Begin november 2016 verscheen het derde deel van De laatste wachter serie van Alexandra Penrhyn Lowe: Nachtrijder. Alexandra Penrhyn Lowe is schrijver van boeken, waaronder haar YA serie De laatste wachter, en van scenario's, zoals Het Huis Anbuis. Het eerste deel van de serie, Sevenster, gaat over Eveline, die de gave van de Wachters blijkt te hebben. Een gave waardoor ze geesten en demonen kan zien. En zij zien haar ook. Klinkt dat spannend? Lees dan vooral dit interview om meer te weten te komen over Alexandra Penrhyn Lowe en haar boeken!

Hoe en wanneer ben je begonnen met schrijven?

Ik ben begonnen met fictie schrijven rond mijn dertigste. Toen heb ik ontslag genomen bij LINDA. en ben op reis gegaan, tijdens mijn reis schreef ik mijn eerste boek. Daarvoor schreef ik ook al, maar vooral in mijn dagboek (als tiener) en daarna als historicus en journalist.

Waarom heb je gekozen voor het schrijven van (young adult) fantasy?

Ik heb niet echt gekozen voor Young Adult, deze serie is toevallig een jeugd-YA serie omdat het verhaal daar goed bij past. Ik houd eigenlijk niet zo van die hokjes.  

Heb je bepaalde schrijfrituelen/schrijfgewoontes? Zo ja, welke?

Haha, goede vraag! Ik probeer zo snel mogelijk te beginnen met schrijven als ik wakker ben. Dat is nu niet zo makkelijk omdat onze dochter Daantje nog klein is en zij eerst moet voeden, maar daarna ga ik zo snel mogelijk het huis uit terwijl mijn man op haar past en ga ik in een tentje zitten schrijven. Meestal schrijf ik eerst even in mijn dagboek of lees ik wat inspirerende dingen, maar ik begin al snel met mijn werk omdat ik niet zoveel tijd heb om te schrijven per dag.

Denk je van te voren de plot uit of weet je nog niet wat er gaat gebeuren?

Een beetje van beide. Ik weet in grote lijnen wel wat er gaat gebeuren en ik houd me vooral goed vast aan het thema van het verhaal, maar ik laat me vooral veel verrassen door de personages.

Waar haal je je inspiratie vandaan? Hoe kwam je op het idee van Sevenster?

Het idee van Sevenster is geboren uit mijn eigen angst voor geesten en demonen. Ik was vroeger een heel gevoelig kind dat veel nachtmerries had. Intussen had ik wel een fascinatie met het bovennatuurlijke, dus zo is het idee gegroeid. Daarnaast krijg ik veel inspiratie door research te doen en moodboards te maken.

Waar komt je fascinatie voor mythen, legendes en fabelachtige wezens vandaan?

Ik was altijd al gefascineerd door geschiedenis en vooral symboliek en bijbelse verhalen. Ik weet niet zo goed waardoor dat komt, ik denk dat ik de gewone wereld maar saai vond soms en het idee dat er een wereld verstopt zit in een wereld, sprak mij enorm aan.

Online lazen we dat je nog meer delen over Eveline Sevenster gaat schrijven. Was het altijd al je bedoeling om de serie langer te maken dan drie boeken?

Het was altijd de bedoeling dat De Laatste Wachter een serie zou worden, want dat was mij gevraagd door de uitgever en het verhaal van Eveline leende zich ook voor meer dan 1 boek, maar ik heb nooit geweten hoeveel boeken het zouden worden. Het konden er drie zijn, maar ook vijf. Het worden er uiteindelijk vier. 

Welk boek vond je zelf het leukste om te schrijven? Sevenster, Wolfsbloed of Nachtrijder?

Ik vond Wolfsbloed in elk geval het moeilijkst om te schrijven. Sevenster was vooral heel spannend om te doen omdat het mijn eerste was en ik had toen ook nog heel veel uit te vinden en moest mijn personages goed leren kennen. Nachtrijder was wat gemakkelijker, omdat ik redelijk goed wist wat ik precies wilde vertellen. Ik heb dat boek ook niet zo intensief hoeven herschrijven als de twee boeken daarvoor. Maar ik heb oprecht plezier gehad in het schrijven van alle drie de boeken, op drie heel verschillende manieren.

Hoe kwam je op het idee van een ‘Wachter’?

