Het is weer bijna die tijd van het jaar met cadeautjes, pakjes, geschenkjes. Natuurlijk stoppen wij er graag een boek in. En nog liever pakken we er een paar uit! Maar eenvoudig is het niet altijd. Wat geven we aan wie? Wat krijgen we van wie? Waarom wel of waarom niet?

Samenstelling: Ine
Banner: Anne Oerlemans
Afbeeldingen: Pixabay.com

Tea

Het cadeau doen van boeken is voor mij al vroeg begonnen, op de lagere school gaven mijn vriendin en ik elkaar delen van Pitty - Enid Blyton met onze verjaardagen, wat een feest!

Het liefst geef ik eigenlijk een boekenbon omdat ik weet hoe het voelt iets helemaal naar je zin op dat moment te mogen uitkiezen. Maar er zijn gelegenheden die smeken om daarvan af te wijken. Gelukkig heb ik een vriendin met gedeeltelijk dezelfde smaak aan wie ik regelmatig iets durf toe te sturen. De laatste was De Tovenaar van Colm Tóibín, een schitterend boek over het leven van Thomas Mann. Het is een fijn leesbaar, toegankelijk en af en toe zelfs spannend boek, ik heb het in één keer uitgelezen en moet nog horen of het in de smaak gevallen is van de ontvanger.

Cies

We zijn allemaal wel eens, of meerdere keren zelfs, ‘slachtoffer’ geweest van iemand die met het geven van een bepaald boek als cadeau de eigen smaak en voorkeur aan ons opdrong. Soms pakt dit goed uit en hebben we een verrassend goede nieuwe 'ontdekking', maar even zo vaak lezen we het desbetreffende gegeven boek met (frisse) tegenzin om zo toch nog met een eerlijk antwoord aan te kunnen komen bij de gever over wat we van het ontvangen boek vinden.

De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik mij ook wel eens schuldig heb gemaakt aan het geven van een boek aan iemand waarbij ik vooral mijn eigen smaak en voorkeur liet gelden en niet de leesvoorkeur van de ontvanger. En toch pakte het vaak nog verrassend goed uit.

Toen in 1985 de verhalenbundel Slagerszoon met een brilletje van Tom Lanoye uitkwam moest en zou ik die verhalenbundel hebben, omdat ik toen al gecharmeerd was van zijn poëzie en zijn polemische columns. Bovendien kon ik dit boek toch niet laten liggen van een bijna streekgenoot die net als ik én slagerszoon is én brildragend is. Deze toevallige overeenkomsten (brilletje en slagerszoon) redenen heb ik in de verdere jaren tachtig en jaren negentig regelmatig gebruikt om juist deze verhalenbundel aan iemand als cadeau te geven met een verwijzing naar mijn brildragende en (af en toe nog) slagersjas dragende zelf. Lanoye had mijn biografie geschreven.

Dit cadeau heeft een aantal keren goed gewerkt, zo weet ik dat iemand na lezing van Slagerszoon met een brilletje zo'n beetje alles wat er van Lanoye op de markt was kocht en sindsdien trouw (bijna) ieder nieuw boek van hem koopt en met plezier leest. Ik ken (eigenlijk is het kende, de vriendschap is al jaren over) ook iemand bij wie het boek jaren ongelezen in de kast heeft gestaan en na een verhuizing niet meer terugkeerde in de boekenkast.

Wat ook goed uitpakte (hoe flauw kan een woordspeling zijn?) was het boek Marcel van Erwin Mortier dat ik in 1999 aan mijn broer(tje) voor zijn verjaardag gaf. Ik heb het boek alleen gekocht op basis van de titel, aangezien de voornaam van mijn broertje ook Marcel is. Mijn broertje vond het een goede roman en is sindsdien een trouw lezer van het proza van Mortier.

Wat ik vervelend en lastig vind is wanneer iemand mij een 'verlanglijstje' geeft met daarop titels van boeken die zelf van ze nooit zal ze leven van plan ben om te gaan lezen. Ik geef, ongeacht of het een boek is of iets anders, het liefst iets waar ik zelf achtersta, iets wat ik zelf goed vind, iets waar ik zelf achter kan staan. In die gevallen koop ik negen van de tien keer een boekenbon. Een compromis, omdat ik er van uit ga dat de ontvanger alsnog die boeken gaat kopen waar ik niet achtersta.

Ine

Ondanks de grote bibliotheek die mijn vader haar naliet, vindt mijn moeder niet makkelijk haar gading in zijn boeken. Het mocht wel wat minder moeilijk, wat meer verhalend, wat meer ontspannend zijn. Natuurlijk kreeg ik toen een grandioos idee. De zeven zussen van Lucinda Riley, dat leek me een boek dat ze graag zou lezen, want dat krijgt zo’n lovende woorden op Hebban en leek me het boek dat paste bij wat zij zocht. Dat boek kreeg ze. En ze las het. Ze las het graag. Pluim op mijn hoed, dat geschenk was een schot in de roos. Of ze dan ook graag het tweede boek kreeg, ze was toch bijna jarig? Ja hoor, dat wou ze. Goh, ik was zo blij.

