Witte rook, want na heel wat leesuren door een (kuch kuch) professionele leesjury bestaande uit ons tweetjes en drie vrijwillige meelezers, zijn we tot een verdict gekomen. De beste Vlaamse thriller van 2024 is bekend. Vandaag alvast de twee die de top drie niet haalden.

Maar eerst … dat lezen (door Marvin)

Ik claim even een inleidend hoofdstukje van dit artikel voor mezelf omdat ik jullie met keiharde bewijzen wil laten zien dat mijn partner in crime Joke werkelijk getikt is. Wij gedragen ons in het dagelijkse leven niet als Bonnie en Clyde, maar als dat wel zo was geweest, was Bonnie nog niet tot aan de enkels van Joke gekomen op de schaal van gekte. Om het op zijn Vlaams te zeggen: zo zot als een achterdeur, die vrouw. Want …

Je zou op dit punt de eerste drie paragrafen van ons eerste artikel even opnieuw moeten lezen. Daarin lees je dan dat het idee om zelf een eigen beste Vlaamse thrillerverkiezing te organiseren uit haar brein voortsproot. Dat was nog tof. Toen ze echter de shortlist voor het eerst onder ogen kreeg, zag ze meteen als een ware Miss Marple (hoewel je je haar voor een goed begrip toch beter voorstelt als Enola Holmes, wat niet alleen beter past bij mijn ambitie als kind om Sherlock Holmes te worden, maar gewoon ook haar verknipte geest beter representeert) dat maar liefst vier van de vijf genomineerde boeken seriedelen waren, en toen werd het minder tof. Want …

Zegt ze doodleuk: “Dat gaat toch eigenlijk helemaal niet. Hoe kunnen we die boeken nu eerlijk beoordelen als we de voorgaande delen niet gelezen hebben? Ik vind dat we eerst van al die series de eerdere delen ook moeten lezen.”

Zeg nu zelf, WAT IS DAAR NOG TOF AAN!? Met één zin verdubbelde ze zo maar even het kaliber van de uitdaging! Vijf genomineerde boeken, plus een extra boek van Delporte, Van den Eynde en Olbrechts, plus twee extra boeken van Leenaerts! We zaten in de thrillersferen, dus ik zag mezelf al naar de keuken hollen om het grootste mes uit het messenblok te halen, waarna de muziek weerklonk uit de befaamde douchescène van Hitchcocks ‘Psycho’, en waarna je mij in het holst van de nacht in de regen, met bebloede kleren aan, ‘iets’ ziet begraven in de tuin.

Gelukkig is met Joke op de meeste andere ogenblikken wel heel goed samen te leven, dus ik heb het visioen heel snel weer opgeborgen. Ik merkte namelijk dat Joke toch vooral zichzelf de duvel aandeed. Het eerste boek van Alexander Olbrechts had ze al gelezen, en zodoende had ze er plots negen te gaan tegen eind april. Ik daarentegen had op dat ogenblik – begin februari – de beide boeken van Alexander Olbrechts en Björn Van den Eynde al gelezen. Ik hoefde er dus nog maar zes. En ik wilde wel eens zien hoe Joke, die op het einde van elke maand steevast ontevreden is omdat ze alwéér te weinig tijd gevonden heeft om haar leesdoelen te behalen, dit ging aanpakken. En dus, met een grijns die de Jack Nicholson uit ‘The Shining’ jaloers zou maken, zei ik: The deal is on, babe ...

De uitslag

Enkele lezers gingen enthousiast in op ons aanbod om mee te lezen (behalve Greet, wier enthousiasme zich voornamelijk uitte in een kans om Marvin af te persen zoals jullie allemaal in de reacties bij ons tweede artikel konden lezen). We deden het meeleesvoorstel zonder verwachtingen, maar dat er toch meelezers kwamen, heeft ons veel plezier gedaan. Vier lezers meldden zich enthousiast aan, drie ervan lazen uiteindelijk ook effectief mee. Veel dank daarvoor Kitty, Marleen (leentje4trixie) en Greet. Zoals beloofd werden jullie scores meegenomen om de uitslag te berekenen en namen we jullie motivaties op in onze bespreking.

