer los om hem op andere gedachten te brengen.

Pedofilie, hoe rechtvaardig je dat? De schrijver kijkt naar andere culturen en het gaat niet alleen om kindbruiden in islamitische landen. Er zijn ook stammen in Afrika, culturen in Azie, in Zuid-Afrika waar bepaalde seksueel getinte handelingen met babies en kinderen normaal is. De vraag die de auteur stelt is of wij, met ons westerse denken, niet te ver doorgeslagen zijn in ons denken over seks. Er hangt, onder andere dankzij de kerk, enorme schaamte over dit onderwerp. Lust en seks, dat mag precies niet. Het mag alleen nog geassocieerd worden met schuld, schaamte, vies, het mag niet. Maar zonder seks geen voortplanting (IVF, kunstmatige insemminatie, celkweek buiten beschouwing gelaten), dan houdt het snel op met de mensheid. 

Een gezonde dosis pedofilie zou onze maatschappij meer goed doen dan kwaad.

Ik meen dat er in Nederland een partij was, Martijn, die seks tussen een volwassene en een kind wettelijk en maatschappelijk geaccepteerd wilde maken. Ondertussen is deze partij door de rechtbank verboden. Ik hoop dat er in België niet zo'n beweging is. We herinneren ons allemaal nog Dutroux, hoe het land toen in schok was, dus ik denk niet dat er een voedingsbodem voor zo'n partij is in België. Mogelijk ben ik naïef. Waarschijnlijk, zeker. 

Een goede lezer merkt dat ik hier nergens schrijf dat ik pedofilie ok vind. Voor de minder goede lezer: ik vind pedofilie niet ok, nooit, in geen enkele omstandigheid. 

Daarnaast krijg je ook een inkijkje in het werk van ontwikkelingswerkers in dit geval hulpverlening bij hongersnood. De laatste tijd komen hulporganisaties alleen in het nieuws omdat enkele werknemers wangedrag tijdens missies vertoond hebben, seks met minderjarigen, seks in ruil voor voedsel. Het maakt dat de genereuze giften afnemen en men zich wat kritischer opstelt ten opzichte van die organisaties. Wat gebeurt er precies met het geld, hoe wordt het besteed en gebruiken ze het echt om naar prostituees te gaan? 

De dag begint met het tellen van de doden.

Ontwikkelingshulp is uiteraard veel meer. Wanneer je leest hoe alle dagen hetzelfde verlopen, doden tellen, begraven, mensen selecteren die het kamp binnen mogen, alleen de allerergste, de rest moet wachten tot ze allerergst zijn of dood maar dan hoeft het niet meer, netwerken vooral internationaal om fondsen te werven om eten te kopen, water, tenten, medische voorzieningen. Altijd maar opnieuw hand ophouden en bedelen voor hulp, goed wetende dat zo'n land geleid wordt door een dictator met een regime dat stijf staat van de corruptie, waar dus wel geld is voor oorlogswapens en waar oorlog en behouden van positie belangrijker is dan het helpen van de eigen bevolking. 

Het boek is goed geschreven, bevat mooie zinnen en rake redeneringen. Verder is er afwisseling in de layout en soms zelfs een taaltje dat amper te lezer is. Veel verwijzingen naar boeken ook, de klassiekers of controversiële boeken. Het is een dik boek met kleine druk, maar je zit zo in het verhaal, dat dat niet uit maakt. Het einde kwam toch als een verrassing.

Dit boek heb ik gelezen nadat ik een tip gevraagd had naar aanleiding van de Hebban boekentipper, de tip kwam van Anne Oerlemans en ik ben erg blij dat ik deze tip gekregen heb. Ik weet niet zeker of ik het boek anders gelezen zou hebben en het was een prachtige leeservaring die ik met vijf sterren heb beloond.