Geen debuut maar wel een boek van een voor ons niet bekende schrijfster en dat is altijd een leuke uitdaging. Wie weet ontdek je een nieuw pareltje en wordt de stapel van boeken die je verder nog wilt lezen hierdoor alleen maar weer hoger. Helena, Ine en Harriet gingen deze uitdaging aan, een buddyread maar dan met z’n drieën. Het motto “Wat je ook doet, de gevolgen zullen blijvend zijn.” (uit: Het Boek met alle Antwoorden), is in ieder geval al mysterieus genoeg. 

Hoewel Pauline J. van Munster (1959, Nijmegen) met De zoektocht naar Madeleine Merano haar vijfde boek publiceerde, is ze als schrijfster niet zo bekend. Het is dan ook al 15 jaar geleden dat haar een na laatste roman uitkwam. Eerder schreef ze De geheime brieven van Marta (2001), Lied van Mod (2003) en Het evangelie volgens Daphne (2000). In 2008 verscheen er een non-fictie boek van Pauline van Munster met de titel Stel, je gaat dood- Hoe regel je dan je leven. Naast het schrijven van haar eigen boeken geeft ze schrijfcursussen. Haar eigen grote leermeester is Renate Dorrestein.

De zoektocht naar Madeleine Merano  gaat over de jonge student journalistiek Abel die voor een werkstuk/artikel onderzoek gaat doen op het eiland Fortuna. Dit is echter niet de enige reden waarom hij juist naar dit eiland gaat.

“Hij had het niet met zoveel woorden gezegd, dat hij vond dat het tijd was om de zoektocht naar zijn afkomst, naar zijn wortels nader te onderzoeken. Hij wilde weten wie zijn vader was.”

Vlak voor zijn vertrek verdwijnt het meisje Madeleine Merano spoorloos op Fortuna.

Cover:

Harriet: De cover doet mij niet direct aan een roman denken, zeker niet als je alleen op de kleur en de foto let. Kennen jullie de Nelles reisgidsen? Daar doet mij de cover aan denken. Zelfde kleurstelling en opmaak. De foto op de cover is van een vuurtoren op een eiland bij Schotland en roept bij mij in ieder geval wel een vakantie gevoel op. Het boek zal in ieder geval wel opvallen tussen de andere romans in de boekwinkel al is het misschien alleen al omdat je denkt dat het boek verkeerd ligt.

Helena: De reisgidsen die jij noemt ken ik niet, maar ik herken wel het gevoel van: is dit een roman? Op mij maakte de (inderdaad opvallende) cover, in combinatie met de titel meer de indruk van een spannend boek. Gelukkig bleek er veel meer in te zitten.

Ine: Ik vond het een mooie cover: de foto van het eiland in combinatie met het opgewekte zonnige kleurtje. Inderdaad, je krijgt er een instant reisgevoel van. De reisgidsen ken ik ook niet, Harriet, misschien moet ik er eens naar uitkijken. Het leek me ook eerder een eiland in Schotland dan eentje in de Middellandse Zee, waar het verhaal zich afspeelt. En dat is het inderdaad ook, zo blijkt uit de vermelding. Dat is een beetje vreemd natuurlijk, er moeten toch mooie foto’s van zuiderse eilanden met vuurtoren te vinden zijn...

De structuur:

Harriet: Het verhaal heeft een structuur die je niet zo veel tegen komt in romans. Elk groot hoofdstuk beschrijft een dagdeel van het verblijf van Abel op het eiland. Elk hoofdstuk kent dan weer subhoofdstukken waarin je het verhaal leest van de verschillende personages. Ik vond het wel even wennen in het begin, zeker ook omdat je in vele flashbacks het hele verhaal tot je krijgt. Ik moest regelmatig even terugbladeren om niet geheel gedesoriënteerd te raken in tijd en plaats. 

Helena: De subtitels bij de dagdelen (Waarin illusies het daglicht zien, Waarin zich nieuwe mogelijkheden aandienen e.d.) vond ik wat ouderwets aandoen, maar de opzet op zich, met al die verschillende perspectieven, vond ik origineel. Ik houd er wel van wanneer een boek een soort puzzel is die je als lezer kunt oplossen. Bovendien waren de personages vrijwel allemaal interessant en herkenbaar wanneer ze verderop weer terugkwamen.

Ine: Ook ik vond het wel iets hebben met die dagdelen, titels en hoofdstukken per personage. Zo werd alvast duidelijk dat er veel gebeurt op korte tijd, iets waar je niet altijd bij stilstaat. Puzzelen kwam er inderdaad af en toe bij, de auteur speelt een spel met chronologie door middel van flashbacks, en laat de lezer ook op andere manieren meespeuren, bijvoorbeeld door twee personages dezelfde naam te geven. Ik heb eigenlijk niet bij stilgestaan dat die titels ouderwets waren, Helena. Ze hebben me in geen geval gestoord, ik vond het wel fijn om op die manier al een beetje te weten wat er zou komen, waar ik op moest letten. 

De schrijfstijl:

Harriet: Pauline van Munster heeft een prettige en vlotte schrijfstijl. Het verhaal kent vele personages ieder met een eigen verhaal. Het lukt haar goed om ieder personage zijn of haar eigen “stemgeluid” te geven. Omdat de structuur van het boek er voor zorgt dat het soms wat fragmentarisch overkomt, slaagt de schrijfster er toch in om je te laten door lezen. Af en toe kom je ook wat mooie filosofische zinnetjes tegen.

“Wat kon er zo belangrijk zijn dat je uit je eigen bestaan wilde verdwijnen”.