Toen begon ze me het verhaal van het boek te vertellen en plots keek ze me eens goed aan. Heb jij het eigenlijk al gelezen? Nee, dat had ik niet. Voor haar was het dan duidelijk, verder vertellen mocht ze niet, ze wou me het verhaal niet verklappen! Nee, ze had een beter idee: ik mocht haar boek lenen, dan kon ik het zelf lezen en konden we er daarna over praten... Heel logisch allemaal.

Ik probeerde met excuses: geen tijd, nog te veel boeken die op mij lagen te wachten, zo druk op het werk, misschien niet echt iets voor mij die zeven...

Nu ligt dat boek hier al een paar maanden bij mij. Voor mijn moeder was er geen enkel probleem: gewoon laten liggen tot ik tijd heb en het dan proberen. Maar eigenlijk leek het haar echt iets voor in de zomervakantie, dan had ik toch wel tijd zeker? Ik kreeg het toen dus mee naar huis, maar ik ben er nog steeds niet in begonnen. Maar hoe langer ik wacht, hoe meer delen ik wellicht nog meekrijg voor het eerste uit is.

Het zal dus wel moeten: Ine gaat De zeven zussen lezen (maar vanaf nu geef ik alleen nog boeken cadeau die ik zelf ook wil lezen - behalve die zussen deel 3, 4 enzovoort, want die verwacht mijn moeder natuurlijk nog).

Harriet

Het boek De gelijktijdigheid der dingen van Frouke Arns gaf ik nog nooit aan iemand cadeau maar is het boek dat ik wel graag aan iemand cadeau zou doen. Een mooi verhaal over een oude vrouw en een jonge man, ieder met hun eigen verleden en vluchtverhaal, maar toch ook vele overeenkomsten. De schrijfstijl is poëtisch, met mooie metaforen. Daarnaast laat Arns je kennismaken met een voor veel mensen onbekend stukje geschiedenis en zorgt ze ervoor dat je na gaat denken over de gelijktijdigheid der dingen. “Dat je je intens gelukkig kan voelen, terwijl er op hetzelfde moment ergens anders op de wereld iets gruwelijks gebeurde.” Een boek dus waar je nog even mee bezig blijft als je het uitgelezen hebt en dat zijn de boeken die ik graag cadeau doe.

Jan

Banaantje???!!!

De meeste boeken die ik momenteel cadeau doe zijn kinderboeken. En dat heeft natuurlijk een reden. Als opa van een kleinzoon met de naam Sonny wil je natuurlijk dat de jongen veel plezier gaat beleven aan lezen. Hoewel aan lezen is het manneke van bijna twee nog niet toe. Maar inmiddels heeft hij een leuk rijtje boeken staan en heeft hij zo zijn favorieten: de Kikkerboeken van Max Velthuijs.  Hij kan zo heerlijk genieten van de illustraties en de verhalen.

Nu gaat daar een ander boek bij komen, een boek dat helemaal past bij hem: Dat boek met die bananen, 21 kromme versjes van Erik van Os met illustraties van Jan Jutte. Nou moet je weten dat Sonny ontzettend van bananen houdt. Dat heeft hij van zijn vader, Paul, die toen hij klein was euforisch werd als hij een banaantje zag.

Volgens mij scoor ik enorm met die boek bij mijn (klein)zoon. Om jullie een beetje een beeld te geven van het boek hieronder een van de versjes. De auteur heeft toestemming gegeven het te publiceren. Dank, Erik!! En wat het nog leuker maakt is het filmpje dat gemaakt is bij een van die versjes, De Bananenblues. Smakelijk lezen, kijken en luisteren!!

Bananen kunnen zo moeilijk doen

Bestaan er bananen met een rits,
met klittenband
of knopen?

Dat is eigenlijk wel te hopen.
Bananen kunnen zo moeilijk doen.
Ik krijg ze vaak niet open.

En dan trek ik eraan
en dan duw ik erop
en dan knijp ik hem
bijna tot prut.
En dan voelt die banaan
zich natuurlijk weer rot,
zit hij diep in de put.

Maar wat doe ik eraan?
Die banaan moet toch open.

Ach, wat is het hard.
Ach, wat is het hard te hopen
dat ze binnenkort bestaan
zodat ik ze kan kopen:

bananen met een rits
met klittenband
of knopen.

Of drukkertjes.

Liggen bij jou al boeken klaar als geschenk? Of bezorgen deze pakjes ook jou soms hoofdbrekers? Zetten jullie iedereen op de bon? Kregen jullie fout gekozen boeken cadeau? Kortom, hebben jullie leuke of minder leuke boekengeef- of -krijganekdotes voor onze Boekhouding?