Voor onze blog 'We Love YA' mochten wij De Sprookjesverteller van Antonia Michaelis lezen! De sprookjesverteller gaat over Anna. Anna leidt een vrij normaal leven totdat ze de badboy Abel ontmoet. Hij blijkt niet altijd een badboy te zijn. Ze ontdekt het doordat hij een mooi sprookje vertelt aan zijn zusje. Maar wat als het sprookje niet alleen een sprookje is?

Geschreven door Tinke en Audrey

Tinke:

Het boek 'De sprookjesverteller' leek mij erg interessant. Ik was erg benieuwd hoe het zou worden beschreven en wat er zou gebeuren, maar helaas het resultaat viel tegen. Wat er vooral was, is dat het een heel langdradig verhaal is. Tussen gebeurtenissen in duurde het heel lang voordat er weer iets interessants gebeurt. Desondanks bleef er altijd wat spanning, met als hoofdvraag wie heeft …. Vermoord?

Het verhaal gaat over dit meisje Anna, maar Anna is naar mijn zeggen nogal raar. En lezen over zo’n personage vond ik nogal vreemd. En ik vond het zo vreemd hoe haar vrienden en situatie verwoord werd in het boek. Zo noemt ze haar ouders niet mam of pap, maar spreekt ze ze aan bij voornaam. Best wel verwarrend.

Wat ik ook erg verwarrend vond is dat het boek in Duitsland afspeelt. In mijn hoofd spelen alle boeken af of in Amerika of in Engeland. Het was voor mij niet erg duidelijk aan het begin of ik heb er natuurlijk overheen gelezen.

Wat ik wel bijzonder vond aan het boek was het verhaal in een verhaal. Dit waren de momenten die naar mijn mening het boek interessant maakte. Ik bleef mij maar de personages in dat verhaal vergelijken met de echte personages. Wat ik ook erg fijn vond zijn de dwaalsporen die de schrijfster maakte. Ik bleef maar twijfelen over de moordenaar.

De cover van de sprookjesverteller vond ik ook erg bijzonder en best gaaf. Eerst dacht ik dat het hersenen waren, maar het is een praatwolkje! De cover past goed bij het boek en geeft een goede indruk op het verhaal.

Mijn mening is vooral dat dit boek te langdradig was. Maar de schrijfster probeerde je wel te boeien door de je op een dwaalspoor te brengen.

Audrey:

'De Sprookjesverteller' begint een beetje verwarrend. Ik moet wennen aan de schrijfstijl (die heel erg neigt naar de literaire kant) en ook de beschrijving van de scènes is heel anders dan wat ik gewoon ben. Antonia Michaelis speelt met woorden, zoekt hun grenzen op en stal daarom mijn hart met haar uiterst unieke schrijfstijl.

Ook de manier waarop ze dan het verhaal van Abel en Anna bracht, zorgde dat ik helemaal in de ban raakte van het boek. De mix tussen realiteit en kinderlijke fantasie is werkelijk de perfecte cocktail. De personages zijn wonderbaarlijk gekarakteriseerd en daar hield ik wel van als lezer. Ik hield ervan dat ze een raar kantje hadden en ze anders waren dan andere personages. In tegenstelling tot Tinke, vond ik het eens heel verfrissend dat een boek zich eens niet afspeelde in Amerika. Zo leerde ik toch wat kennen van een andere cultuur.

Toch ben ik niet helemaal overtuigd van het boek (ook al zijn de schrijfstijl, de personages en de setting geweldig). Ik vond dit boek eigenlijk een tikkeltje voorspelbaar. Misschien is dat wel de invalshoek die Antonia gekozen heeft, maar ik vond dat er daardoor niet zoveel spanning in het boek was.

Het boek is uniek, daar kan je niet omheenkijken. 'De Sprookjesverteller' is het boek voor de worsteldende tiener die de grote stap naar de volwassen literatuur niet wil maken, maar toch als eens wil proeven van dat zo onbekende gebied. Ondanks mijn kleine opmerkingen, vond ik het wel heel aangenaam om het boek te lezen. Het was zeker eens een welkome afwisseling.

Eindoordeel: 3,5*