Begin september kwam Mirella met het idee om Spiegeltweeling van Carole Johnstone (releasedatum: 8 juni 2021) te lezen voor een buddyread. Bas stelde zijn plek voor één keer beschikbaar aan Ellen. Zij heeft al laten weten de zetel niet terug te geven en dat betekent dat het trio in de toekomst een kwartet wordt. Door alle (lees)drukte begonnen we in november met lezen, in december was het boek uit en nu is hier dan eindelijk het verslag.

Spiegeltweeling is het thrillerdebuut van de Schotse Carole Johnstone en werd vertaald door Nellie Keukelaar-van Rijsbergen. Johnstone schreef tot nu toe vooral korte verhalen, waarvoor ze meerdere malen prijzen ontving. In 2014 won ze voor ‘Signs of the Times’ de British Fantasy Award. Inmiddels werkt ze aan haar tweede boek.

Cover en verwachtingen

Voor we beginnen met lezen, zeggen we iets over de cover en over onze verwachtingen.

Ellen:
De cover straalt iets geheimzinnigs uit, op een wat angstaanjagende manier. De twee of misschien maar één (en haar spiegelbeeld) als schaduw, met daarachter schemerig licht, roept bij mij een onheilspellend gevoel op. De tekst "wat je ziet is niet altijd de waarheid" doet daar nog een schepje bovenop.

Dan draai je het boek om de achterflap te lezen.

Ik verwacht een thriller maar met een fantasy-inslag; zoals Stephen King ook kan doen in zijn boeken. De fantasiewereld die de zussen bedachten intrigeert mij. Zien zij dit als een veilige haven en hebben zij dus een traumatische jeugd gehad of is het enkel fantasie, op een onschuldige manier.

Ik had nog niet van dit boek gehoord, maar ben er heel nieuwsgierig naar.

Mirella:
Toen ik de cover zag in de winkel, dacht ik meteen aan een tweeling die met elkaar speelt, verder vind ik de uitstraling van het boek sinister.

Na het lezen van de achterflap werd ik helemaal enthousiast en kreeg ik er verwachtingsvolle kriebels van. Een tweeling die in haar jeugd een wereld creëerde met figuren in een spiegelland … en op volwassen leeftijd verdwijnt één van de zussen. Dat roept bij mij de vraag op, is dit verbeelding? Is er wel een tweeling? Wat voor rol spelen de spiegels hierin? Het lijkt me een griezelig verhaal, waar je onderhuids de kriebels van gaat krijgen.

Gea:
De cover: Ik had het boek zeker opgepakt in de winkel. Door de titel ‘weet’ je dat de twee meisjes een tweeling voorstellen. Ze staan net niet synchroon, dat vind ik mooi. Het geheel heeft iets duisters, zeker met de tekst ‘Wat je ziet is niet altijd de waarheid’.

De achterflap intrigeert me en ik ben heel benieuwd naar het verhaal met de leugen, de verdwijning en het onheilspellende huis. Zin in!

Schrijfstijl en opbouw

Wat vonden jullie van de schrijfstijl en opbouw van het boek?

Ellen:
De start van het boek lijkt veelbelovend en maakt nieuwsgierig. Dit eerste stuk speelt zich af in het verleden van Cat en El. Daarna maken we de sprong naar het heden, naar de vermissing van El.  De schrijfster geeft heel gedoseerd kleine stukjes informatie weg over het verleden van de tweeling. De wijze waarop deze informatie wordt gedeeld, is leuk gevonden en de speurtocht leidt de lezer naar Spiegelland. Het taalgebruik is eenvoudig en daardoor zeer toegankelijk. De opbouw vond ik uiteindelijk wat te traag; er zitten spannende momenten in en ook de speurtocht is leuk bedacht, maar ik heb geen seconde op het puntje van mijn stoel gezeten.

Mirella:
De proloog maakt je nieuwsgierig naar het verhaal. Hierin maken we een duikvlucht naar het gebeuren in het verleden om vervolgens te beginnen in het heden waarin El vermist blijkt. Het verhaal wordt door middel van een speurtocht stukje bij beetje verteld en ook ontstaat het beeld van spiegelland. De leeservaring verloopt daardoor erg traag en dat gaat ten koste van de spanning en mysterie.

