Vinden jullie ons nieuwe paarse jasje ook zo mooi? Wij in elk geval wel. Onze nieuwe huisstijl is de verdienste van Anne! Maar achter ons nieuwe uiterlijk vinden jullie nog steeds vertrouwde artikels terug. We namen wederom de voorbije twee maanden onder de loep, zochten, en vonden elk (minstens) één favoriet boek. Zijn jullie het met onze keuze eens? Of ontdekten jullie tijdens de zomer een andere favoriet?

Anne: Ik las veel mooie boeken in juli en augustus, maar ik gaf maar één boek 5 sterren en dat was er niet eens een uit het literatuurgenre. Dat was namelijk de favoriet van Debbie, Nimmernacht van Jay Kristoff. Maar om ook onze literaire volgers nog een tip te mogen geven; ik las het indrukwekkende debuut Donkergroen bijna zwart van Mareike Fallwickl en dat was heel zeker de moeite waard, spannend en goed opgebouwd.

Ine: Even overwoog ik om Maus van Art Spiegelman hier te nomineren, want die bijzondere graphic novel is meer dan de moeite waard, maar uit de vele boeken die ik de afgelopen twee zomermaanden las, is De halfbroer van Lars Saabye Christensen  mijn echte favoriet. In dit dikke Noorse boek volgen we het persoonlijke verhaal van Barnum, waarin een bijzondere rol is weggelegd voor zijn halfbroer: het resultaat van een harde verkrachting tijdens de bevrijding in 1945. We beleven hoe deze niet-alledaagse familie met drie generaties vrouwen als spilfiguren, samen steeds heeft weten stand te houden, van 1945 tot op heden. Een boek vol tragiek en humor. Ook al ben ik er nog nooit geweest, Noorwegen is weer een stuk minder onbekend voor me.

Harriet: De vakantiemaanden juli en augustus zijn bij uitstek maanden om heerlijk te lezen. Meestal is er meer tijd vanwege de vakantie en neem je boeken mee in je koffer waar je al even naar uitkijkt. Zo las ik afgelopen 2 maanden ook een aantal mooie boeken. Het zoutpad  van Raynor Winn maakte veel indruk en stimuleerde ook om na het lezen een lange wandeling te gaan maken. In koelen bloede van Truman Capote lag ook al even op mij te wachten. Nu had ik er eindelijk tijd voor en zorgde het boek voor de nodige uurtjes leesplezier. Er kan echter maar één boek favoriet zijn en dat is voor mij deze maand ‘t Hooge Nest van Roxane van Iperen geweest. Een boek over twee joodse zussen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet gaan en een onderduikadres zijn voor vele mensen. De spanning die dat met zich meebrengt maar ook de levensvreugde die ze blijven behouden, hebben een heel grote indruk op mij gemaakt. Nog lang nadat ik het boek uit gelezen had bleef het mij bezig houden.

Jan: Er zijn de voorbije maanden drie boeken die me enorm bij gebleven zijn. Deze boeken hebben alle drie te maken met het mens zijn, met de kernwaarden van ons bestaan. Drie fantastische boeken waar eigenlijk iedereen kennis van zou moeten nemen.

Enige tijd geleden was ik bijeen lezing van Schwob die ‘de mooiste vergeten klassiekers’ onder de aandacht brengt. Ik schafte daar Niet door water, maar door vuur’ van James Baldwin aan. Het boek kwam in 1963 uit en gaat met name over de hypocrisie in het zogenaamd vrije Amerika en wat het betekent om zwart te zijn in het Amerika van de jaren zestig. Wat hij in dat boek schrijft geldt eigenlijk nog steeds, concludeerde ik. De manier waarop de  witte Amerikaan handelt, steeds wegkijkend van de Afro-Amerikaan, wordt niet veroorzaakt omdat hij bang is voor Afro-Amerikaan, maar omdat hij bang is voor zichzelf, om te ontdekken wie hij werkelijk is.

Twee boeken van uitgeverij Elikser vielen bij mij op de deurmat. Ik mocht ze recenseren en vroeg me af waarom de twee auteurs niet veel  bekendheid hebben. Het waren twee schitterende boeken. Het ene van Dick Ridder, Schapenboet op het strand, is maar 64 pagina’s groot.  De Ridder weet een prachtig autobiografisch verhaal over de liefde van een zoon voor zijn vader te schrijven. Het gaat om gebeurtenissen die teruggrijpen op de Tweede Wereldoorlog. Over die periode werd bij hem thuis niet gesproken.  De auteur weet het verhaal universeel te maken en stelt de vraag: hoe gaan wij om met mensen die volgens de normen en wetten niet in de strenge kaders passen, die anders zijn, die geen schuld dragen, maar toch veroordeeld worden? 

