Tinke en Elke lazen An Ember in the Ashes, oftewel Vuur en As: de Heerschappij van Maskers, van Sabaa Tahir voor hun Buddy Read. Na flink wat gelezen te hebben, werden meningen aangepast, gedachtes verandert en eindoordelen bedacht. Nu lees je in dit artikel wat wij uiteindelijk van het hele boek vonden, in een soort duo-recensie. Lees dus snel verder en ontdek wat Tinke en Elke van An Ember in the Ashes vonden. 

Elke: Ik vond An Ember in the Ashes van Sabaa Tahir een erg bijzonder boek. Toen ik begon met lezen, had ik wel wat moeite met het boek. Er werd met termen gesmeten die ik niet begreep, en de wereld was een raadsel. Ik snapte niet wat er aan de hand was: Masks, Martials, Scholars, Augurs... er waren zo veel (Engelse) termen waar ik niets van begreep. Maar toen ik verder het verhaal in dook, werd de wereld steeds pakkender en verloor ik mezelf in de wereld waarin Elias en Laia leefden. 

Persoonlijk vond ik de verhaallijn rondom Elias het interessantste. Dit kwam vooral omdat je door Elias' ogen de wereld echt leek te ontdekken. En als een Mask, die geen Mask wilde zijn, werd het nog interessanter. Elias was in een tweestrijd: hij had vrienden én een beste vriendin die Masks waren... maar hij twijfelde constant aan de beweegredenen. Waarom waren de Scholars minder? En waarom waren ze slaven? Toch wordt Elias in de hele beproevingen meegesleurd, omdat hij bang was voor de voorspelling van de Augur. De beproevingen vond ik af en toe erg vaag en vreemd, maar de derde beproeving vond ik ontzettend heftig. Het feit dat Elias zijn vrienden moest vermoorden... en eigenlijk ook Helene, dat ging écht ver. Ik denk dat dat zo'n mooie metafoor was voor Elias zijn tweestrijd: hoe ver moest hij gaan om het Keizerrijk te pleasen? 

Toch moet ik zeggen dat ik Laia ook een interessant personage vond. Ze was laf, en dat zie je niet vaak in hoofdpersonen in YA-boeken. Vaak zijn het typische heldinnen: onbevreesd, dapper, en ze zijn vaak leiders. Laia was allesbehalve dat. Ze laat haar broer achter om zichzelf te redden, en leeft constant in angst onder het bewind van de Commandant. Toch maakt ze een verandering door in het verhaal: ze toont lef en is niet meer zo naïef. Vooral tegen het einde van het boek, vond ik Laia ontzettend dapper. Ze begint een hele onderneming om haar broer te redden met Elias.

Het allerbeste aan dit boek vond ik de wereld waarin het afspeelde. Deze werd ontzettend goed opgebouwd, en voelde alsof het een mix was tussen het oude Egypte en het Romeinse keizerrijk. De oorlog en strijd tussen de twee volkeren werd ook goed neergezet, en het verhaal dat de Kokkin vertelde maakte het alleen maar intrigerender. Soms stelde ik mezelf voor in de wereld die Sabaa Tahir had gecreëerd, en dan zag ik mezelf wel rondlopen... Het enige wat ik wat minder vond, was het fantasie aspect: dat leek er een beetje ingegooid, alsof de schrijfster wilde dat er een fantasy-label op het boek geplakt werd. Dit kwam vooral omdat de 'magische' monsters voorkwamen wanneer ze nodig waren voor het verhaal, maar anders verschenen ze niet. Dat was wel jammer. 

Toch vond ik An Ember in the Ashes een ontzettend goed boek en een must-read. Ik heb er echt van genoten. Het bevat alles wat ik zoek in een boek: spanning, romantiek én een goed opgebouwde wereld met een ijzersterk plot. Ga dus allemaal dit boek lezen!