Nog even ter herinnering de vijf genomineerde boeken:

– Johnny Bollé: Web van leugens

– Sofie Delporte: Zwijgen is bitter (Olivia Leroy #2)

– Lotte Leenaerts: Gebroken passie (Gebroken #3)

– Alexander Olbrechts: De Valhallamoorden (Mythosmoorden #2)

– Björn Van Den Eynde: Stoute kleine piranha (De Vriese & Durnez #2)

Met vijf juryleden die allemaal hun motivatie instuurden, bleek al snel dat één artikel niet zou volstaan, en daarom vinden jullie hieronder vandaag alvast de twee afvallers die de top drie niet gehaald hebben. Nu ja, afvallers … het klinkt negatiever dan het is, want het ging hier per slot van rekening al om een shortlist die de lezers zelf hebben samengesteld, en daarvan mogen we verwachten dat er geen tegenvallers meer inzitten. Dat is ook gebleken, want geen van de juryleden heeft een slecht boek gelezen. Het zit ‘em alleen in de details en wellicht een beetje in persoonlijke voorkeuren.

Laten we jullie niet langer in spanning houden. De twee boeken die morgen niet in de top drie te zien zullen zijn, zijn:

Kitty: Web van leugens is een thriller die makkelijk leest door de verschillende personages en tijdlijnen. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, maar de schrijfstijl spreekt mij minder aan en voelt af en toe wat houterig. Het verhaal zit knap in elkaar en heeft een spannend sfeertje. De ontknoping is helaas weinig verrassend en daardoor is het leesplezier wat minder aanwezig. De personages komen vlak over en maken ook niet echt een ontwikkeling door. Al met al is het een thriller die vermaakt tijdens het lezen, maar die niet verrast en na het uitlezen blijft hangen.

Greet: De eerste helft van het boek wist regelmatig mijn irritatie te wekken, vooral doordat er steeds op dingen gehint werd, zonder dat er echt een verhaal op gang leek te komen. Het omgekeerde gebeurde ook wel eens, dan was de ontknoping van iets al lang ‘verklapt’ en overduidelijk. Gelukkig staat hier ook genoeg positiefs tegenover: Bollé schrijft altijd vlot, ik heb niet het idee dat je ooit je hersens hoeft te breken wanneer je zijn boeken leest. De insteek voor Web van leugens is goed, en de personages spreken aan en zijn goed uitgewerkt. De spannende scènes worden naar het einde toe talrijker en zijn sterk. Helaas schortte het in dit boek nogal eens aan de geloofwaardigheid, en dat op meerdere vlakken.

Marleen: De verhalen van Johnny zijn altijd van topkwaliteit. Gewoon alles klopt altijd, zijn personages, de bekende schrijfstijl die nooit verveelt, de personages die je zowel positief als negatief weten te raken en hoe ze in het verhaal verweven worden, de plot waar hij een draai aan geeft en waarbij je telkens weer denkt te weten hoe het zit, waarna dan toch nog iets onverwachts gebeurt. Bij ieder hoofdstuk geeft Johnny aan in welke tijdslijn het personage zich bevindt, en alles wat gebeurt is verweven met zaken die in het verleden zijn gebeurd. Je moet bij de les blijven maar ik raakte het verband niet kwijt omdat alles zo duidelijk aangegeven werd. Langzaamaan komt de waarheid aan het licht en wordt duidelijk wat zich jaren geleden heeft afgespeeld en waarom de inwoners van Etouffant Isabel als een indringer zien die ze zo snel mogelijk weg willen.

Joke: Perspectieven uit heden en verleden wisselen elkaar af. Vlot geschreven verhaal, eenvoudige taal. Bollé probeert de lezer op het verkeerde been te zetten, dat lukt slechts gedeeltelijk. Het verhaal is niet geheel geloofwaardig. Er worden wel heel veel afzonderlijke misdaden niet opgelost en er blijken heel veel hele foute mensen rond te lopen en dan zo dicht bij elkaar. Toch een niet onaardig verhaal.

Marvin: Web van leugens is zo'n typische thriller die dichter bij een roman aanleunt dan bij het thrillergenre. Het zou een apart subgenre kunnen zijn met deze kenmerken: in het verleden is iets gebeurd dat verband houdt met een misdaad; in het heden komt iemand dat door omstandigheden op het spoor; die persoon gaat op onderzoek uit, wordt tegengewerkt, maar tegen het eind van het boek aan komt de aap toch uit de mouw. Indien goed uitgewerkt is dat een subgenre dat me altijd weet te boeien. Wat die uitwerking betreft: het boek is vlot en goed geschreven, er zit een tikkeltje spanning in, door de Zuid-Franse setting ontstaat een fijne vakantiesfeer. Er blijven voortdurend vragen hangen waardoor je geneigd bent verder te lezen, al geeft de auteur te snel dingen prijs die de ontknoping niet bepaald verrassend maken. Het minst overtuigend was voor mij de uitwerking van de personages. Ze kwamen te weinig tot leven omdat ik ze geregeld vond handelen tegen hun natuur in. Neem bijvoorbeeld de jonge Isabelle, wier acties wel heel beredeneerd waren voor een achttienjarige die amper meer heeft gezien dan het dorp waarin ze woont. Of neem de volwassen versies van de personages die we ook als tieners leren kennen. Ik zie geen verschil tussen beide, het blijven tienerpersonages in hun gedragingen. In de figuur van Cézanne tenslotte had meer gezeten. Ik zag dus wel wat punten ter verbetering. Het blijft hoe dan ook een erg genietbaar boek.