Dat weet ik niet, grappig he? Ik schreef het gewoon op toen ik mijn eerste ideeën opschreef voor het verhaal. Het staat volgens mij op de derde bladzijde van mijn notitieboek: ‘Een Wachter. Iets met Wachters.’ Ik denk trouwens wel dat het gedeeltelijk beinvloed is door het nummer ‘All along the Watchtower’ van Bob Dylan, want ik vind dat een te gek nummer en wilde het ook gebruiken als motto voor Sevenster. Helaas mocht dat niet omdat het erg duur is om die tekst te gebruiken.

Familie speelt een heel erg belangrijke rol in het verhaal, vooral voor Eveline zelf. Speelt familie in jouw leven ook een grote rol?

Steeds meer. Ik was vroeger een enorme einzelgänger en wilde nog wel eens van de aardbodem verdwijnen, dan zat ik weer een maand in Sydney, of New York, of reed met een Fiat Punto door Afrika. Ik had echt Wanderlust en ik zonderde me ook veel af om te schrijven, dat had ik in het begin ook veel meer nodig, dan moest ik een maand op een berg gaan zitten, anders kwam mijn boek niet af. Dat heb ik nu veel minder. En sinds ik zelf een gezin heb, getrouwd ben en een kindje heb, is mijn eigen familie ook meer op de voorgrond gekomen en ben ik het veel meer gaan waarderen - en zie ik ook wel dat ik zo af en toe danig afwezig ben geweest voor het gezin waar ik zelf uitkom.

Waarom zou iedereen Sevenster moeten lezen?

Haha, ik denk niet dat iedereen Sevenster zou moeten lezen, want als bang bent aangelegd of niet van dit soort verhalen houdt, dan kwel je jezelf er alleen maar mee. Ik vind het wel heel leuk dat ik al een aantal keer heb gehoord van mensen die niet van lezen hielden, dat ze Sevenster wel leuk vonden om te lezen. 

Je bent ook de schrijfster van de boeken over het Huis Anubis. Prefereer je een van de twee als het gaat om schrijven? 

De boeken bij de serie Het Huis Anubis heb ik met heel veel plezier geschreven en hebben de deur voor mij geopend voor deze serie, want mijn uitgever vond de Anubisboeken zo leuk dat ik daardoor een contract aangeboden kreeg. Maar die boeken schrijven was heel anders dan deze boeken schrijven, want ik volgde de scenario’s van de serie en hoewel ik Anubis voor een groot gedeelte meebedacht, is De Laatste Wachter helemaal van mij en dat vind ik leuker, omdat ik meer mijn eigen gang kan gaan.

Wat is volgens jou een goede manier om jongeren aan het lezen te krijgen?

Goede boeken schrijven en het veel over lezen hebben op school en leuke boeken met enthousiasme aanraden, boeken die leven voor jongeren, dat hoeven trouwens heus niet alleen maar ‘populaire’ boeken te zijn. Er zijn zoveel toffe boeken door de jaren heen verschenen, zoals ‘The Catcher in the Rye’, dat is al heel oud maar het leest nog steeds als een trein en voelt nog steeds modern. Alleen veel jongeren weten de weg naar de boeken niet te vinden en dan denk ik dat scholen daar een belangrijke functie in hebben te vervullen. 

Wat vind je het leukste aan het beroep als schrijver?

Heel veel. Ik ben heel blij dat ik met mijn creativiteit mijn geld kan verdienen, want creatief zijn maakt me gelukkig - net als dat het andere mensen gelukkig maakt. Ik denk dat als meer mensen zichzelf creatief zouden uiten, we in een liefdevollere wereld zouden leven. Schrijven  maakt me gelukkig, ik weet niet precies waarom. Ik word trouwens ook gelukkig van tekenen en schilderen en zingen en gitaar spelen en nog een heleboel andere dingen. En wat ook heel fijn is, is dat ik niet op een kantoor hoef te zitten. Ik kan werken waar en wanneer ik wil. Dit betekent overigens niet dat ik niet hard hoef te werken, maar de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, was fantastisch omdat ik de hele wereld over kon reizen en is nu nog steeds fantastisch omdat ik heel veel tijd bij mijn kindje en man door kan brengen en daar gaat het uiteindelijk toch ook om!

Bij deze willen we (Elke en Femke) Alexandra hartelijk bedanken voor haar tijd om onze vragen te beantwoorden! Ook dank aan uitgeverij AW Bruna voor het beschikbaar stellen van leesexemplaren. 

Headerfoto: © Keke Keukelaar.