Gea:
Het taalgebruik is eenvoudig, maar de schrijfstijl is nogal warrig mede door het hoge fantasy-gehalte van de flashbacks. Daardoor komt de opbouw op mij enigszins chaotisch over. Pas over de helft van het boek is er sprake van enige spanning, die de schrijver helaas niet weet vast te houden.

Personages

Hoe ervaar je de personages Cat en El in het eerste deel van het boek? Hoe ervaar je ze in het tweede deel?

Ellen:
In het eerste gedeelte van het boek lopen heden en verleden meer door elkaar heen en krijg je een redelijk beeld van de meisjes. Spiegelland was voor hen een manier om de realiteit te ontvluchten. Toch zie je ook in het fantasiespel al hun verschil in karakter, al is dat voor henzelf nog lang niet zo duidelijk. Het is onduidelijk (niet voor de lezer, maar ook niet voor Cat en El) wat echt is en fantasie; het loopt erg in elkaar over.

In het tweede deel komt de werkelijkheid steeds meer naar boven: Cat beseft op een zeker moment dat zij de waarheid onder ogen moet zien "ik heb altijd kracht geput uit ontkenning". Zij maakt een groei door en dat maakt haar vastbesloten de waarheid te achterhalen. Ik vond Cat en El krachtiger in het tweede deel.

Mirella:
In het eerste deel ervaar je Cat in het heden, met haar gevoelens en psychologische toestand met flashbacks over het verleden met beide meisjes onderling. Cat wordt hierin heen en weer geslingerd en blijft het lang onduidelijk wat nu de werkelijkheid is.

In het tweede deel komt er meer duidelijkheid boven water, zowel voor jou als lezer als voor Cat en El. 

Gea:
In het eerste deel loopt er zoveel door elkaar heen: heden en verleden, fantasie en werkelijkheid, waarheid en leugen dat ik me nauwelijks een echt beeld heb kunnen vormen van Cat en El. Ik had werkelijk geen idee welke kant ik op moest denken.
In het tweede deel wordt meer duidelijker, maar vond ik beide personages niet zo sympathiek door de manier waarop ze met het echte leven omgaan.

Conclusie en waardering

Wat is je conclusie van het boek en hoe waardeer je het?

Ellen:
Ik geef het boek 2,5 ster, dus afgerond naar drie sterren voor de Hebban-beoordeling. Op zich is het een vernuftig verteld verhaal, waar fantasie en werkelijkheid door elkaar heen lopen. De schrijfster heeft de verschillende coping-mechanismes die Cat en El hebben ontwikkeld, goed weten te beschrijven. Hun jeugd was verre van gemakkelijk en zij zijn daardoor beschadigd. Toch geen hoge beoordeling, omdat ik het op den duur langdradig vond worden: veel herhaling, waardoor de vaart uit het verhaal verdween en ik het op een zeker moment zelfs saai vond. De start van het verhaal beloofde veel, maar uiteindelijk werd dit niet waargemaakt. Het was voor mij geen boek dat ik achter elkaar door wilde lezen. Tussendoor legde ik het steeds weer weg om een ander boek te gaan lezen. Dat zegt denk ik genoeg. 

Mirella:
Op zich was er een mooie wisselwerking tussen fantasie en werkelijke beleefwereld van de meisjes en ondanks dat het boek nog een verassend plot had, kan ik het niet hoger waarderen dan met drie sterren. Dit heeft mede te maken met het ietwat te langdradige verhaal, waardoor het niet lukt om geboeid te raken. Erg jammer, want ik had meer verwacht toen ik de achterflap van dit boek las.

Gea:
Ik had veel moeite om in het boek te komen en me de personages een klein beetje eigen te maken. Pas over de helft werden dingen duidelijker en zat er enige spanning in, helaas wist Johnstone die spanning niet vast te houden. Door de uiteindelijke ontwikkeling van het verhaal werd het geheel er voor mij ook niet geloofwaardiger op, waardoor ik me enigszins tenenkrommend naar het einde moest slepen. Ik waardeer het boek met twee sterren.

Ben je na het lezen van dit artikel nieuwsgierig geworden naar dit boek? Of heb je het misschien al gelezen?