Kitty las het boek meteen na verschijnen maar maakte geen aantekeningen. Wel weet ze nog dat ze de eerste twee delen beter vond dan het derde deel.

Greet: De eerste twee boeken uit de serie heb ik met heel veel plezier gelezen, maar dit derde deel wist me aanvankelijk niet echt mee te slepen. Gelukkig kwam daar halverwege verandering in. Het boek is zoals altijd goed geschreven, de plot wordt duidelijk uiteengezet. Hoewel je de naam van de dader niet kent, kun je wel heel de tijd over zijn schouder meekijken, zien hoe hij de dingen aanpakt. De speurders doen hun werk goed, maar vergeten ondertussen niet dat ze ook nog een privéleven hebben, getuige hiervan een nieuwe liefdesrelatie. Uiteindelijk wordt het boek echt spannend, en de ontknoping vond ik bevredigend. Wat je wellicht als minpuntje van Gebroken passie zou kunnen zien, is het ontbreken van echt nieuwe, originele elementen. Toch heeft dat me er niet van weerhouden met volle teugen van het boek te genieten.

Marleen: Ik dacht lang dat psychologische thrillers niets voor mij waren , maar dat ligt dan aan de schrijfstijl want deze van Lotte is helemaal mijn ding. Sinds ik vorig jaar het eerste deel Gebroken stemmen las ben ik verknocht aan deze auteur. De manier van schrijven en hoe het allemaal in elkaar past is helemaal mijn ding. Ze weet het zo boeiend te vertellen en haar personages zo levensecht voor te stellen dat je vanaf de eerste pagina alleen maar verder wil lezen. Willen we niet met zijn allen in een betere wereld leven? Maar is het daarbij gerechtvaardigd om zelf tot misdadigheid over te gaan? Gelukkig doen we dit niet met zijn allen en kunnen we toch nog in de goedheid van de mens geloven, dit in tegenstelling met dit verhaal.

Joke: Vlot geschreven thriller met een hoog tempo, mede door korte hoofdstukken. Het verhaal is logisch opgebouwd. Vrij voorspelbaar zeker als je ook de vorige twee delen gelezen hebt. Net als in die andere twee lijkt de liefdesrelatie tussen twee hoofdpersonages belangrijker dan de factor spanning. Je weet heel snel wie er naar het einde toe in de problemen zal komen en hoe dat zal eindigen. Ook wie de dader is, is geen verrassing. Zeer beeldend en met (te) veel details geschreven.

Marvin: Net als bij de voorgaande twee delen viel me de Vlaamse spreektaal op, zoals het voor veel Vlamingen heel normale 'oprommelen' i.p.v. 'opruimen'. Met een glimlach zie ik de woorden voorbijkomen. Het verhaal zelf is een voortzetting van de vorige twee delen. Je kan niet spreken van een hoofdpersonage. Het is veeleer een hoofdgroepje dat steeds terugkeert. De leden van dat groepje vind ik wat soft. De plots van de boeken kunnen een wat tegendraadser personage gebruiken. De aandacht voor hun privélevens is leuk, maar te veel nutteloze details overspoelen het geheel. Na drie boeken tekent zich een patroon af: een seriemoordenaar, een misdaad die goed is uitgedacht en spannend en origineel is, het groepje rond commissaris David Speltinckx en hoofdinspecteur Lina De Winter dat op onderzoek uitgaat, een vrouwelijk hoofdpersonage waarrond een dom romantisch nevenverhaal wordt opgehangen. Dat laatste stoort me. Die feelgood haalt het boek naar beneden. Tenslotte: dit derde boek lijkt te veel op de voorgaande twee. Dat moet in een volgende seriedeel zeker anders.

De scores van beide boeken lagen heel dicht bij elkaar maar er is wel een kloofje met de andere drie boeken. Morgen kunnen jullie lezen wie de uiteindelijke winnaar is geworden. Maar eerst: hadden jullie het resultaat van vandaag verwacht? En wie van de drie resterende boeken zal volgens jullie als winnaar uit de bus komen?