We sluiten de Poëzieweek af met enkele uittreksels uit de nieuwste bundel van Remco Campert, Open ogen. 

De wereld kwam niet eerder zo hard binnen in de gedichten van Remco Campert.

Ik zag een jongetje zitten

verwezen op een stoeltje

bedekt met bloed

en asgrauw puinstof

onder een huis weggehaald

met bommen bestookt

door Assads moordenaarstroep

dit gedicht helpt hem niet

maar het is genoteerd

Gevoelig voor de tijdgeest raapt Remco Campert de scherven van de wereld op en smelt ze om tot taal. Hij neemt de poëzie mee naar buiten, waar hij met ‘regels dikbuikig van woorden de oude foxtrot’ danst. Met een open blik bevraagt hij de poëzie, daagt haar uit, onderzoekt haar onbeholpenheid. Zo vernieuwt hij zichzelf. Zijn bevlogen gedichten roepen om vrijheid: ‘open die kooi voor het laatst en voorgoed’.

en nu jij die binnenkomt

ik open als een bloem

een oester een deur

word van ik tot wij

ZAVENTEM

Afgerukte arm bot en bloed

laaiend vuur in de vlieghal

zij zit met het hoofd van haar kind in handen

schedel beroofd van dromen

hij merkt in een tel van eeuwigheid

dat zijn benen ontbreken

en sterft

bommengordels aangegord

bliezen de baarden zich rechtvaardig op

puur en genadeloos in hun jacht op maagden

zullen wij ook zo paradijsgericht zijn?

god ontferm u

en schaf religie af.

REMCO CAMPERT

(Brussel, Zaventem)

Open Ogen, Remco Campert

Met dank aan De Bezige Bij