Het andere boek van Elikser dat me opviel was De zevende toon van Johan Frye. De roofkunst uit de Tweede Wereldoorlog speelt in deze roman op de achtergrond mee. Degenen die van filosofie houden kunnen in dit boek hun hart ophalen. De auteur ontvouwt een theorie waarin hij beeldende kunst en muziek met elkaar verbindt en wel zo dat het de groei van de intrinsieke menselijke kernwaarden laat zien. Toch is het geen zwaar boek, het leest als een spannende ontwikkelingsroman.

Gigi: Dit keer hoef ik niet lang na te denken over mijn favoriet want er was één boek dat er met kop en schouders bovenuit stak deze maanden. Zou het komen doordat we toewerken naar het ontschotten? Het vervagen van grenzen tussen de genreclubs? Mijn favoriet valt namelijk dit keer niet onder het genre literatuur, maar past binnen Fantasy en Young Adult. Vooral Fantasy had ik al lang niet meer gelezen maar afgelopen maand was het twee keer raak, waarbij het eerste boek me erg goed bevallen was, maar het tweede boek echt een schot in de roos was. Ik las over Mia Corvere, een pittige jongedame, vaak geflankeerd door een opvallend onopvallende, ietwat cynische kat, woonachtig in een bijzondere, niet voor elke inwoner plezierige, republiek waar toch echt eens orde op zaken gesteld moet worden. Nimmernacht van Jay Kristoff behoort volgens de boekindeling niet tot de literatuur. Toch is dit boek, net als vele andere romans uit het SFF genre trouwens, qua opbouw en schrijfstijl origineel, is er veel symboliek in verwerkt en zijn de personages niet al te voorspelbaar en gelikt (al worden ze dit soms wel). Deze combinatie maakt al dat ik het met veel plezier lees. Zeker als deze factoren door Kristoff gekoppeld worden aan een woest tempo, rauwe scènes en heerlijk sprankelende humor. Als je eenmaal gepakt wordt door het verhaal, kost het je al snel je nachtrust omdat je deze klepper niet gemakkelijk naast je neerlegt. Een ware paginadraaier.

Helena: In de afgelopen weken heb ik dankzij de vakantie heerlijk veel gelezen. Ik was erg onder de indruk van Vallen is als vliegen van Manon Uphoff en van Liefde, als dat het is van Marijke Schermer. Deze beide boeken dongen allebei al naar een topnotering op mijn favorietenlijstje van de zomer, maar toen las ik ook nog In het diepe van de Italiaanse schrijver Fabio Genovesi en toen was mijn keuze voor een favoriet meteen helder; over dit boek ben ik nòg enthousiaster dan over de andere boeken die ik las. Het gaat over een Italiaans jongetje dat opgroeit met zijn ouders, oma en negen oudooms. Op een kwade dag valt zijn vader van een ladder en raakt in coma. Fabio besluit dan om zijn vader te gaan voorlezen uit handboeken. Prachtig geschreven boek, grappig en ontroerend, maar wat mij vooral is bijgebleven, is de ontwapenende naïviteit van de kleine Fabio, die je gaandeweg het boek steeds ouder ziet worden. Een soort Italiaanse Kees, de jongen.

Nathalie: Over mijn favoriet van juli en augustus moet ik niet lang nadenken. Wie mijn artikel op deze spot las over MAUS, de favoriet van Anne, zal niet verrast zijn dat dit mijn favoriet wordt van de laatste 2 maanden. Die non-fictie graphic novel is een prachtig getekend getuigenis over W.O. II en de Holocaust in Polen, en hoort eigenlijk thuis in de geschiedenislessen. 

Niet dat ik niet nog geraakt werd door een aantal prachtige boeken. Dat deden o.a. ook nog de roman Gregorius van Bengt Ohlsson en de hartbrekende non-fictie boeken Pleidooi voor leven van Denis Mukwege (en Berthil Åkerlund) en Ik zal de wereld nooit meer zien van Ahmet Altan.