Ongevraagd advies

Op 15 maart 2017 zijn er Tweede Kamerverkiezingen in Nederland. Een oneindige stroom van politici bestookt ons via de media met allerlei beloften, er zijn eindeloos veel ‘debatten’ in radio- en televisieprogramma’s, het electoraat wordt ‘geïnformeerd’ middels social media, politici lezen het filenieuws voor. Wat zal het fijn zijn (en niet alleen voor politici) als het 16 maart is. Eventjes rust aleer het gekrakeel rondom de kabinetsformatie begint.

Is wat de politici ons doen beloven de realiteit of een meer gedroomde werkelijkheid? Verbinden politici deze twee werelden met elkaar? Soms doen ze dat wel met verbindende one-liners. Iedereen kent ze wel. Obama met zijn ‘Yes we can’, Martin Luther King met zijn legendarische woorden ‘I have a dream’ en misschien ook wel Donald Trump met ‘Make America great again.’

Literatuur houdt zich ook bezig met werkelijkheid en dromen, net zoals andere kunsten. Zou de literatuur zich ook bezig houden met verkiezingen, afgezien van het feit dat kunstenaars en een enkele schrijver zich als lijstduwer voor een partij inzetten? En hoe gaat de literatuur met de hectiek van het verkiezingenspektakel om.

Hierbij twee gedichten die over de verkiezingen gaan. Goed om die te lezen voordat u uw vakje rood gaat kleuren.

Het eerste is van Derek Otte, stadsdichter van Rotterdam. De plek waar de voorbije dagen het nodige te doen was over democratie, stemmen, vrijheid, saamhorigheid. In het gedicht zegt hij dat het beter is stil te staan bij de overeenkomsten dan bij de verschillen.

Het gedicht heet ‘NOU EN OF’

een soort van onverschilligheid

wellicht nog wel ons grootste goed

omdat het hier uiteindelijk

vrijwel niemand iets kan schelen

of jij mijn of andere kijk

of ik op stand en jij de wijk

of jij nou u terwijl ik jij

één voor allen

allen voorbij

mede-, Neder-, anderlander

hier werkt wie er werken ken

wie d’r hier doorgaans weinig vrij

boeit het meestal toch vrij weinig

of jij zondag of toch vrijdag

of ik jou moet of jij mij mag

of jij nou wit terwijl ik zwart

soms hand in hand

vaak hart tot hart

al lijken we als dag op nacht

onze strijd gelijkenissen

het zou er hier toe kunnen doen

wat zou het uit moeten maken

of jij van dame of toch heer

of ik met minder jij met meer

of jij nou groots waar ik dan klein

vooruit komt voort uit

anders zijn

kaders tralies

hokjes fabels

ik heb jou als

jij dan mij hebt

geen goed of slecht

 slechts nep of echt

 hier zijn we wij

en zonder zij

een soort van onverschilligheid

Het tweede gedicht is van Ester Naomi Perquin, de Dichter des Vaderlands. Het gedicht heet ‘Ongevraagd Advies’ en is gericht aan de zwemmende kiezer.

U kunt het hieronder lezen, maar als u op bijgaande link klikt dan ziet u het gedicht ook verbeeld. En poëzie gaat over verbeelding. http://www.dichterdesvaderlands.nl/gedichten.html 

Ongevraagd advies

Geef het land aan wie het weet te liggen: prachtig 

onder zeeniveau, midden in het paradijs.

Geef het de manken, de blinden, de stamelaars 
en slissers. De zwijgers. 

Geef het de oude man die 's ochtends vroeg gaat vissen, 
alleen om zijn vrouw te ontlopen – wij zijn ook 
die man, die vrouw, wij zijn ook die vissen. 

Geef het de vrouw die kinderen leert: neem zebra's te voet, 
sla terug als je geslagen wordt, zorg altijd voor je hond.

Geef het wie er weg wil maar het niet kan missen. 
Wie blijft. Wie grenzen kent, de scheve gevels 
en de aarde. Wie niets van aangepaste prijzen weet 
maar wel van actuele waarde. Schrik niet.

Breek het schreeuwen open, kijk: ook daar zitten wij, 
schouder aan schouder om het vuur, grommend 
en hoopvol. Te wachten. Te staren.

Geef het land aan wie het ternauwernood maar stralend 
vast zal houden, geef het wie het amper past.

Kijk verder dan de meest geplakte posters, negeer 
de zachtste woorden, de wanen en de lach – 
geef je land, je stad, je tijd uit handen.

Maar geef één stem weg.
Nooit de macht.

© Ester Naomi Perquin, maart 2017 

-          Jan Stoel -