Ook in de maanden mei en juni heeft de Literatuurclub topboeken gelezen – wat dacht je! Onze favorieten vind je hieronder. Saar kon deze keer niet meedoen, ze las alleen Debuutprijsboeken om er de beste uit te halen, maar is aan zwijgplicht gebonden. Toch hebben we samen nog heel wat tips voor jullie. Enne, wie alles leest, ontdekt wie zich ook wel eens een boer(in) met kiespijn voelt.   

Anne: Mijn favoriet voor mei/juni is QualityLand van Marc-Uwe Kling. De leesclub was heel tof en het boek is zeer geslaagd. QualityLand is het beste en meest geavanceerde land ter wereld. Algoritmes en androïden optimaliseren het leven in dit nieuw geschapen land zonder geschiedenis. Zelfrijdende auto’s brengen je naar de plek waar je wil zijn, QualityPartner vertelt je wie het beste bij je past en TheShop levert alle producten die je ooit hebt gewild, zonder dat je erom hoeft te vragen. De inwoners van QualityLand vertrouwen op het systeem, de objectiviteit en geoptimaliseerde modernste technieken. Maar toch blijkt het systeem niet onfeilbaar. QualityLand is een geestig en intelligent boek maar tegelijk leert het de lezer iets over onze huidige maatschappij en de gevaren die deze met zich meebrengt. Kling lijkt te willen zeggen dat het allemaal zo’n vaart nog niet zal lopen met onze afhankelijkheid, maar wellicht zijn we al dichterbij dan we denken.

Nathalie: Ik heb de voorbije 2 maanden weer genoten van een aantal boekjes/boeken waaronder de allereerste uitgave en het debuut van Erik Vlaminck, De troost, die hij me op een lezing persoonlijk in de handen heeft gedrukt, 'om te bewaren' als opdracht, en De zusterklokken van de Noorse auteur Lars Mytting, een prachtig verteld familieverhaal. Maar mijn favoriet wordt toch nog een ander boek. Op het nippertje in juni las ik een eigen exemplaar van het laatste nieuwe boek van Dimitri Verhulst, De pruimenpluk, omdat ik mee doe aan de leesclub onder de bezielende leiding van Gigi. Hoe verrast deze auteur zijn lezers toch weer met zijn rijke taalgebruik! Bijna elke (tweede?) zin is genieten van hoe hij ze schrijft. Ook het verhaal is origineel en verrassend, en goed geconstrueerd. Mattis woont in een verlaten dorp aan een meer, waar er maar weinig huizen staan en die dan nog grotendeels gebruikt worden als tweede verblijf. Hij is een cynische melancholicus die veel aan het verleden denkt en een zelfverklaarde misantroop maar heeft er toch niet volledig het talent voor om altijd alleen te blijven. Net als hij de beslissing heeft genomen om zijn huis te verkopen en terug onder de mensen te gaan wonen, leert hij Elma kennen, een vrouw die weduwe is geworden en in hetzelfde dorp woont. Om haar liefde te winnen moet Mattis de strijd aan met haar overleden echtgenoot. Naar het einde van het verhaal toe zet hij om dit doel te bereiken niet altijd de meest ethische middelen in, maar hij geeft hier zo'n geloofwaardige aimabele draai aan dat je hem dit als lezer toch wel vergeeft. De omgeving doet erg denken aan het land waar Verhulst zelf een tijdje ook heeft gewoond: Zweden, ook door een aantal dingen/termen die hij terloops vermeldt. Dat raakt ook nog eens een soft spot bij mij en zo heeft hij me met dit boek toch weer volledig ingepakt! 

Harriet: Afgelopen twee maanden las ik drie boeken voor de Hebban Debuutprijs. Welke boeken dat zijn geweest mag ik niet zeggen, echter tussen deze boeken zat wel mijn favoriet van mei/juni. Gelukkig heb ik naast deze drie boeken ook nog andere mooie boeken gelezen. Zo is Honden huilen niet van Anne Moraal een echte aanrader en een tip voor als je nog een debuut moet lezen voor de Hebban Challenge. Het boek echter dat ik deze keer als mijn favoriet bestempel is Materiaalmoeheid van Marek Sindelka. Dit boek heeft niet direct een mooi verhaal. Het verhaal over vluchtelingen is niet mooi. Het is rauw en hard en het komt absoluut bij je binnen maar boven al heeft het een maatschappelijke urgentie. Een boek dus dat zeker gelezen moet worden.

Jan: Het is bijna vakantie. Heerlijk om dan wat te lezen, nietwaar. Als je naar de kust gaat, Oostende bijvoorbeeld dan is Kamer van Oostende van Koen Peeters een absolute aanrader. Het is een ode aan die stad, maar ook aan de vriendschap. Samen met kunstenaar Koen Broucke frequenteerde Peeters de stad. Ze sloten vriendschap en ze delen ervaringen leren elkaar steeds beter kennen. Ze gaan ook op zoek in de stad van vroeger en nu. Broucke trof de sfeer in impressionistische zeelandschappen (de zogenaamde marines). Immers de zee is overal in Oostende. Peeters maakte notities van ontmoetingen met mensen die vertellen over vroeger, de tijd van Ensor en andere kunstenaars die in deze stad verbleven. Met het schilderspalet en het ‘schrijfpalet’ ontstond een prachtig verhaal over Oostende met een bijzondere samenhang én plot. Een ideaal boek om tot rust te komen, maar ook om Oostende eens op een andere manier te ontdekken.