Tinke: Ik moet eerlijk toegeven dat het boek uiteindelijk nog best goed was. Ik heb voornamelijk aan het begin heel veel moeite gehad met het lezen van dit boek. De wereld sprak mij in eerste instantie niet aan. Naar mijn mening is het begin nogal vaag. Dingen worden niet super goed uitgelegd. De wereld kon ik nog niet verbeelden. Er waren veel onbekende termen en dat maakte mij nogal geïrriteerd. Ik vind het fijner als het verhaal aan het begin duidelijker is. 

Na een tijdje begon ik het boek steeds meer te begrijpen, maar ik begon het verhaal echt leuk te vinden ver over de eerste helft van het boek. Het begin vond ik dus nogal slap. Vuur en As is ook wel een beetje cliché. Ik vind het gewoon niet erg orgineel. De wereld is wel anders dan de meeste boeken, maar de verhaallijn. Het verraad, verliefd worden en macht, ik ken het allemaal al. Kritisch gezien vind ik het boek gewoon niks bijzonders als je in grote lijnen kijkt. Dit vind ik tevens erg jammer, want er is zoveel dat anders had gekund waardoor ik niet aan andere boeken zou denken. 

Het verhaal heeft twee hoofdpersonages, Laia en Elias. We lezen vanuit beide perspectieven. Ik vind Laia; niet zo'n leuk personage. Ik kan echt niet van haar genieten. De manier waarop ze denkt en dingen doet irriteren me soms echt. Ze komt soms nogal dom over en legt de connecties niet. Ze maakt geen keuzes en is te voorspelbaar. Haar doen en laten is totaal niet hoe ik een goed en leuk hoofdpersonage voor mij zie. Gelukkig hebben we Elias nog. Elias vind ik wel beter dan Laia, maar ook hij is niet fantastisch. Elias is een leuke jongen, maar hij lijkt blind te zijn. Helene is overduidelijk verliefd op hem en hij heeft zeker gevoelens voor Laia. Zijn hele verhaal vond ik wel erg interssant. Ik had eigenlijk verwacht dat hij keizer zou worden. Elias maakte het boek leesbaar voor mij... Zijn hele verhaallijn is speciaal en je leert beetje bij beetje zijn verhaal. Om eerlijk te zijn, vond ik Helenen wel een toffe meid. Ze mag dan niet super aardig zijn, maar ze is gewoon rechtvaardig en heeft een sterke wil. Zij is echt een sterke vrouw.

De beproevingen vond ik niet super, in ieder geval vond ik de eerste twee echt niks. Vanaf beproeving drie begon ik het echt leuk te vinden. Het werd meteen veel spannender en ik wilde meer. Aan het begin ging het zo langzaam. Voor mijn gevoel was er echt te weinig avontuur. Het boek moest echt even opstarten. De wereld moest nog goed gesnapt worden en dingen moesten nog gaan spelen. En dat liep niet helemaal soepel. Ik verveelde me echt en de hoofdstukken waren enorm. Dan begin ik mij al te irriteren. Meestal komt het dan niet meer goed. Maar het is gelukkig toch goed gekomen.

Wat het mij vooral deed was uiteindelijk toch de bijzondere wereld en spanning. Voornamelijk de complotten, de achergrondverhalen en een aantal bijzondere personages. Vooral het verhaal van de kokkin vond ik erg bijzonder. Het verzet vond ik aan het begin al helemaal niks dus daar geen woord over. Maar die smid die de zwaarden maakte... Hij is wel geweldig. 

Vuur en As - de heerschappij van de maskers heeft wel iets maar je moet er eerst doorheen komen. De ruwe stukken moeten nog goed gepolijst worden en dat gebeurd ook. Maar dat is pas veel later. Het boek is top, maar ik moest er veel moeite voor doen om hem uiteindelijk uit te lezen en ervan te kunnen genieten.

Dit waren onze uiteindelijke oordelen over Vuur en As: De Heerschappij van de Maskers! Wat vonden jullie van dit boek? Zijn jullie net zo lovend als Elke? Of waren jullie een beetje teleurgesteld, net zoals Tinke? Wij zijn benieuwd! Heel erg bedankt voor het lezen, en tot de volgende Buddy Read!