“Ze zou haar enige andere zoon straffen voor zijn aanwezigheid door zelf afwezig te zijn.”

Pauline van Munster geeft op haar eigen website aan dat zij Renate Dorrestein als haar leermeester ziet. Hebben jullie eerder iets van Renate Dorrestein gelezen en herkennen jullie iets van een zelfde schrijfstijl?

Helena: Ja, ik heb vrij veel gelezen van Renate Dorrestein en vond de stijl inderdaad wel herkenbaar in de zin dat het vlot leest, dat er niet veel zinnen zijn die je opnieuw moet lezen om ze te begrijpen, maar vooral vanwege de impliciete manier waarop informatie wordt gegeven.

Ine: Ach Renate Dorrestein, ze is veel te jong gestorven. We zijn een sterke vrouw en goeie auteur kwijt. Ik heb haar boeken jammer genoeg pas heel recent leren kennen – dankzij Hebban. Ik las er ondertussen drie van haar en er volgen er zeker nog. Het boek van Pauline van Munster, ja, dat sluit er inderdaad wel wat bij aan. Haar boek leest heel vlot, maar toch zit er pit en inhoud in. Maar bij Dorrestein komen er meestal nog donkerder, minder mooie kleinmenselijke kantjes duidelijker naar voren. 

Inhoud:

Ine: Ik vond dit een leuk boek om te lezen, aangenaam en vermakelijk, ondanks misschien een paar slordigheidjes. De titel zei het al, het gaat om een speurtocht, maar toch is het geen detective of thriller. In deze roman kan de lezer meespeuren naar Madeleine en hoe het haar is vergaan, maar ook naar de vele vragen over de afkomst van het hoofdpersonage Abel. De twee verhaallijnen lopen door elkaar en de auteur geeft de geheimen slechts langzaam prijs waardoor de lezer meegetrokken wordt in het verhaal. Toch is het geen rechttoe-rechtaan vertelling. Op het eind is het aan de lezer om conclusies te trekken. Na en tussen wat zwaardere boeken zoals De toverberg en een paar Libris-shortlistboeken die wat meer leesinspanning vergen, was dit een aangename literaire verpozing met een tikkeltje spanning. Het krijgt 3,5*** sterren van me. 

Harriet: Ik worstel een beetje met de inhoud en hoe dit te verwoorden. Het is kunstig in elkaar gezet boek, met mooi de verschillende zoektochten van de vele personages en hun uitkomsten en beweegreden. Dit past ook wel een beetje in de stijl van Renate Dorrestein. Echter tijdens het lezen kreeg ik af en toe het idee dat er een aantal dingen niet helemaal klopte en dat zorgde er voor dat ik regelmatig even moest terug bladeren. Deze inconsistenties zijn jammer want verder is het een prettig boek om te lezen. Ik heb het boek 3 sterren gegeven.

Helena: De hele ambiance van een eiland in de Middellandse zee, de warmte en de vegetatie maken het ogenschijnlijk tot een verhaal dat je lekker even tussendoor op het strand kunt lezen en dat kan natuurlijk ook, maar dan zou je toch veel missen. Het leuke aan dit boek vond ik, dat er meerdere lagen in zitten, verwijzend naar de mythologie. Icarus wordt expliciet genoemd en er wordt inderdaad heel wat afgevlogen in het boek, bijvoorbeeld door de helikopterpiloot die nooit in een echt vliegtuig heeft mogen vliegen en die daarom niet te hoog en niet te laag mag vliegen. En dan is er Apphra, de ara van Manolito, een tienjarige jongen die woonachtig is op het eiland Fortuna en die Abel helpt met zijn speurtocht en onderdak biedt. Apprha is gekortwiekt en kan alleen fladderen. Maar de mooiste verwijzing vond ik die naar de mythe van Jason en de Argonauten:

Jason was de zoon van koning Aeson die regeerde over Iolcus. Hij zou opvolger voor de troon worden zodra de koning stierf, maar voor hij werd geboren had de halfbroer van de koning, Pelias, deze afgezet en opgesloten. De moeder van Jason deed alsof hij bij zijn geboorte was gestorven en bracht hem in het geheim naar de centaur Chiron. Daar werd hij opgevoed door zijn vrouw Chariclo en zijn moeder Philyra. (bron: Wikibooks)

Het verhaal van Abel die opgevoed is door twee vrouwen zonder zijn vader Jason te kennen, moet hiervan afgeleid zijn; het geeft een extra dimensie aan het boek.

Zijn er ook minpunten? Ja, maar slechts kleine. Hoe kan het bijvoorbeeld dat Abel, wanneer hij zich enkele dagen heeft ingespannen op een roeiapparaat al veranderingen aan zijn postuur kan opmerken? Dat lijkt niet zo waarschijnlijk. En hoe kan Abel werken aan zijn artikel wanneer je vooral over hem leest dat hij urenlang gezellige dingen doet met Manolito? Waar kun je dan een hele ochtend over schrijven? Wat overblijft is in ieder geval een boek waarin je over een heleboel personages in zeer korte tijd zoveel te weten komt dat ze niet alleen geloofwaardig zijn, maar dat je er ook uit kunt opmaken dat ze, behalve naar Madeleine Merano, allemaal op zoek zijn naar iets. Dat geeft het boek iets universeels. Ik gaf vier sterren.

Wil je lezen wat andere lezers van dit boek vinden, op dit moment loopt er een leesclub over dit boek.

Pauline van Munster was voor ons een nog onbekende schrijfster. Ze heeft al meerdere boeken geschreven. Wie heeft er al eerder een boek van deze schrijfster gelezen en wat vond je er van?