Trek je de bergen in dan is De verloren berg van Lieke Kézér een enorme aanrader. Ik ga het in mijn recensie vijf sterren. De titel en de achterliggende legende geven precies aan waar het in deze roman gaat. De Monte Perdido (De verloren berg) ligt in Spanje, en heet verborgen omdat je hem vanuit Frankrijk niet kunt zien. De berg is ontstaan omdat een herder die daar zat een bedelaar een stuk brood weigerde. Op die plek ontstond een berg van steen en ijs, symbool voor het gebrek aan naastenliefde van de herder. Naastenliefde, verlies, rouw, een nieuw perspectief zoeken, ambitie zijn hoofdthema’s in deze roman. Het uiterst precies gecomponeerde verhaal loopt langs twee lijnen: de bergen en de zee. In de verhaallijn de bergen gaat over de ‘vakantietocht’ in de Pyreneeën van Thomas Noorman, succesvol schrijver van romans en zijn drie kinderen. Ze zijn allemaal op zoek naar een nieuw perspectief na de dood van echtgenote en moeder. De zee is de plek waar de familie Noorman thuis is, woont. Steeds is er die onderhuidse spanning in het boek, het gevoel dat er iets anders is. Niets is toevallig. Kézér benut de kracht van verhalen in dit boek.

Ine: De afgelopen maanden las ik veel toppers zoals Een midzomernachtsdroom van Shakespeare, Elke ochtend de zee van Karl-Heinz Ott en Kamer in Oostende van Koen Peeters. Maar het mooiste boek vond ik toch Verre jaren van Konstantin Paustovski. Het boek lag al een hele tijd naar me te roepen en het verlangen om het te lezen was groot, maar telkens weer kwam er iets tussen. Uiteindelijk sprak ik met Tea af om het samen te lezen tegen eind juni. Onze buddyread kun je op haar blog terugvinden. Paustovski schrijft in dit eerste van zes autobiografische delen over zijn verre herinneringen: hij schetst een mooi beeld van zijn kinder- en jeugdjaren in Rusland tijdens de laatste jaren van het tsarentijdperk. We lezen over de cultuur, de geschiedenis, de natuur en de steden, en over tal van bekende Russen, zeker schrijvers, uit die tijd. De kracht van de verbeelding is erg belangrijk in dit boek. De kleine jongen wordt door zijn familieleden meermaals verweten over te veel fantasie te beschikken, maar het is natuurlijk net die grote verbeeldingskracht die de basis heeft gevormd voor zijn schrijverschap. Dit boek heeft me op een prachtige manier meegevoerd naar een andere plek en tijd, en kreeg 5 welverdiende sterren.

Helena: De maand juni was een maand waarin ik veel heb kunnen lezen. Twee boeken springen er wat beoordeling wel uit. Allereerst las ik Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad, een boek dat al heel lang op mijn verlanglijstje stond om te lezen, maar waarmee ik heb gewacht tot ik de tijd had om het in een paar dagen te kunnen lezen. Ik was er heel benieuwd naar, vanwege alle enthousiaste geluiden die over dit boek hebben geklonken, zowel op onze Spot als op andere plaatsen en ik was zeker niet teleurgesteld. Wat een geweldig boek! Vijf sterren (en heel blij dat ik het digitaal heb gelezen, want qua dikte moet het een enorm ‘gewichtig’ boek zijn, denk ik)!

Eveneens vijf sterren gaf ik aan het nieuwste boek van Hanna Bervoets, Welkom in het rijk der zieken. Dit was meen ik de vierde roman van Hanna Bervoets die ik las en zij weet mij altijd weer te verrassen. Bervoets is een enorm getalenteerde schrijfster die volgens mij van een boodschappenlijstje nog een literaire prestatie van formaat zou kunnen maken en ook met de thematiek van dit boek lukt het haar om een ingenieus verhaal neer te zetten dat tot het eind blijft boeien.

Gigi: Ik las deze maanden heel veel minder dan ik zou willen. Er leek ook niet echt een topper tussen te zitten naar mijn idee. Totdat ik de afgelopen dagen De pruimenpluk van Dimitri Verhulst las. Direct vanaf de eerste pagina werd ik geraakt door de schrijfstijl; de metaforen en prachtige zinnen, die vaak poëtisch en met onderliggende humor zijn. Zoals ik gewend ben van Verhulst schrijft hij over wat zwartgallige situaties en personages, die met humor en zelfspot gebracht worden. Hierdoor las ik met een voortdurende glimlach op mijn gezicht en voelde ik daarnaast dat ik als een boerin met kiespijn het verhaal tot me nam.